Παρασκευή, Αυγούστου 29, 2008

Αυτοαναφορικά, καλοκαιρινά ίχνη


Το καλοκαίρι τελειώνει. Κι ωστόσο δεν φαίνεται να αλλάζει κάτι. Ίσως μόνον οι θόρυβοι του νησιού άλλαξαν. Αμυδρά καταλαβαίνεις οτί οι θόρυβοι αλλάζουν. Αφουγκράζεσαι λοιπόν. Με καλούν για τσίπουρα και αρνούμαι να ακολουθήσω τα ίχνη του παλιού λιμανιού. Απο τώρα ήδη νοιώθω τη μοναξιά που περιβάλλει ο χειμώνας. Τι αστείο θέε μου. Θέλω να πάω γιατί ξέρω οτί θα την αναζητώ την ξεγνοιασιά. Έχω ένα σοβαρό ελάττωμα, αρκεί καμμιά φορά να σκεφτώ κάτι κι είναι σα να έχει κιόλας γίνει. Το άπλωσα το μαγιώ; Μα θυμάμαι πως το άπλωσα. Αλλά δεν το άπλωσα. Σκέφτηκα πως θα το άπλωνα. Αρκούσε. Θέλω να πάω στο παλιό λιμάνι; Δεν χρειάζεται. Μου αρκεί που υπάρχει εκεί. Όλα τα πράγματα μέσα μας κατοικούν. Εντός μας. Κι όταν πάμε και τα βρίσκουμε, είναι για να το επιβεβαιώσουμε. Γιορτή λοιπόν κάθε που σε συναντώ, ακριβώς για αυτόν τον λόγο, για την επιβεβαίωση πως υπάρχεις πρώτα μέσα μου και ύστερα έξω απο εμένα.

Είναι ωραίο το καλοκαίρι ακόμη και απο απόσταση. Εξάλλου δεν τιτλοφορήθηκε τυχαία σε βιβλίο η φράση "Η ζωή είναι αλλού".Ίχνος είναι και το τραγούδι που φτάνει απο το μπαράκι της γωνιάς του δρόμου. Τι θα θυμάμαι περισσότερο απο το νησί; Τα νερά-κρύσταλλα, χυμένα απο απρόσεκτα θεικά χέρια; Μα όχι. Κείνη την ημέρα όλα τα φύκια του κόσμου ξεβράστηκαν στην ωραιότερη παραλία του κόσμου, μπροστά στα πόδια μου. Περιμενα με ανυπομονησία να παω στην αγαπημένη μου παραλία και νατην, θαλασσοδαρμένη. Υπήρχε περίπτωση να μη σκαρώσει το καλοκαίρι μια τόση δα σκανταλίτσα; Ευπρόσδεκτες οι σκανταλιές το καλοκαίρι,
εξάλλου το καλοκαίρι είναι η παιδική ηλικία του χρόνου που έρχεται. Γονιμοποιείται βαθιά και μυστικά μέσα στον χειμώνα και γεννιέται και οργιάζει με τον ήλιο. Φοβάμαι το τριζάτο χιόνι του χειμώνα. Προμηνύει θάνατο. Το είδα και στον ύπνο μου. Πως πατούσα τριζάτο χιόνι. Ο ήχος του ποδιού μου που χωνόταν στο σκληρό χιόνι, με τρόμαξε, όμοια με εφιάλτης. Φοβάμαι τη μοναξιά που ο χειμώνας αγκαλιάζει. Τι θυμάμαι απο αυτό το καλοκαίρι; Τον εκτυφλωτικό ήλιο ενός αθόρυβου μεσημεριού απο το μικρό παράθυρο στο μπάνιο. Αναπάντεχα με βρίσκει. Τα τσαμπιά σταφύλια που ηδυπαθώς κρέμονται απο τα κοτσάνια τους. Θέλω να κρατηθώ απο αυτό το καλοκαίρι, να μη φύγει. Μα φεύγει ήδη. Το βλέπω να φεύγει. Θέλω να του φωνάξω. Παιδικές επιθυμίες στο ανεκπλήρωτο του χρόνου ασπαίρουν μέσα μου. Δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί το καλοκαίρι. Ώρα τέσσερις και τέταρτο και το καλοκαίρι το σκάει απο την πίσω πόρτα του μεσημεριού αφήνοντας με ξαπλωμένη να το ακούω ενώ ήδη απομακρύνεται.

Είχα μια σκέψη, πως το τι άνθρωπος είμαι, καθoρίστηκε ουσιωδώς από το οτί κάθε φορά αναλογιζόμουν το τι άνθρωπος ήθελα να είμαι,από όλα αυτα που εν δυνάμει υπάρχουν μέσα μου. Έτσι λοιπόν αυτοπροσδιοριστηκα απο αυτό το ένα και μοναδικό ερώτημα. Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για τον ίδιο σκοπό, στο μέτρο της φαντασία που διαθέτει κανείς.

9 σχόλια:

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Δεν αυτοπροσδιορίστηκες τυχαία μέσα απ' αυτό που ήθελες να είσαι.
Είναι στα πλαίσια της ολοκλήρωσης,ο άνθρωπος ολοκληρώνεται όταν γίνει αυτό που θα ήθελε να είναι.
Για να το πετύχει πρέπει να σκέφτεται αυτό που θέλει να σκέφτεται και όχι μέσα απο τα αισθήματα του και της καταστάσεις γιατί αυτά είναι πάντα τυλιγμένα στο πέπλο της υπερβολής.

kioy είπε...

Χίλιοι τρόποι υπάρχουν αγαπηητή μου να χτίσουμε εμείς ένα καλοκαίρι στην καρδιά του Χειμώνα...

Σιωπώ, και με σιγή δηλώνω γοητευμένος...

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Kωνσταντίνε, καλώς ήρθες, σε ευχαριστώ, το πε και ο Φριδερίκος "Γίνε αυτό που είσαι".

Κιου μου, έχεις δίκιο αλλά αυτόν ειδικά τον χειμώνα τον φοβάμαι. Μου θυμίζεις κι εσύ έναν άλλο Μεγάλο που έψαχνε νόημα στον άνθρωπο, και πίστευε σε αυτό.

" Στην καρδιά του χειμώνα, ανακάλυπτα επιτέλους πως φύλαγα μέσα μου ένα αήττητο καλοκαίρι".

Αλμπέρ Καμύ

Ευχαριστώ για την υπενθύμιση. Την χρειαζόμουν.

Obzenia είπε...

Μοιραία μου,

Υποψιάζομαι ότι έχεις εντός σου ένα θαυμαστό κόσμο πραγμάτων που έχουν γίνει μόνο και μόνο με τη σκέψη σου. Κάπως έστι φαντάζομαι θα κρατήσεις και αυτό το καλοκαίρι 'αήττητο'.

Α, κι αν μπορείς να αφουγκραστείς το τριζάτο χιόνι, να χαίρεσαι.

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Δεν γίνονται όλα μόνον με την σκέψη. Χρειάζεται και η συμμετοχή των αισθήσεων για να κάνεις μιαν ανάμνηση.Μη ξεχνάς άλλωστε οτί μέσα απο τις αισθήσεις κοσκινίζονται τα πράγματα. Αισθήσεις και μνήμη. Νωπά καλοκαίρια. Τέτοια πράγματα μένουν αήττητα.

Obzenia είπε...

Όλα εξαρτώνται κοινώς από το πού θα κλειδώσεις τις μνήμες και τις αισθήσεις σου....

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Ο Φρειδερίκος είπε πολλά,ανάμεσα τους και το : πας στις γυναίκες ? Μη ξεχνάς το μαστίγιο σου !! χαχα
Συνεπώς ας μη λιβανίζουμε και πολύ τη μουστάκα του :)
Πάντως όσο με αφορά τα σπουδαιότερα και τα ποιο πολύτιμα τα βρήκα σε βιβλία αθέατα εκ γυμνού οφθαλμού.

Kαλησπέρα

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Ρε τον καημένο τον Φρειδερίκο, έπεσε και αυτός στο φάλμα να ερωτευτεί τη Λου Σαλομέ. Λες να τα διδάχτηκε όλα απο αυτήν; :D

Δεν έχεις άδικο αν και ορισμένοι κλασσικοί είναι και απαράμιλλοι.

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Δεν ξέρω από που τα διδάχτηκε μοιραία χαρακτήρας αλλά είμαι αρκετά επιφυλακτικός απέναντι στους δυστυχισμένους ιδιοφυείς.
Ειδικά όταν μας δείχνουν το δρόμο για την ευτυχία.

Καλό σου βράδυ