Αφιερωμένο στην Κικίτσα που μου σφιξε το πονεμένο χέρι της, κείνη την Τρίτη, στο Λιμάνι της Αγωνίας....
Σήκω μωρέ, πάρε ανάσα τώρα που μπορείς την επιφάνεια.
Από αύριο εφιάλτες βυθούς θα δρασκελίζεις μέρα-μεσημέρι,
έτσι για να καταλάβεις πως το σκοτάδι δεν κρύβεται,
θα υπάρχει πάντα ένας αμέριμνος ήλιος απέναντι
να απογυμνώνει τους βαρίσκιωτους φόβους σου.
Δεν φταις εσύ, λεει.
Κείνος ο αδυσώπητος πλουτώνιος άρχοντας στρογγυλοκάθισε
και λιμάρει τα σκαπτικά του νύχια
στις ακρογωνιαίες ανάγκες σου,
της απαραίτητης ανθρώπινης συνάφειας,
του εντατικού εγκόσμιου σου ενεργήματος,
της στοιχειώδους ροπής να γραπώσεις ναυαγοσωστικά
της ζωής την ξέφρενη κόμη
Πως είπες; Καλά άκουσες. Ατόκιστες ηρεμίες τέλος.
Καλού κακού έχε στο πίσω μέρος του μυαλού σου
πως εκεί έξω, στα ανοιχτά του μέλλοντος,
ξαρματωμένη τρικυμία ευθέως
θα αποφαίνεται ελλιμενισμούς και αλαργέματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου