...και ας υποθέσουμε λοιπόν πως περπατάς μερικά χρόνια πάνω σε τούτο τον πλανήτη που ο αριθμός τους αποκτά για κάποιους σημασία βαρύνουσα. Κι ας υποθέσουμε οτί περπατάς και περπατάς και περπατάς. Κομμάτια σπέρνεις απο εδώ κι απο κει και μέχρι να προλάβει να σχηματιστεί η εικόνα σου και απο σένα τον ίδιο, πρέπει να συνεχίσεις παρακάτω λοιπόν. Και δεν είναι οτί δεν προσπάθησες, δεν είναι οτί δεν κατάθεσες ψυχή ή τουλάχιστον ψήγματα από ότι χρίστηκε η αλήθεια σου, δεν είναι πως δεν έσπειρες τα σπαράγματα του συμπυκνωμένου νοήματος σου ή δεν απελευθέρωσες ψιθύρους νοούμενων. Κι έφτασες μέχρις εδώ και κανείς δεν σε αναγνωρίζει. Και δεν είσαι για κανέναν ένα πρόσωπο ολοκληρωμένο. Είσαι η χ, για τον α, η ψ για τον β, κι η ω για τον γ. Ας μας διαμηνύσει κάποιος οτί δεν υπάρχει η αναγκαιότητα της ύπαρξης μιας προσωπικότητας ακέραιης που να θέλει να αντανακλά την ολότητά της στους Άλλους. Ναρκισσιστική εμμονή, εφηβική νοσταλγία ενός απολεσθέντος παραδείσου ή μια ακόμα έλλειψη νοήματος,η οριστική απώλεια μιας οριστικής ταυτότητας που αγκομαχά να δηλωθεί, παρά τα φαινόμενα. Θέλοντας να είσαι ο εαυτός σου θα πρέπει να εγκαταλείψεις την ανάγκη σου να καθρεφτίζεσαι. Εδώ θα πρέπει να μείνεις. Ταυτόχρονα θα αφήνεις στους άλλους το δικαίωμα να περιφέρονται ως ερωτηματικά στην ζωή σου, ίδιοι κι αυτοί περιπλανώμενοι και ανέστιοι αυτοεικόνας, φορτωμένοι αυταπάτες στο δισάκι τους, βολτάροντας πάνω κάτω στα φιδογυριστά δρομάκια μιας αρρωστιάρικης καθημερινότητας, που όλο ξεμακραίνει απο ότι θα μπορούσε τελικά να είναι αποκλειστικά δικό μας. Όχι, αυτού του είδους η ομοιομορφία στα νοήματα, το στρίμωγμα στις φτωχές αυταπάτες μας δεν μπορεί να είναι ποτέ αρκετό για κανέναν. Κι ύστερα υπάρχουν κι αυτοί που πεθαίνουν με έναν βίαιο θάνατο που δεν αξίζει. Αυτό είναι ένα νόημα φθηνό μα ταυτόχρονα απροσπέλαστο. Δίπλα σε αυτό η κάθε ανάγκη οποιασδήποτε αυτοπραγμάτωσης φαντάζει ξιπασμένη πολυτέλεια. Αν δεν είσαι εμμονικός με το θάνατο, τότε ο θάνατος ίσως κρύβει ένα τεράστιο νόημα. Κάθε φορά που σκέφτεσαι οτί θέλεις και άλλα απο αυτά που έχεις και θέλεις να πάς παραπέρα, νιώθεις εκείνο τον ενοχικό φόβο της απρόσμενης ειμαρμένης που καιροφυλακτεί για όλους. Τι αποφασίσαμε και είναι τελικά δικό μας; Τι είναι αποκλειστικά δικό μας κι όχι δάνειο ή φαντασιοπληξία που ενδοβάλαμε ίσα ίσα για να συμπληρώσουμε το σταυρόλεξο της καθημερινότητας; Ερωτηματικά, ερωτηματικά, ερωτηματικά. Κι οι λέξεις λεει ο ποιητής πρέπει να καρφώνονται σαν πρόκες. Κι όμως τα ερωτηματικά είναι εκείνα που φθάνουν στο μεδούλι σου.
