"Όνειρα/πια σκιά μου/ που σου φόβιζαν τις νύχτες δε θα ξανάρθουν/ οι νύχτες μικρύναν κι αλάφρωσαν κι εμείς - δεν το αισθάνθηκες ακόμη; - γινήκαμε οι ήρωες ενός καλού μεγάλου Ονείρου"
Καταφάσκω στην ιδέα του μεγάλου Ονείρου, με την ή από την επίγνωση έλλειψης της πιο μικρής τελειότητας.
Η τελειότερη ημέρα μου πια άλλαξε πρόσωπο και έγινε αγνώριστη, ακόμη και σε μένα.
1 σχόλιο:
χεησιμοποία πιο ευανάγνωστη γραμματοσειρά.
Δημοσίευση σχολίου