Souvenirs

Tελευταίο μεγαλείο άδικου αποτόλμησα
στης ράχης μου την άνυδρη ρίζα,
ακραία αποδοχή ως εκ τούτου
σχεδίασα
παράτολμη γύμνια δακτύλων αψήφησα

Στων άνισων χαιρετισμών τα κορυφαία
ξυπνήματα σπόρους χορού
oνειροδράματος
έσπειρα, απαντήσεις να εκπέμψουν
τα αδυσώπητα βλέμματα.
Γυναίκα ευδαίμονος ερήμωσης
ζωή εσύ
κι εγώ το ίδιο θαρρετά απέναντι παραδίνομαι.
Το καλύτερο σου άδικο διακήρυξες
είναι αυτό που τα πρώτα αναθυμήματα
είπες
τα έφτιαξα βήματα.
Κι είπα, είναι αυτό που η δική μου αφή
ακόμα δεν αναγνώρισε σε κλαδιά ώμων
ισχνού μεταξιού φυλλορρόημα

Στον εύρυθμο του ασυμβίβαστου παράλληλο
ζάλο είναι το άδικο, λες,
να μαι πάντα εγώ η πρωταγωνίστρια.
Σε ορύγματα εχθρικών εραστών
οδηγήσαμε σπινθηρισμούς τελευταίου στροβιλίσματος,
κι εσύ να αποφαίνεσαι
πως απο μένα πιάνεται ακόμη
και το άδικο, φθηνό, φθαρμένο και παλιό
το καλοδουλεμένο μου εγώ
κι αυτό καθημερινό και πολυφορεμένο,
σάλι που δήθεν θα αποσώσει
της μοίρας της γυμνότητα

Όμως καλύτερα Εγώ κι ένα άδικο
παρά Εγώ κι ένα Τίποτα.

Πάνω στον άδικο ρυθμό θα καρφώνω
τελευταία ταγκό σε πλατφόρμες αντίο.
Γιορτών αποκορύφωμα εγκαταλείπω
για να θυμάμαι πως κι εγώ υπήρξα
πέρα από εσένα κι έτσι
φτωχά κι αν γεννήθηκα, έ ζ η σ α,
έχοντας πάντα τον πρώτο ρόλο

Στιλέτο κοφτερής φυγής πορεία αποδιωγμών
περιχάραξε,
σε κρόσσια ενδύματος άδικου
θα εμπλέκω ουρά δίκαιων ερωτηματικών
που περίσσεψαν.
Κι έγινε το φταιω κτήμα μου,
σπονδύλου περιτύλιγμα και συνοχή μου.
Συνένοχα στράγγιξα αθώων χεριών
το ύστατο κράτημα, να θαρρευτώ
λίγη ακόμα ανάμνηση πριν απότομα αδειάσω
στην επόμενη του εγώ περιδίνηση

Σε στάση arabesque προσδιορίζω
την κίνηση του υπάρχω, γητειές που στοχεύει
στων βλεφάρων την βαθιά τους κατάκλιση.
Απότομα σπάω σε εντροπίας φίνα υπόκλιση
Με αρχαίων ευχών προτροπή
διπλώνομαι φως, ματιών νωπή σκοτεινότητα
βύθισε το κοινό των χιλίων προσωπείων του κάποτε.
Μυστικά παρακολουθούσε απ'την βελούδινη πλατεία
απέναντι κρυφογελώντας το τώρα μας
που απο το ουδέποτε των υποψιών μας
εύκολα ξέφυγε

Φυτρώνω στο κέντρο μου, κυοφορούμαι σχεδόν.
Κι υποψιασμένη πλέον για την θέση μου,
Πεινάω. Διψάω .Και Χορεύω.
Όπως ακριβώς οποιοδήποτε έμβρυο
μεθά απο το αδιάσειστο μέλλον του

Μα και πως να ζήσει κανείς
από αλλοτινών μεγαλείων λατρευτικές επικύψεις;
Μονάχα ένα άδικο δέρμα-σπέρμα-ανάμνηση
μου έμεινε να ενδύομαι.
Κεντάω νυχθημερόν. Υπόσχομαι,
τα πρωινά να το φορώ, τα βράδια να το σκίζω.

Σε στιγμές πανικού είχες δει
τα πλάσματα του είδους μου παλιότερα.
Συνήθιζαν να περνούν με σάλτο ακροβασίας
πάνω από βέβαιο εγκλωβισμό τα ουρανοθέμελα.
Ανέμελα πόνταραν στο κενό οι αρτίστες της ζωής
του κόσμου τους το σχέδιο σε δένδρου
περίγραμμα είχες δει να εντυπώνεται.
Από μακριά αφουγκράζομαι τροχίσκους ελαφριάς αμφιβολίας
να φυγαδεύουν τους τελευταίους φανατικούς
θεατές της αξιέραστης χίμαιρας.
Ακολουθούν πιο μετά κι οι τελευταίοι Ονειρευτές
που έσωζαν κύκνους και μνήμη από βέβαιο πνιγμό
μέχρι πριν από λίγο μαζί μας.
Κι εσύ ακόμα εδώ με ανωφέλευτα άλματα να αυτοσχεδιάζεις
άκοπης σωτηρίας πεταλουδίσματα ενόσω μια μια
οι πόλεις εγκαταλείπουν των Θεών τα τεχνάσματα

Αδειάζει το γιόρτασμα
Τελευταία εγώ θα κερνάω oμόκεντρους κύκλους
νοερής ικανοποίησης σε μουσική υπόκρουση τρένων,
ράγες αποπομπής που στήθηκαν πάνω
σε σταδιακή απώλεια αίσθησης.
Τραγικό να μην υπάρχουμε από τώρα στα σώματα,
ψέλλισες. Στο φτερό είχα προφτάσει να αδράξω
μισόλογα στομάτων, θολά περιγράμματα
να μαντέψω να προλάβω μη χάσω της γλώσσας
το κύρτωμα δολοφονικών πόθων που εξαγοράστηκαν
σε τιμή ευκαιρίας απο σώφρονες πνοές επιβίωσης.


Σκιρτώ στο θέλω
που στην άρνηση του εξωραίστηκε,
στων γέλιων τα ραίσματα που πρώιμα
φοβηθήκαμε.Σκιρτώ ενόσω συνεχίζεις
απτόητη κύκλους απόμακρης αμεριμνησίας κι εσύ - ζωή
από την ουσία σου.
Της ώρας η ελαφριά περιστροφή παρασύρεται
σε χρόνους του διαρκώς, στην άτακτη φυγή της.
Θαρρώ κι εγώ δειλά θα ακολουθήσω τα πρέπει
μιας προθεσμίας πτερόεσσας.
Ψυχορραγεί ο ρυθμικός βηματισμός του έστω-και-τώρα,
τον πνίγω κι εγώ στους αγγέλους του.