Πεθύμησα,
όχι ένα σύννεφο, μα μιαν τελευταία ανέμελη γύρα,
που με έφερνε στα Λούνα Παρκ παιδικού απογεύματος,
η ροζ μυρωδιά μιας ψεύτικης ζάχαρης, από χρόνια καμμένης,
κι η πλαστική χορεύτρια με κόρφο αποδομημένης λαγνείας
που ξύπνησε αναπάντεχα τώρα
από ένα δήθεν παράταιρο ακόρντο του δρόμου.
Πεθύμησα
που κάπως έτσι συνήθισα να κρέμομαι με απόλυτη πίστη
σε λευκά μεσοφόρια μιας γλυκιάς παραζάλης
κι έτσι θυμήθηκα πως νοστάλγησα
τους ανθρώπους που έχασα ,
που τους είδα και για λίγο στην πλάτη κάποιων άλλων που έμοιαζαν
και που μου γύρισαν πλάτη κι αυτοί στο τέλος του δρόμου τους.
Αφιερωμένο στη Δέσποινα Πασχάλη
1 σχόλιο:
Έχει ο δρόμος πλάτες να κοιτάς,
άλλες ορίζοντα πέρα σε τραβάνε,
άλλες σου κρύβουνε το φως,
καθως βυθίζεσαι στο όχι και το πως μιας μνήμης...
Είναι η πλάτη σου το σκότος που μου κρύβει τον Ήλιο;
ή μήπως είναι φως,
όπως οι χρυσαλίδες ανταύγειες
ανατέλλουν φεγγίζοντας το χώμα που παίδεψε το δρόμο...
Φιλί!!!
Σαν πεθυμάς ξαραχνιάζεις έναν τόσο ωραίο χώρο!
Δημοσίευση σχολίου