Περί τυφλότητας

«…κι αφού οι τυφλοί δεν βλέπουν, σας ρωτάω εγώ, πως γίνεται να μεταδίδουν την αρρώστια με την όραση, Στρατηγέ μου, αυτή είναι η πιο λογική αρρώστια στον κόσμο, το τυφλό μάτι μεταδίδει την τυφλότητα στο μάτι που βλέπει, υπάρχει πιο απλό πράγμα;....»

Ζοζέ Σαραμάγκου, Περί Τυφλότητος

Η γάτα μου έχει καρκίνο,στο υπερώο. Το στόμα της έχει παραμορφωθεί. Στην άκρη του σαγονιού της κρέμεται μόνιμα μια κόκκινη κλωστή από αίμα. Είμαι σίγουρη πως ανήκω στη μεγάλη αγέλη των τυφλών. Μόνο μια κόκκινη κλωστή από αίμα βλέπω. Για αυτό είμαι σίγουρη. Ο θάνατος σιμώνει αργά και σταθερά. Η γάτα μου πρόκειται να πεθάνει. Το περίμενα, ήταν ήδη μεγάλη σε ηλικία. Είναι άλλο όμως να το σκέφτεσαι και άλλο να συμβαίνει. Μου ανακοινώθηκε από τον γιατρό. Πέρασε πάλι εκείνο το τραγικό δευτερόλεπτο μιας αιωνιότητας μέχρι τη συνειδητοποίηση. Η γάτα μου θα πεθάνει. Σιωπή ύστερα. Έσφιξα το τίποτα που με περιέβαλε διαμιάς. Την χάνω. Ό,τι αγαπάω το χάνω, θυμήθηκα. Σημειώνω απώλειες όσο μετράω μέρες. Η γάτα μου πεθαίνει. Το μόνο που βλέπω είναι μια κόκκινη κλωστή. Κατά τα άλλα εκτυφλωτική λευκότητα. Το ζωντανό μου πεθαίνει. Κι εγώ δε μπορώ να κάνω τίποτα. Πρέπει να ζήσω με αυτόν τον θάνατο. Νεκρός ή τυφλός, λέει ο Σαραμάγκου λίγο μετά, το ίδιο είναι. Εγώ ζω τον θάνατό της τώρα. Εδώ και μήνες ζω τον θάνατό της αλλά δεν τον έβλεπα. Ήθελα να μη βλέπω. Αιμορραγούσε όλο το καλοκαίρι. Γριά είναι, θα της σαπίζουν τα δόντια, έλεγα. Ήθελα να μη βλέπω. Τώρα αίματα παντού. Πάνω στα μαξιλάρια, στα σεντόνια, στα μάρμαρα. Στάμπες με αίμα σε όλο το σπίτι που δεν καθαρίζονται εύκολα. Στην αρχή έτρωγε με δυσκολία. Δεν έβλεπα. Ύστερα σταμάτησε να τρώει. Κι ωστόσο, όποτε άκουγε τα βήματα μου στην κουζίνα, ερχόταν δίπλα μου και καμωνόταν την επιθυμία . Μικρά ανασηκώματα των πίσω ποδιών, νάζια που αποσκοπούν πιότερο στην ευγνωμοσύνη παρά στην ηδυπάθεια. Κι ας μην έτρωγε τίποτα. Δεν έβλεπα.Τώρα πρέπει να την συνοδεύσω μέχρι την έξοδο.Της βάζω γάλα, το διαλύω με λίγο νερό. Δεν πίνει. Δεν βλέπω τίποτα άλλο. Είμαι τυφλή κι ωστόσο πρέπει να την ξεπροβοδίσω μέχρι την εκτυφλωτική πόρτα του επέκεινα. Ένας άγριος λυγμός πνίγηκε στο σαγόνι μου όταν μου ανακοινώθηκε το επικείμενο. Η ακοή, λεει ο Σαραμάγκου, είναι η όραση των τυφλών. Δεν βλέπω. Αλλά άκουσα τον λυγμό μου μου που πνίγηκε. Της χτενίζω τα μπερδεμένα μαλλιά της. Ζει τις τελευταίες της όμορφες αναμνήσεις. Λίγος ήλιος της αξίζει ακόμα. Κάθεται μπροστά στο παράθυρο, αλλά απο μέσα απο το τζάμι για να μην κρυώνει. Εγώ δεν βλέπω τον ήλιο.Μόνο τις μικρούς κόκκινους πλανήτες από αίμα στο πάτωμα. Ευτυχώς δεν έχει επίγνωση το οτί σε λίγο καιρό αυτό το σώμα της θα είναι απλώς ένα πεταμένο ρούχο στο πάτωμα. Μαλακώνει πολύ λίγο ο πόνος.Έρχεται πάνω μου και αρνείται να φύγει. Το έκανε πάντα, μα εγώ δεν έβλεπα. Είμαι τυφλή. Δεν βλέπω τίποτα.

Χαρίζεται ευεπίφορος ναρκισσισμός

Υπήρξα αφόρητα ναρκισσίστρια, κι εξακολουθώ να είμαι, τρανή απόδειξη αυτού, η ύπαρξη αυτού του προσωπικού ημερολογίου. Κι αν με αυτό υπέθετε κανείς πως έχω περισσή αυτόπεποίθηση, ας το ξανασκεφτεί. Αυτός ο ναρκισσισμός, είναι το ένα απο τα δύο άλογα, που βρίσκονται ζεμένα στο ίδιο άρμα ενός ρωγματικού εγώ. Το άλλο το άλογο-ναι, αυτό που "είναι μαύρο", ακούει στο όνομα της ανεπάρκειας. Ναρκισσιστής άνθρωπος είναι αυτός που υπερεπένδυσε σε έναν εαυτό ελλειματικό. Αν ο εαυτός δεν είχε υπάρξει ελλειματικός, τότε δεν θα είχε ανάγκη απο καμμία υπερεπένδυση, απλά τα πράγματα.

Αναθεματίζω τον ναρκισσισμό μου, ευχαρίστως θα τον χάριζα σε οποιονδήποτε νομίζει ότι του λείπει. Γιατί δεν είναι ένας τυφλός ναρκισσισμός, τέτοιος που θα μου άφηνε προικώ την μακάρια άγνοια των απαίδευτων .Είναι ναρκισσισμός που του αρέσει να κοιτιέται στον καθρέφτη της αυτοκριτικής του. Αναρωτιέμαι, αν υπήρξα αρκούντως ναρκισσίστρια, θα είχα κάνει αυτά για τα οποία ίσως να ήμουν προορισμένη; Αλλά όχι. Η μόνη θρασύτητα του δικού μου ναρκισσισμού, υπήρξε η αδυναμία του από το να με προστατέψει. E, τέλος πάντων, ποιος ο λόγος να τον φορτώνομαι τελικά;

Κι όπως λεει κι η γνωστή λαική ρήση, ας αφήσουμε τους εγωισμούς και ας κοιτάξουμε τους εαυτούς μας. Σας τον χαρίζω λοιπόν. Προσφορά μαζί με το ναρκισσισμό, πυροτεχνήματα, αξίας 150 Ευρώ.

Ελευθερία, μια τρομερή ευτυχία

"...Βρίσκουμε τους ανθρώπους πολύ μόνους στη σημερινή κοινωνία. Λέγοντας το έτσι, δεν σημαίνει τίποτα νομίζω. Υπάρχουν άνθρωποι αβίωτοι, τους οποίους αποφεύγει όλος ο κόσμος, γιατί στ' αλήθεια δεν είναι προικισμένοι με μοναξιά. Άνθρωποι που δεν βλέπουν, δεν ακούν, ενοικούν στη ζωή με οποιοδήποτε τίμημα. Άνθρωποι τρομαγμένοι, απομονωμένοι από τον τρόμο τους, ακόμη κι απ' την ιδέα της μοναξιάς της ζωής. Ο τρόμος τους τρομάζει κι εμάς με τη σειρά μας. Εμείς, αν μιλάμε για μοναξιά, βρίσκουμε πως οι άνθρωποι είναι μαζί πολύ μόνοι, και όχι αρκετά μόνοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι παντρεύονται για να βγουν απ' τη μοναξιά. Να ζουν μαζί, να τρώνε μαζί, να πηγαίνουν σινεμά μαζί. Η μοναξιά αναταράζεται αλλά δεν νικιέται. Η ασφάλεια: η προσφυγή στον πάντοτε παρόντα άλλο. Το ζευγάρι των εραστών είναι το γεγονός μιας στιγμής. Δεν επιβιώνει ποτέ στο γάμο. Το ζευγάρι είναι χριστιανικό σ' όλες τις δυτικές κοινωνίες, πάντα. Αλλά σε κάθε ζευγάρι που γεννιέται με ακέραιη τη ψευδαίσθηση ότι θ' αποτελέσει την εξαίρεση στον κανόνα. Αγάπη, αυτό είναι. Το ζευγάρι. Το τέλος της ατομικής περιπέτειας, όποιας τάξης κι αν είναι - η μητρότητα, αντίθετα, βλέπω πως είναι μια παράδοση του εαυτού, ακόμη κι αν διπλασιάζεται μ' ένα παιδί, κι αν μεγαλώνει μ' ένα παιδί, κι αν δεν μοιράζεται μαζί του. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα κανείς με το ζευγάρι μέσα στο ζευγάρι, παρά να περιμένει να κουβαριαστεί αυτό το θαύμα, ο χρόνος του έρωτα. Το ζευγάρι είναι από μόνο του ο αυτοσκοπός του. Με τους δύο δεν κάνει τίποτα κανείς, τίποτα, ούτε καν το παιδί γίνεται μόνο του, ούτε ο έρωτας, γίνεται αλλού, εκεί όπου κεραυνοβολεί, εκεί, μέσα στο ζευγάρι δεν τον ξέρει πια κανείς, εκεί δεν ξέρει πια κανείς τίποτα για τον έρωτα, περνάει τον καιρό, τη ζωή. Περνά πάνω στη ζωή. Η ζωή που περνάει φευγαλέα δεν μας πληγώνει. Η μοναξιά υποφέρεται, δεν είναι πια η απομόνωση. Γι' αυτό το λόγο το ζευγάρι είναι ζηλευτό και φαίνεται σαν το ευφυές εύρημα να περνάει ο χρόνος της ζωής σ' όλες τις κοινωνίες του κόσμου. Γίνεται μέσα σ' αυτό μια σταθερή αναφορά σε μια πιστότητα νοούμενη σαν θρησκευτική απαγόρευση. Ο ερωτάς μας ήταν τόσο δυνατός, ώστε δεν μπορώ να του/της είμαι άπιστος χωρίς να βλασφημώ το θεό. Οι νέοι που λένε ότι δεν έχουν γνωρίσει, δεν ξέρουν αυτό το μαρτύριο... κανείς δεν μπορεί να τους πιστέψει, εκτός κι αν μιλούν γι’ άλλο πράγμα, για παρέα, για νοικοκυριό, όχι όμως για έρωτα, ούτε για επιθυμία. Αυτό το μαρτύριο, αυτό το ήθος καταλαμβάνει όλες τις πλευρές της ζωής. Όταν γράφω, αφήνω κάτι άλλο. Όταν αγαπώ «αλλού», παραμελώ τον έρωτα αυτού ή αυτής που με περιμένει. Όταν φεύγω, εγκαταλείπω. Όταν απομακρύνομαι, θέλω κιόλας να εγκαταλείψω. Οι ευθύνες αδρανούν. Η ευτυχία παραλύει. Δεν ακολουθεί την ελευθερία. Η δοκιμασία της ελευθερίας είναι χωρίς αμφιβολία η σκληρότερη απ' όλες, αλλά αφορά μια άλλη τρομερή ευτυχία. Όταν μιλούμε για μοναχικούς ανθρώπους, το ίδιο συμβαίνει κι εκεί, τους βρίσκουμε και στα ζευγάρια αυτά που λένε ότι είναι ευτυχισμένα, σταθερά. Υπάρχουν παιδιά. Δουλειά. Κάνουν έρωτα Σάββατο απόγευμα. Δεν έχουν πια πόθο ο ένας για τον άλλον, παρά μια βαθιά συμπάθεια. Ονειρεύονται κάθε νύχτα έναν καινούργιο έρωτα. Καινούρια επιθυμία. Δεν λένε τίποτα για όνειρα. Το όνειρο αποβαίνει αξιόποινη προδοσία. Η προδοσία είναι εκείνη που μένει η πιο αληθινή πλευρά του έρωτα. Αυτή που επιτρέπει την αναμονή..."


Les yeux verts, M.Duras
photo: Jan Saudek

"Γράψε μου..."

Είναι μια φράση απο το Λιβάδι που Δακρύζει.

Κάποτε οι άνθρωποι μετανάστευαν κι ωστόσο λαχταρούσαν να επικοινωνούν. Σήμερα οι άνθρωποι απλώς αποξενώνονται.

Γράψε μου λοιπόν. Γράφτε σε όλους όσους σκέφτεστε και αγαπάτε. Γράψτε σεντόνια μηνυμάτων, Άννα Γράψε μου, Obzenia Γράψε μου.
Γιατί στον εαυτό μου χρωστάω μια απέραντη σιωπή.

Έρωτας είναι να δίνεις αυτό που δεν έχεις - Μέρος ΙΙ

Η φίλη μου η Άννα, με αφορμή αυτό

http://juliedelespinasse.blogspot.com/2008/06/blog-post.html

σχολιάζει:

"Διάβασα μεγάλο μέρος των παλαιότερων αναρτήσεων. Επιβεβαιώθηκαν η ομορφιά και η οξυδέρκεια που προιωνίζονταν οι πρώτες, αποσπασματικές μου αναγνώσεις αυτού του μπλογκ.
Επέλεξα ν' αφήσω σχόλιο σε τούτο το ποστ, εις πείσμα τού "no comment", αλλά κι επειδή θέτεις ευθέως ένα ερώτημα. Βέβαια, δεν είμαι Λακανική, ούτε έχω διαβάσει κάτι σχετικό (πάει το εναλλακτικό), ούτε και μπορώ να δώσω κάποια εξήγηση (πάει και το εναλλακτικότερο). Απλές υποθέσεις κάνω.
Υποθέτω λοιπόν ότι δεν γίνεται να δώσεις κάτι που δεν έχεις. Συνεπώς, και παίρνοντας κατά λέξη τη διατύπωση, βλέπω όντως μια πασίδηλη αντίφαση, που ωστόσο υπονοεί παιγνιωδώς μια πασίγνωστη "φάση" του ανθρώπου, την ερωτική του φάση, εντός της οποίας ενεργοποιείται όλο του το είναι, και μοιάζει να έχει (και έχει!) τα υλικά κάθε του προγενέστερης στέρεσης, και μοιάζει να είναι (και είναι!) ο εαυτός που ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι θα γίνει. Εν ολίγοις, "διαβάζω" τη φράση ελαφρώς συμπληρωμένη, δηλαδή κάπως έτσι: "Έρωτας είναι να δίνεις αυτό που δεν -φαντάστηκες ότι θα- έχεις.
Φοβάμαι ότι κάνω κατάχρηση του χώρου σου, ωστόσο θέλω πολύ να προσθέσω κάτι.
Ο έρωτας δεν έχει να κάνει με την αγαθοεργία. Έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για το πλέον επιθετικό και πανούργο αίσθημα. Στον έρωτα "δίνεις" γιατί απλούστατα δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Γι' αυτό και καταλήγεις να μισείς αυτόν που θ' αρνηθεί την "προσφορά" σου:) Τον φτωχό που θ' αρνηθεί το χρηματικό σου βοήθημα, θα τον θαυμάσεις. Τον άνθρωπο που θ' αρνηθεί την ερωτική σου προσφορά, θα τον καταραστείς!
Αλλά ακόμα κι αν πάρουμε το ευτυχές σενάριο της αμοιβαιότητας, σκέφτομαι μήπως τελικά έρωτας δεν είναι τίποτ' άλλο πέρα από τον κόπο που είσαι διατεθειμένος να καταβάλεις γι' αυτόν. Και για να επανέλθω στη φράση που συζητάμε, ίσως έρωτας να είναι το να ΜΗΝ δίνεις κάποιες φορές αυτό που έχεις, όχι βεβαίως από τσιγκουνιά αλλά από οικονομία, για να μην πνίξεις τον Άλλον. Πώς να το πω; Είναι φορές που χρειάζεται να προμηθευόμαστε το οξυγόνο μιας σχέσης κρατώντας την ανάσα μας. Αντιφατικό κι αυτό, ε; Δεν ξέρω. Η ευφάνταστη αναστροφή κάθε αυτονόητου, αυτό είναι ο έρωτας:)
Χίλια ευχαριστώ για τη φιλοξενία και συγγνώμη αν την καταχράστηκα!
Άννα"

Άννα, σε καμμία περίπτωση δεν καταχράζεσαι τον χώρο μου, ίσα ίσα που τον ομορφαίνεις και τον εμπλουτίζεις με την ευ-τυχή παρέμβασή σου.

Συμπτωματικά εντελώς πριν απο μέρες έπεσα πάνω σε αυτό το κείμενο, της Μαρίας Μήτσορα, το οποίο και μου έλυσε τον Λακανικό γρίφο:

"Στον Έρωτα δίνουμε και παίρνουμε αυτό που Δεν έχουμε. "Le don de ce qu’on n’a pas" μου έγραφε, μια δεκαετία αργότερα, τη φράση του Lacan ο Χρήστος. Έτσι είναι, στον έρωτα χαρίζουμε αυτό που μας λείπει, ελπίζοντας πως το ίδιο θα κάνει κι ο άλλος. Πως; Θα μας χαρίσει αυτό που η έλλειψή του είναι τόσο βασανιστική. Κι αν δεν το κάνει, Υποθέτουμε οτι δεν μας ερωτεύτηκε αρκετά. Ένα πλεονασμα έλλειψης μαγικά κλειδώνει, σε κάτι σαν - δυο ελλείψεις σε μία κατάφαση, μια κατάσταση, όπου, της φαντασίας υπερέχουσας, πλανάται η μοναδική ευκαιρία για πληρότητα. Στον ‘Ερωτα, όταν δεν είναι αγιος, τίποτε δεν μας ενώνει, αντίθετα μας χωρίζει, αλλά και μας κρατά καθηλωμένους, το μέγεθος της έλξης".

Κι επειδή πιστεύω πολύ στον "Μοιραίο Χαρακτήρα" των πραγμάτων, θέλησα να κάνω άλλη μια ανάρτηση με το ίδιο όνομα, αφού κι εσύ συμπτωματικά θέλησες να σχολιάσεις τούτο το αναπάντητο ερώτημα. Ωστόσο, θα πρέπει ίσως να ξεκινήσουμε με έναν ταπεινό συμβιβασμό: κανένα ερώτημα δεν απαντιέται πλήρως ποτέ, όσο υπάρχουν οι άνθρωποι. Και τα ερωτηματικά τους συνεχίζουν να διαιωνίζονται, με κάθε απάντηση, ακόμα κι όταν αυτή είναι εύστοχη, ή θα μπορούσαμε να πούμε πως με κάθε ουσιαστική απάντηση, υπάρχει ένα κενό που δημιουργείται και μας αφήνει μετέωρους.Έτσι λοιπόν αισθάνομαι. Το μυστήριο του έρωτα έχει την ιδιότητα να μας διαφεύγει διαρκώς, είναι το ατέρμονο παιχνίδι της ζωής, μια Λερναία Ύδρα που τα κεφάλια της διαρκώς πολλαπλασιάζονται. Μπορούμε να ζήσουμε με το μυστήριο; Αυτό είναι ένα προσωπικό στοίχημα για τον καθένα απο εμάς. Αδυνατώ να πιστέψω πως θα πάρω ποτέ ξεκάθαρες απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα. Ίσως η φύση τους είναι τέτοια που δεν επιδέχεται απαντήσεις, ή όπως θα έλεγε κανείς, αν μπορεί κανείς να τα χαρακτηρίσει ως "προβληματική", τότε τα ίδια αυτά προβλήματα εμπεριέχουν και την λύση τους.

Λες οτί ο έρωτας είναι "επιθετικό και πανούργο συναίσθημα". Ομολογώ οτί η αντίφαση σε όλα αυτά είναι πως όντως, ο έρωτας φοράει το ένδυμα της αγαθοεργίας με την εσώτερη πρόθεση της απληστίας. Ακόμα και στο ευτυχές σενάριο της αμοιβαιότητας, εξακολουθούμε να επιθυμούμε αυτό που δεν έχουμε. Θα ήθελα να πιστεύω πως ο άνθρωπος, κουβαλώντας τη τραγική κληρονομιά της νόησης, αντιλαμβάνεται την αντιφατικότητα του έρωτα, ως απότοκο της περίπλοκης φύσης του. Αλλά αυτό συμβαίνει με τους ανθρώπους που μαθαίνουν να ζουν με την Σκιά τους, όπως ίσως θα έλεγε κι ο Γιουνγκ. Πολύ φοβάμαι όμως πως αυτό συνήθως δεν συμβαίνει. Και ναι, γινόμαστε αυτό που θα θέλαμε ο άλλος να είναι για μας, σε μια ύστατη προσπάθεια να του μεταδώσουμε ασυνείδητα την ανικανοποίητη ανάγκη μας, να του μεταλαμπαδεύσουμε το προσωπικό μας ερωτικό κώδικα. Κάποια στιγμή όμως το πηγάδι στερεύει. Όποιος ισχυρίστηκε οτί μπορεί να αγαπά ανευ ερείσματος, εκμαιεύοντας έσωθεν δυνάμεις, τότε απλώς λεει ψέματα. Πίσω απο τον έρωτα κρύβεται η Φύση, η οποία αναζητά εμμονικά τις δικές της ισορροπίες, οι οποίες είναι πέρα και πάνω από οποιεσδήποτε εξιδανικεύσεις. Έτσι λοιπόν καλό θα είναι να αποδεχόμαστε την φύση του έρωτα, ως γνήσιο τέκνο της Πενίας και του Πόρου.Αυτό για να ξεκινήσει η Σχέση. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές οι "έρωτες" καθηλώνονται στο πρώτο τους στάδιο, του ποιος δηλαδή θα καταθέσει τι, από τα κομμάτια του και αρχίζουν οι ευτελείς λογαριασμοί, οι παρεξηγήσεις, οι παρερμηνείες και η φθορά. Κι ότι προηγουμένως φάνταζε ονειρικό, αυτόματα βουτάει στη λάσπη της ασυνεννοησίας, της παρεξήγήσης, έτσι όπως συνηθίσαμε να αποκαλούμε την προσωπική μας, καθώς και του άλλου, αδυναμία. Και μπορεί να μείνει εκεί για χρόνια. Προσωπικά για μένα, έρωτας είναι η απουσία συμβιβασμού σχετικά με τους περιορισμούς ανάμεσα σε δύο κατά τα άλλα, αυτόφωτες υπάρξεις. Περιορισμούς που δεν αφορούν μόνο στα μέτρα που ο καθένας εκ των δύο ορίζει τον εαυτό του αλλά κυρίως τους περιορισμούς που αφορούν στα εμπόδια που καθένας απο εμάς, συνειδητά ή υποσυνείδητα βάζει στον Άλλον. Έρωτας είναι μια ατέρμονη διαπραγμάτευση ανάμεσα σε δύο μοναξιές και σε παραπέμπω στο ομώνυμο προηγούμενο ποστ μου, διαπραγμάτευση που ενώ συνεχίζεται, καταφέρνει να παραμένει ζωηφόρος για τον ίδιο τον εαυτό της και τολμά να μην αυτοακυρώνεται.

Αυτά για την ώρα. Θα κλείσω ίσως απότομα, με την πολυσήμαντη φράση της πολυαγαπημένης Μαρκερίτ Ντυράς, που έλεγε πως "όσο περισσότερο γράφω, τόσο λιγότερο υπάρχω". Ξεκίνησε απότομα και το φθινόπωρο και ομολογώ οτί δεν το περίμενα.

photo: Tim Walker

Αυτοαναφορικά, καλοκαιρινά ίχνη

Το καλοκαίρι τελειώνει. Κι ωστόσο δεν φαίνεται να αλλάζει κάτι. Ίσως μόνον οι θόρυβοι του νησιού άλλαξαν. Αμυδρά καταλαβαίνεις οτί οι θόρυβοι αλλάζουν. Αφουγκράζεσαι λοιπόν. Με καλούν για τσίπουρα και αρνούμαι να ακολουθήσω τα ίχνη του παλιού λιμανιού. Απο τώρα ήδη νοιώθω τη μοναξιά που περιβάλλει ο χειμώνας. Τι αστείο θέε μου. Θέλω να πάω γιατί ξέρω οτί θα την αναζητώ την ξεγνοιασιά. Έχω ένα σοβαρό ελάττωμα, αρκεί καμμιά φορά να σκεφτώ κάτι κι είναι σα να έχει κιόλας γίνει. Το άπλωσα το μαγιώ; Μα θυμάμαι πως το άπλωσα. Αλλά δεν το άπλωσα. Σκέφτηκα πως θα το άπλωνα. Αρκούσε. Θέλω να πάω στο παλιό λιμάνι; Δεν χρειάζεται. Μου αρκεί που υπάρχει εκεί. Όλα τα πράγματα μέσα μας κατοικούν. Εντός μας. Κι όταν πάμε και τα βρίσκουμε, είναι για να το επιβεβαιώσουμε. Γιορτή λοιπόν κάθε που σε συναντώ, ακριβώς για αυτόν τον λόγο, για την επιβεβαίωση πως υπάρχεις πρώτα μέσα μου και ύστερα έξω απο εμένα.

Είναι ωραίο το καλοκαίρι ακόμη και απο απόσταση. Εξάλλου δεν τιτλοφορήθηκε τυχαία σε βιβλίο η φράση "Η ζωή είναι αλλού".Ίχνος είναι και το τραγούδι που φτάνει απο το μπαράκι της γωνιάς του δρόμου. Τι θα θυμάμαι περισσότερο απο το νησί; Τα νερά-κρύσταλλα, χυμένα απο απρόσεκτα θεικά χέρια; Μα όχι. Κείνη την ημέρα όλα τα φύκια του κόσμου ξεβράστηκαν στην ωραιότερη παραλία του κόσμου, μπροστά στα πόδια μου. Περιμενα με ανυπομονησία να παω στην αγαπημένη μου παραλία και νατην, θαλασσοδαρμένη. Υπήρχε περίπτωση να μη σκαρώσει το καλοκαίρι μια τόση δα σκανταλίτσα; Ευπρόσδεκτες οι σκανταλιές το καλοκαίρι,
εξάλλου το καλοκαίρι είναι η παιδική ηλικία του χρόνου που έρχεται. Γονιμοποιείται βαθιά και μυστικά μέσα στον χειμώνα και γεννιέται και οργιάζει με τον ήλιο. Φοβάμαι το τριζάτο χιόνι του χειμώνα. Προμηνύει θάνατο. Το είδα και στον ύπνο μου. Πως πατούσα τριζάτο χιόνι. Ο ήχος του ποδιού μου που χωνόταν στο σκληρό χιόνι, με τρόμαξε, όμοια με εφιάλτης. Φοβάμαι τη μοναξιά που ο χειμώνας αγκαλιάζει. Τι θυμάμαι απο αυτό το καλοκαίρι; Τον εκτυφλωτικό ήλιο ενός αθόρυβου μεσημεριού απο το μικρό παράθυρο στο μπάνιο. Αναπάντεχα με βρίσκει. Τα τσαμπιά σταφύλια που ηδυπαθώς κρέμονται απο τα κοτσάνια τους. Θέλω να κρατηθώ απο αυτό το καλοκαίρι, να μη φύγει. Μα φεύγει ήδη. Το βλέπω να φεύγει. Θέλω να του φωνάξω. Παιδικές επιθυμίες στο ανεκπλήρωτο του χρόνου ασπαίρουν μέσα μου. Δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί το καλοκαίρι. Ώρα τέσσερις και τέταρτο και το καλοκαίρι το σκάει απο την πίσω πόρτα του μεσημεριού αφήνοντας με ξαπλωμένη να το ακούω ενώ ήδη απομακρύνεται.

Είχα μια σκέψη, πως το τι άνθρωπος είμαι, καθoρίστηκε ουσιωδώς από το οτί κάθε φορά αναλογιζόμουν το τι άνθρωπος ήθελα να είμαι,από όλα αυτα που εν δυνάμει υπάρχουν μέσα μου. Έτσι λοιπόν αυτοπροσδιοριστηκα απο αυτό το ένα και μοναδικό ερώτημα. Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για τον ίδιο σκοπό, στο μέτρο της φαντασία που διαθέτει κανείς.

...Έτσι λοιπόν υπερτίθημι

"Στις όμορφες γαλήνιες όψεις του κόσμου έχει κανείς την εντύπωση οτί η ίδια η ακινησία τους είναι αποτέλεσμα μιας τραγικής έντασης και πρέπει να καταλήξει στην συντριβή τους." γράφει η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ.
Κι έτσι λοιπόν , καθότι η συντριβή έχει την εντυπωσιακότερη των λάμψεων,τα πράγματα που χάνονται στις φλόγες, μαθαίνουν να επιβιώνουν στην άνυδρη νάρκη των χρόνων. Κάπως έτσι φοβάμαι, που έμαθα να μη φοβάμαι. Πiστέψτε με κάποιος, ήταν εκτός σχεδίου.