Δευτέρα, Οκτωβρίου 06, 2008

"Γράψε μου..."



Είναι μια φράση απο το Λιβάδι που Δακρύζει.

Κάποτε οι άνθρωποι μετανάστευαν κι ωστόσο λαχταρούσαν να επικοινωνούν. Σήμερα οι άνθρωποι απλώς αποξενώνονται.

Γράψε μου λοιπόν. Γράφτε σε όλους όσους σκέφτεστε και αγαπάτε. Γράψτε σεντόνια μηνυμάτων, Άννα Γράψε μου, Obzenia Γράψε μου.
Γιατί στον εαυτό μου χρωστάω μια απέραντη σιωπή.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Να σου γράψω λοιπόν.
Σου γράφω ήδη.
Σου γράφω ότι δεν χρωστάς τίποτα στον εαυτό σου. Πολύ περισσότερο μιαν απέραντη σιωπή.
Δεν ξέρω καν αν για τους ζωντανούς υπάρχει η έννοια της σιωπής. Η ακινησία ίσως. Η απραξία. Η νωχέλεια. Η στασιμότητα. Αυτά μπορεί να υπάρχουν, αλλά η σιωπή;...
Η σιωπή είναι κάτι που επιβάλλεται -σε μια τάξη, σ' ένα αμφιθέατρο, σ' έναν ναό ή σε μια συνάθροιση από την οποία λείπει ο Καλύτερος. Μα ακόμα κι εκεί, δεν απαιτείται η απουσία λόγου αλλά επιζητείται η επιτυχής του αναπλήρωση από το μάθημα, την προσευχή ή τον νεκρό (στις μονόλεπτες συνήθως σιωπές).
Δεν χρωστάς στον εαυτό σου μιαν απέραντη σιωπή. Πιθανότατα να τον βοηθάς μ' ένα πεπερασμένο σημειωτόν: μικρά επιτόπια βηματάκια μέχρι να δεις προς τα πού θέλεις να πας.
Για να σου γράφω, Μοιραίε Χαρακτήρα, θα πρέπει να μου μιλάς. Και για να μιλάς σε μένα (στην Onsenia, σε όποιον), θα πρέπει να μιλάς στον εαυτό σου, να συνδιαλέγεσαι -φωναχτά ή από μέσα σου- με τους θυμούς και τις ματαιώσεις σου, με τις εμμονές και τις επιθυμίες σου.
Κι αν ντε και καλά πρέπει κάτι να χρωστάμε στον εαυτό μας, αυτό είναι μόνο η απουσία θορύβου και όχι η παρουσία τής -αμφιβόλου υποστάσεως- σιωπής.
Πάντως, είτε από ένστικτο είτε από οξυδέρκεια, πάλι σε τούτο το ποστ δεν ξέρω πού σημαδεύεις αλλά απολαμβάνω αυτό που πετυχαίνεις. Ίσως γιατί αυτό που πετυχαίνεις μοιάζει τόσο πολύ σε μία από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες. Το "Μίλα της".
Άννα:)

kioy είπε...

Καλή μου,
Πόσο εύστοχος αυτός ο στίχος...
Παράλληλα σου παραθέτω και έναν αντίστοιχο του Α. Σαμαράκη: “Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών μας δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη όσο είναι σήμερα, κι όμως ποτέ άλλοτε οι καρδιές μας δεν ήταν τόσο μακριά η μία με την άλλη.”

Εγώ λοιπόν απ' τη γειτονική σου καμινάδα σου καίω όλη την γούνινη καθημερινότητα, όλη την ξύλινη ρουτίνα μας και ίσως το βλέμμα σου αγγίξει την κάπνια αυτή και η σιωπή γίνει ένα λυτρωτήριο αίσθημα επικοινωνίας...

Αυτής της κυρίας επικοινωνίας που στέκεται παράλυτη και καθηλωμένη σε
υποτυπώδεις μορφές όπως τον εξευτελιστικών sms και των άναρθρων καθημερινών κουβεντών...

Σου γράφω λοιπόν ήδη. Δεν ξέρω γιατί... Σου γράφω για να σε ακούσω. Για να δω μια λάμψη στο προσωπό σου, ίσως γιατί έχω περισσότερο ανάγκη να μου γράψεις...

Την καληνύχτα μου, σε όσο πιο ευγενική χροιά διαθέτω...:)

Obzenia είπε...

Σε περιμένω. Σε περιμένω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά σε περιμένω. Σηκωνόμουν λέει και άνοιγα την πόρτα της ντουλάπας και το μόνο που έβρισκα μέσα ήταν ένας τοίχος χτιστός. Μπορούσα να ακουμπήσω τη νωπή λάσπη με τα δάχτυλα.

Χαρακτήρα μου μοιραίε, οι ξυλομπογιές δεν κάνουν καλό μακιγιάζ. Μην το ξεχνάς.

Ανώνυμος είπε...

Σιωπή. Σιωπώ μέσα σε τέσσερις διακριτούς τοίχους και σε έναν πέμπτο τοίχο - οθόνη μιλάω, έτσι για να μην είμαι μόνος.Κι αν μιλάω δεν είναι αδυναμία, είναι το ελάχιστο περιθώριο της ελπίδας οτι η φωνή μου θα περάσει την έρημο και θα ακουστώ σε μέρη άλλα ανθρώπων άλλων, σε τέσσερις διακριτούς τοίχους κι έναν πέμπτο.

Γιώργος Σ.

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Άννα, Kioy, Obzenia, Ανώνυμε Γιώργο Σ., ενόσω γράφετε όλα αυτά, εγώ ακόμη κυκλοφορώ στη γειτονιά με τα λευκά σεντόνια της σιωπής μου. Πρώτη φορά εγκαλώ-προτρέπω-παρακαλάω-αναζητώ τις λέξεις που δεν έρχονται, και ορίστε φίλοι μου, όλοι εσείς, έρχεστε να γράψετε για μένα, ό,τι αδυνατώ στον εαυτό μου να ψελλίσω. Πρώτη φορά το κενό γεμίζει απο μιαν απρόσμενη ανταπόκριση που με γεμίζει με αυτή την επισφαλή ελπίδα, πως τελικά, είμαστε λίγοι, εμείς, που ξέρουμε να σιωπούμε με σέβας, στο σημειωτόν των αμήχανων στιγμών, εκεί που οι σκληρές αλήθειες είναι τόσο απλές και πεντακάθαρες όσο ένα λευκό,μυρωδάτο σεντόνι,απλωμένο στη μικρή μας γειτονιά. Γιατί η Αλήθεια, ολοκληρωμένη, έχει ένα εκτυφλωτικά λευκό χρώμα. Το βλέπετε;

Ενόσω γράφατε τις λέξεις σας λοιπόν, την ιερή μας ύλη, όπως τις όρισε η Άννα, εγώ κοιμόμουν και έβλεπα έναν εφιάλτη: εκείνο το βράδυ ένα βαπόρι αρμένιζε σε σμαραγδένια νερά, λεει, και στον πυθμένα του πλοίου μου, ο σκελετός του ήταν διάφανος. Κι οι επιβάτες που ήταν εκεί, απο την ίσαλο γραμμή και κάτω, απολάμβαναν, λεει, την ομορφιά ενός παράξενου βυθού. Όσο το γυαλί τους χώριζε απο τα παράξενα του βυθού τα πλάσματα, όλα έμοιαζαν όμορφα. Κι ύστερα ο γυάλινος σκελετός του βαποριού μου ράγισε και τα παράξενα πλάσματα του βυθού μπήκαν και έφαγαν τους επιβάτες του πλοίου μου. Ό,τι βρισκόταν στο πλοίο μου μέσα, ζωντανό, "φαγώθηκε", έγινε η ζωντανή τροφή σε ό,τι πριν φάνταζε εξωτικό και εντυπωσιακό. Όσο λοιπόν εσείς μου γράφατε αυτά, εγώ άφηνα τους επιβάτες τους πλοίου μου να γίνουν νωπή τροφή στα όμορφα κι επικίνδυνα πλάσματα του βυθού. Αυτό ήταν το όνειρο μου. Δεν έχω κάτι άλλο να σας πω. Μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ που θέλετε να συμπλεύσουμε. Γιατί εγώ δεν είμαι εγώ-κι-εσείς. Είμαστε όλοι εμείς. Γράψτε μου λοιπόν. Γράψτε τους επίσης. Όπως λέμε "ας βρεθούμε". Και ας μιλήσουμε πάλι στη γλώσσα μας, αυτή τη σιωπηλή γλώσσα των ψαριών. Γιατί απο το τελειωτικό "ποτέ πια" δεν μας χωρίζει τίποτα, παρά μόνον ένα γυάλινο χώρισμα.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή μου Μοιραία,διαβάζοντας το όνειρό σου άγγιξα την οθόνη μου.
Καληνύχτα.

Γιώργος Σ.

Aurangel είπε...

Perfect blog!!!!
perfect information within this text.
Angel kiss

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Καλώς ήρθες αύρα Αγγέλου.

Σε ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια.

:)

ΑΕΝΑΜΦΙΣ είπε...

Ομιλία...η συναίσθηση της απουσίας της απουσίας...

Ίσως να μην υπάρχει αληθινά σιωπή όπως δεν υπάρχει, στην πλέρια πραγματικότητα των ζωντανών στη φύση και τη πράξη τους, σκοτάδι...

Ίσως πάλι σιωπή και σκοτάδι να 'ναι ένα για κείνες τις ψυχές που κάναν το κελί που τους πλακώνει τις στιγμές, ζωή τους κι αδυνατούν να απεκδυθούν του ψέματος που ντύνουνε τις μέρες τους. Γυμνές και άδειες μέρες...

Δε ξέρω ποιος χρωστάει σε ποιον κι αν μια σιωπή μπορεί ποτέ της να 'ναι χρέος... Ίσως και να 'ναι μια ελευθερία βαριά, σαν κάθε ελευθερία αληθινή που κείται πέρα απ' την ασφάλεια...Ίσως και να 'ναι μια υποχρέωση που φέρει κανείς απέναντι στην υποχρέωση για ελευθερία...μα, σκέτο "χρέος", παγερό και αφιλόξενο, καμία σιωπή δε πρέπει να 'ναι...δε "μπορεί" να αφεθεί να είναι...

"...η μεταμέλεια, φοράει ξυλοπάπουτσα..."
και η σιωπή η βαριά, η χρεωστική και χρεωμένη, αυτοαναιρείται από τον εσωτερικό μονόλογο που, ορυμαγδός σωστός, ηχεί και αντηχεί βουβά πάνω σε αυτιά μιας συνειδήσεως ξένης...

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία (αν και ετερόχρονος...-

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Αενάμφις, ποτέ τα ευθύβολα σχόλια δεν είναι ετερόχρονα.

Ένα σχόλιο στο δικό σου: Κάποιων ημερών η ύστατη γύμνια αποτελεί προάγγελμα απέκδυσης δέρματος. Έρχεται η ώρα που ο εσωτερικός ορυμαγδός μετατρέπεται σε βουβαμάρα. Και δεν είναι υπόλογη μια ξένη συνείδηση, είναι ο χρόνος που στέκεται πάνω απο όλα και αλέθει αργά τους μύλους του, στη σιωπή.Κάποιες φορές πρέπει ο ορυμαγδός να δίνει τόπο στη σιωπή. Αυτό είναι ο χρόνος που κοιτάει απο απόσταση. Είναι η ποθητή αντικειμενικότητα που βαστάει ψυχραιμία. Είναι ο σεβασμός προς όλα εκείνα που τα προσπερνάμε με περίσσεια ευκολία, όταν μέρες σαν και αυτές αναζητούμε την σημασία των αυτονόητων.

Την καλησπέρα μου.
:)