Παρασκευή, Οκτωβρίου 07, 2016

Η Μητέρα του Κόσμου

Πολύ πρόσφατα σε ένα περιστατικό συνεχόμενων βιασμών από τους τζιχαντιστές του Ισις, μια γυναίκα αιχμάλωτη αυτοπυρπολήθηκε για να μην είναι πλέον αντικείμενο πόθου για τους άνδρες της τρομοκρατικής οργάνωσης. Έπρεπε να εξαφανίσει τα γυναικεία ίχνη από το πρόσωπό της για να εξαφανίσει την μήτρα της.  Πριν λίγες μέρες επίσης χιλιάδες Πολωνές ντυμένες στα μαύρα συμμετείχαν  σε διαδηλώσεις στο πλαίσιο της «απεργίας γυναικών» που διοργανώθηκε κατά του νομοσχεδίου που προέβλεπε ουσιαστικά την απαγόρευση της άμβλωσης στη χώρα, η νομοθεσία της οποίας στο θέμα είναι ήδη μια από τις αυστηρότερες στην Ευρώπη. Πριν από λίγους μήνες, ο Αιγύπτιος βουλευτής Elhamy Agina εξέφρασε δημοσίως την άποψη ότι οι γυναίκες θα έπρεπε να υποβάλλονται σε ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων ώστε να μην προκαλούν τους άντρες. Έτσι οι Αιγύπτιοι θα συγκεντρώνονται καλύτερα σε πιο σοβαρά θέματα γιατί είναι – λέει – και λαός επιρρεπής στα ερωτικά. Θα μπορούσε κανείς να παραθέσεις δεκάδες άλλα παραδείγματα για να αποδείξει πως κανένα άλλο όργανο σώματος δεν ελέγχθηκε κοινωνικά τόσο όσο η μήτρα.

Κάποιο παλιό σεξιστικό τσιτάτο με το οποίο γελάγαμε πικρά ή θυμώναμε εμείς οι γυναίκες, έλεγε πως γυναίκα είναι όλο αυτό το πράγμα γύρω από το μουνί. Πέρα από την φανερά σεξιστική διάθεση, υπάρχει μια πολύ καλά καμουφλαρισμένη ανησυχία πίσω από αυτή την φράση. Θα μπορούσε ωστόσο κανείς να πει πως η γυναίκα είναι όλο αυτό το πράγμα γύρω από τη μήτρα της χωρίς να γίνεται σεξιστής. Γιατί είναι η γυναίκα είναι η μήτρα της και με την αυτήν αναπνέει, με αυτήν τρομάζει, με αυτήν γεννάει, με αυτήν οργάζει. Κι έτσι η γυναίκα είναι ολόκληρη γιατί έχει μήτρα. Κι αυτό είναι ενδεχομένως τρομακτικό.

Η δική μου μήτρα είναι καρδιόσχημη, μου το είχε πει και ο πρώτος γιατρός που την είδε. Μου είχε πει πως θα δυσκολευτώ να κάνω παιδιά, αλλά τα παιδιά μου γεννήθηκαν υγιή και στρόγγυλα, ίδια κουφέτα με ανθρώπινη μορφή. Οι γυναίκες έχουν την καρδιά στη μήτρα, έχω καταλάβει. Η καρδιά είναι ένα δευτερεύον όργανο που τροφοδοτεί τη μήτρα με αίμα. Η μήτρα μεταγγίζει ζωή σε ένα πλάσμα από το μηδέν. Οι άνδρες δεν ξέρουν τίποτα για αυτό. Τους αρκεί ένα θριαμβευτικό ουρλιαχτό πάνω από μια μητρική κοιλότητα, μια στιγμιαία μόνο παράδοση άνευ όρων του τόσο λίγο από τον αφρό απ’ το κορμί τους σε κάτι που θεωρούν ολοκληρωτική κατάκτηση. Με σχεδόν θριαμβική ιαχή παραδίδουν το σπέρμα τους στην γυναικεία μήτρα καθώς εγκαταλείπονται στην καρδιόσχημη γεννήτρα του κόσμου. Πονηρώ τω τρόπω, η γεννήτρα φύση θέλησε τα παιδιά να είναι της μάνας, αδιαπραγμάτευτα μέλη του δικού της σώματος και να ολοκληρώνουν την ύπαρξη τους εντός της μόνο. Φανταστείτε λίγο να κόβετε το χέρι σας. Δε θα θέλατε να ζήσει ακόμα και αν έχει δική του ζωή; Γιατί αυτός είναι ο προορισμός της γέννησης: το φευγιό. Να φύγουν και να πάνε στον πατέρα τους, αν δεν έχει προηγουμένως εξαφανιστεί αφήνοντας μόνο το σπερματικό του ίχνος, και δια μέσου του φευγιού να γνωρίσουν τον κόσμο. Αλλά πρώτα και κύρια πρέπει να κοπεί ο ομφάλιος λώρος με τη μήτρα, η σωματική τους και ως εκ τούτου πνευματική τους συναρμογή με τη μητέρα.

Ο Φρόυντ είχε πει «Δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά άλλη ανάγκη στην παιδική ηλικία τόσο δυνατή όσο η πατρική προστασία». Επίσης είχε πει πως δεν γνώριζε τι ακριβώς θέλουν οι γυναίκες. Δεν είναι παράξενο που ήταν σκέψεις του ίδιου ανθρώπου του ίδιου φύλου. Εκείνο που κάνει εντύπωση είναι πώς ο άνθρωπος που εγκαθίδρυσε έννοιες όπως η ψυχανάλυση και μίλησε για τα ασυνείδητα κίνητρα, στεκόταν με επιφύλαξη απέναντι στο γυναικείο φύλο.  Πώς όμως θα μπορούσε να ξέρει αφού οι γυναίκες έχουν ολόκληρη την επιθυμία στη μήτρα και την καρδιά ανάμεσα στα πόδια και αυτός ήταν άνδρας.  Ελάχιστα πράγματα γνωρίζουν οι άνδρες για τις γυναίκες και αυτό είναι κοινό μυστικό το οποίο συνήθως μετατρέπεται σε σύντομο ανέκδοτο.  Δεν ξέρουν ας πούμε ό,τι  ο γυναικείος φόβος, ο φυσικός εχθρός της ηδονής, βρίσκει χώρο στη μήτρα. Αν ρωτήσεις μια γυναίκα αν έχει ποτέ νιώσει τον τρόμο στη μήτρα της, θα σου απαντήσει φυσιολογικότατα πως ναι. Αν τρομάξεις μια γυναίκα, ο κόλπος της θα τραβηχτεί σαν δειλό ζώο. Αν τη ρωτήσεις αν ο κόλπος της αναπνέει, θα σου πει βεβαιότατα, και θα σου εκμυστηρευτεί ίσως πως η ανάσα του κόβεται μπροστά στον τρόμο. Αν τολμήσει να πάει τη κουβέντα παρακάτω, θα σου μιλήσει για την ζωτικότητα της μήτρας στη φάση της ωορρηξίας, το πόσο ολόκληρο το σώμα γίνεται ένας τεράστιος κόλπος αλλά όχι μόνο τότε. Θα σου περιγράψει τον ωοθηκικό κύκλο που μεταμορφώνει το  σώμα της απο μέρα σε μέρα: πώς η φάση της ωορρηξίας διογκώνει τα στήθη της σε δυό μεγάλα σαρκοφάγα τριαντάφυλλα που ανοιγοκλείνουν το στόμα τους οικεία βουλήσει μέχρι να φαγωθούν τα ίδια για να ησυχάσουν. Θα σου μιλήσει για την αιμορραγική φάση όταν το ενδομήτριο καταρρέει και αποβάλλεται, με σκοπό να αντικατασταθεί από νέο, πόνος που μιμείται τις συσπάσεις του τοκετού ή τους ακούσιους οργασμούς μιας γυναίκας αμέριμνης. Ισως, αν είσαι αρκετά τυχερός, να σου εξομολογηθεί πως όταν επιθυμεί σφόδρα έναν άνδρα, η ίδια μπορεί να δείχνει ατάραχη, αλλά η μήτρα της σφαδάζει. Ταυτόχρονα και ενώ κανείς δε μιλά για αυτά, η σύγχρονη απελευθέρωση της γυναικείας σεξουαλικότητας επιτάσσει σε μια γυναίκα να φοράει όλο και λιγότερα τσίτια. Ας το παραδεχτούμε, η έκφραση του ερωτισμού στις γυναίκες, αφού η βασίλισσα πρέπει και να δείχνει οτί είναι βασίλισσα, καταστρατηγεί οποιαδήποτε ευκολία στην καθημερινότητά της και την καθιστά μονοδιάστατο αντικείμενο που επιθυμεί να επιθυμείται. Δηλαδή, ως γυναίκα ή που θα είσαι σεξ τόυ, πράγμα καθόλου μεμπτό στην ώρα του, ή που θα είσαι ινδιάνος δρομέας ανάμεσα στους πολλαπλούς σου ρόλους στο δεκατετράωρο της εγρήγορσης. Αλλά για το τι θέλει μια γυναίκα δε μιλάμε. Τι θέλουν οι γυναίκες παραμένει ένα άλυτο μυστήριο. H φύση της γυναικείας επιθυμίας  παραμένει επτασφράγιστο μυστικό, ένας ασκός του Αιόλου που κανείς δε θέλει να ανοίξει.


 Γράφει ο Ρίλκε για τις γυναίκες «Όμως η φύση, η πλήρης, που αυτο-ενεργοποιείται και γαληνεύει εντός του εαυτού της, δεν το αντιλαμβάνεται, όταν εμείς την εγκαταλείπουμε. Ανεπηρέαστη από την ορμή ή την αποστροφή της καρδιάς μας μάς έχει πάντα κοντά της, αγνοεί την οδύνη της μοναξιάς ή είναι μόνη ως πλήρης και ολοκληρωμένη, είναι μόνη γιατί αυτή είναι το παν και δε ζει τότε στα όρια αυτής της κατάστασης αλλά στο ζεστό τέλειο κέντρο και στην εγκάρδια στοργή της». Κι ο Χειμωνάς σε άλλον τόπο και χρόνο συνομιλεί με τον Ρίλκε, γράφοντας για τον άνδρα “ Αποκλεισμένος από το άλλο ανθρώπινο σώμα, μη έχοντας ποτέ καμιά ενσυνείδητη συγκοινωνία αίματος με το άλλο σώμα, όπως έχει η γυναίκα με το κύημά της ­ ούτε καν έξοδο αίματος, όπως εκείνη, παρά μονάχα όταν το σώμα του εκτεθεί στη βία, έχει ένα σώμα μοναχικό κι αδιαπέραστο· κλειστό, δηλαδή απειλημένο. Που δεν ανοίγει ποτέ, ούτε κατά την ερωτική του δράση, οπότε κλείνει ακόμη περισσότερο και το κάθε σώμα αποχωρεί, αποσύρεται στην πιο απόλυτη δική του σιωπή, που είναι η ηδονή. Αντίθετα, το σώμα της γυναίκας, προτού κι αυτό απουσιάσει από την ερωτική ένωση, είναι ένα σώμα πάντα ανοιχτό ­ ο υπέροχος αυτός κάλυκας που είναι φτιαγμένος για να υποδέχεται και για να περιβάλλει.» Ίσως μόνο η ανδρική λογοτεχνική γλώσσα κατάφερε να προσεγγίσει –από απόσταση μόνο- αυτό το μεγάλο μυστήριο που λέγεται γυναίκα που και τόσο ανερυθρίαστα τολμά η σύγχρονη ιστορική πραγματικότητα να παραβιάζει παλινδρομώντας σε σκοτεινές εποχές.