Μα φυσικά κι είναι ο πιο δυσπρόσιτος άνθρωπος, ο εαυτός μας. Ζω παρέα με έναν άγνωστο, ίσως για αυτό αποφάσισα οτί μου είναι αδύνατη η συμβίωση μου με ανθρώπους που όσο πέρναγε ο καιρός, τους γνώριζα όλο και καλύτερα. Εκείνοι δε, δεν γνώριζαν τίποτα για αυτό. Ισχυρίζονταν βέβαια πως εγώ τους γινόμουν οικεία. Δεν την ήθελα τέτοια οικειότητα. Δεν την ήθελα την οικειότητα που προυποθέτει βεβαιότητες. Δεν την σήκωνε ο χαρακτήρας μου, που δεν λεει να χωράει σε τετραγωνισμένες συνιστώσες. Με ξεβόλευαν απο την ελευθερία μου, με παγίδευαν σε ένα πρόσωπο που δεν ήμουν εγώ. Κι ύστερα, δε δεχόμουν τη βεβαιότητά μου, οτί ένα πρόσωπο μου γινόταν ντε και καλά οικείο, όσο και αν αυτή η γνώση διασφαλιζόταν μέρα με την ημέρα. Όχι, τέτοια οικειότητα είναι δεσμευτική, κι η οικειότητα, στον δικό μου τον κόσμο, είναι απελευθερωτική, θα πρέπει να επιτρέπει και να προτρέπει. Κι αυτή η οικειότητα δεν είχε στοιχεία απελευθέρωσης.
Δεν είναι αλήθεια οτί ό,τι αποκωδικοποιούμε, πεθαίνει. Τίποτα ζωντανό δεν μπορεί να αποκωδικοποιηθεί πλήρως. Μπορεί βέβαια να οδηγηθεί στην αυτοχειρία του, είτε μέσα απο την εμμονική επιβεβαίωση οτί είναι κάτι ή να επιμένει οτί δεν ετεροπροσδιορίζεται. Σε κάθε περίπτωση, αυτοκαταστρέφεται γιατί όλα συμβαίνουν.
