Να σταματήσω τη φθορά

Η σκέψη μου έχει ένα δικό της σώμα,
και το μεγαλόσχημο συναίσθημα
που γέννησε, σμικρύνεται,
περνά κατά σταγόνες
απο την μικρή οπή στου Χρόνου τη κλεψύδρα.

Ότι τελειώνει, νοθεύεται και εξαπατά,
ότι ξεφτίζει και ψευτίζει, ότι πλαστογραφείται
και παλιώνει, ότι σκονίζει,και ξεφτάει, ότι διαστρέφει
και στρεβλώνει το ονομάσαμε Έρωτα
για να περνά ευχάριστα η ώρα μας.

Βροχή και πάλι

Βροχή και πάλι.

Κάπου διάβασα πως η βροχή αρέσει στις γυναίκες. Ή μπορεί και το μάτι μου να έπεσε φευγαλέα πάλι σε κάποιον τίτλο βιβλίου ή άρθρου που να είχε τις λέξεις "βροχή" και "γυναίκες" και έτσι να συνδυάστηκαν οι δύο έννοιες στο μυαλό μου που αρέσκεται στο να φτιάχνει παζλ απο το τίποτα. Βροχή κι οι συνειρμοί εκ του μη όντος, που το μυαλό έχει την συνήθεια να αναμασάει. Θυμάμαι την άλλη φορά προσπαθούσα να καταλάβω γιατί δεν μας αγαπούν αυτοί που αγαπάμε, με την ίδια θέρμη και προσήλωση που εμείς επιδεικνύουμε. Θυμήθηκα έναν καλό μου φίλο που πέθαινε από έρωτα. Τον άκουγα, ανακαλώντας τον, να καταριέται, τον έβλεπα να τον αναπαριστά η μνήμη μου, να σέρνεται. Μέσα στην γενικότερη ψυχ(ρ)ολογική αντίδραση που με χαρακτηρίζει, με χτύπησε, όψιμα δυστυχώς, η αίσθηση αυτού που μικροί ονομάζαμε αδικία, και που μεγαλώνοντας το εξευγενίσαμε βαφτίζοντας το, το Παράλογο: γιατί δεν μας αγαπούν αυτοί που αγαπούμε, αναρωτήθηκα για μια στιγμή που κράτησε αιώνια, και που με άφησε να μετεωρίζομαι μεταξύ δύο χρονικών διαστάσεων, εμού ως παιδί που αναρωτιέται και επεξεργάζεται το ενήλικο αυτονόητο, και εμού ως ενήλικα που αναρωτιέται με το παιδί που ακόμα αναρωτιέται.

Χθες τη νύχτα βροχή και πάλι απο συνειρμούς, ολόκληρα πεζά κείμενα που με το πρώτο φως της ημέρας έπεσαν στο άτυχο κενό της μη καταγραφής. Νοήματα αραδιασμένα στο σκοτάδι, σαν πολύχρωμο κομφετί σε πανηγυρική γιορτή που τελείωσε, ρουφηγμένα από το τίποτα του φωτός της νέας ημέρας, λες και το πρωινό φως έρχεται πάντα για να κρύψει αυτά που δεν θέλουν να φανερωθούν. Δεν θυμάμαι τίποτα από όσα με κατέκλυσαν χθες το βράδυ. Σχεδόν κάθε βράδυ είναι σαν να δέχομαι μια πολιορκία από ιδέες και σκέψεις, ασυνάρτητες πολλές φορές, τις περισσότερες όμως όμορφα διατεταγμένες, έτοιμες να μου παραδοθούν ανά πάσα στιγμή αποφασίσω να τις κατακτήσω. Τις περισσότερες φορές δεν το κάνω. Τις αφήνω να πέφτουν στο λευκό τείχος της αδιαφορίας μου. Η έμπνευση, έλεγε ο Τζακ Λόντον, πρέπει να κυνηγιέται ακόμα και με το ρόπαλο. Στην δική μου την περίπτωση είναι φορές που ότι αγαπώ, το αφήνω να φύγει. Όπως για παράδειγμα τους συνειρμούς μου.

Thoughts of a dying atheist

Από σήμερα η θάλασσα αλφαδιασμένος υδράργυρος,
δηλητήριο χυμένο φροντισμένα,
ίσα ίσα να δημιουργεί επιθυμίες μεταξύ εμού και του ορίζοντα,
δηλαδή ανάμεσα σε μένα και σε ένα άγνωστο τοπίο, γεμάτο υποσχέσεις,
που με τα χρόνια έπαψε να δικαιώνει την αναμονή του.
Έτσι, από σήμερα με τυλίγει το φθινόπωρο με τη θαλπωρή του.
Γιατί το καλοκαίρι έχει μια δική μου αυτάρκεια,
η οποία χάνεται με το πρώτο ελαφρύ ρίγος
μιας προεξάρχουσας χειμωνιάτικης ανάγκης.

Κάπως έτσι προκύπτουν και οι μουσικοφθινοπωρείες που διανύσαμε ως εν ονείρω,
όπως οι επιγραφές ενός εγκαταλελειμμένου ξενοδοχείου
που τα βράδια εξακολουθούν να φωτίζουν τα έρημα δρομάκια

Thoughts of a dying atheist
*********************
It scares the hell out of me
_*__*__*__*__*__*__*__*_
and the end is all I can see
_*__*__*__*__*__*__*__*_
and it scares the hell out of me
_*__*__*__*__*__*__*__*__*_
and the end is all I can see
_*__*__*__*__*__*__*__*__*_

Αφού ούτε στα όνειρά μου
δεν μπορώ να σε φθάσω πια.

Ημέρες Ακηδίας

Δεν είμαι μόνο μόνη αλλά είμαι και ανέφικτη.
Ο Έρωτας, με άλλα λόγια πολιτική σε εποχές που δεν
μπορέσαμε να προσπεράσουμε
έσχατο Ερώτημα που αγγελοκρίνεται.
Οι Ημέρες Ακηδίας ή το λευκό χαρτί που κρύβει
τα νοήματα ανάμεσα στις λέξεις του

ή

η συνείδηση που όλα τα θυμάται μα τίποτα δεν κατάλαβε *
Μόνοι αξιομακάριστοι οι ποιητές, ξεχασμένοι κι αυτοί
εξ αιτίας των στίχων τους, χάθηκαν μέσα σε αυτούς
και τα άφταστα νοήματα αστέρια
που εξέπεσαν στο δένδρο των παιδικών μας Χριστουγέννων

Εφεύρω το Πούσι εκεί που δεν υπάρχει
- και το Στιλβωμένο Ποδήλατο που κάποτε αγάπησα - μα δεν κατάλαβα
περιτύλιγμα σε μιαν ιδανική ανάμνηση


Για αυτό λοιπόν για να είμαι αληθοφανής κι όχι μόνη μόνο, ομολογώ,
για να έχω μια τόση δα δική μου παρέα,
εμένα πάλι και το ψευδοφανές μου μονόπρακτο
που διαρκώς συνδιαλέγεται με την αλήθεια μα μένει πάντα ανεπίδεκτο
πως τρομάζω που οι μέρες επαναλαμβάνονται
και καταλαμβάνομαι εξ απήνης από την Σιωπή
και ψάχνω να βρω έναν λόγο-Αιτία να μου πει μια Λέξη
και τότε μόνον απαντούν οι εφιάλτες μου



*Ίταλο Σβέβο

-σημ: Φωτο άνευ αδείας απο την ταινία "Θίασος" του Αγγελόπουλου, αφού η Ελλάδα είναι μια Χώρα που Πεθαίνει, φθινοπωρόντας ως εν ονείρω

Διαφάνειες ενός όψιμου θέρους

Δίπλα στην θάλασσα αλλιώτικη γίνεσαι. Κι οι αντανακλάσεις της εικόνας σου,αράχνες τεράστιες, αμφίβια όντα που σε άδραξαν στους ώμους. Σε σταματάει η σκέψη γιατί εσύ δεν είσαι πια εγώ.Δεν αναγνωρίζω την γυναίκα δίπλα στο νερό, λες, γιατί αυτή ήταν κάποτε αέρας και φτερά γιατί τα μάγουλα ράγισαν.

Γιατί το χάος υπάρχει. Γιατί το χάος περνά μέσα από πόδια γυναίκας, λες. Γιατί το χάος φουσκώνει στην φούστα της και τραβάει τα μαλλιά της.

Το ταξίδι που βλέπεις στον ορίζοντα, έφυγε και σε άφησε μονάχη σου δίπλα στη θάλασσα. Το σπίτι που δεν γιόμισες απο αστραφτερές γλαδιόλες, απο οφθαλμούς μενεξεδένιους, απο ίριδες και συνέχειες, απο γλώσσες και τέρατα,από τοίχους δαγκωμένους και γέλια που σπάζουν καθρέφτες αγωνίας τώρα, όσα δεν ήρθαν κοντά, κεντήθηκαν στης ποδιάς τα πετροκέρασα για τα οποία τα δάχτυλα σου έκοψες, τα έραψες κοτσάνια. Κι οι ανάσες, λερώθηκαν χυμούς που κάποιος μπέρδεψε με αίμα. Και τα βήματα που σέρνεις παραλλαγές στο ίδιο θέμα μιας επίμονης περιπλάνησης στην αναχώρηση.

Όλα τα στολίδια σου, νεογέννητες θύμισες που δεν έχουνε μητέρα πνίγεις στην στρογγυλή λεκάνη της θάλασσας, όλους τους κίνδυνους σου πλένεις, τους τρίβεις και λιώνεις χιόνι νιφάδες και την αδημονία σου απλώνεις γυμνή να στεγνώσει δίπλα στην θάλασσα. Εσύ που μάζευες χαλίκια την ανείπωτη αγάπη, κι είπες ύστερα να τα γυρίσεις πάλι στον τόπο τους, τα πέταγες πίσω στην θάλασσα για να δοκιμάσεις το μακριά πόσο φθάνει.

Άκου τον Χρόνο, το βαρύ του σούρσιμο στη χοάνη της θάλασσας.κάπου εκεί που τελειώνει θα βρεθείς ψάρι ασημένιο που ψαρεύτηκε, με μάτια σαστισμένα από όνειρο πως ήτανε γυναίκα.

Ετερόπτωτοι προσδιορισμοί

Μα φυσικά κι είναι ο πιο δυσπρόσιτος άνθρωπος, ο εαυτός μας. Ζω παρέα με έναν άγνωστο, ίσως για αυτό αποφάσισα οτί μου είναι αδύνατη η συμβίωση μου με ανθρώπους που όσο πέρναγε ο καιρός, τους γνώριζα όλο και καλύτερα. Εκείνοι δε, δεν γνώριζαν τίποτα για αυτό. Ισχυρίζονταν βέβαια πως εγώ τους γινόμουν οικεία. Δεν την ήθελα τέτοια οικειότητα. Δεν την ήθελα την οικειότητα που προυποθέτει βεβαιότητες. Δεν την σήκωνε ο χαρακτήρας μου, που δεν λεει να χωράει σε τετραγωνισμένες συνιστώσες. Με ξεβόλευαν απο την ελευθερία μου, με παγίδευαν σε ένα πρόσωπο που δεν ήμουν εγώ. Κι ύστερα, δε δεχόμουν τη βεβαιότητά μου, οτί ένα πρόσωπο μου γινόταν ντε και καλά οικείο, όσο και αν αυτή η γνώση διασφαλιζόταν μέρα με την ημέρα. Όχι, τέτοια οικειότητα είναι δεσμευτική, κι η οικειότητα, στον δικό μου τον κόσμο, είναι απελευθερωτική, θα πρέπει να επιτρέπει και να προτρέπει. Κι αυτή η οικειότητα δεν είχε στοιχεία απελευθέρωσης.

Δεν είναι αλήθεια οτί ό,τι αποκωδικοποιούμε, πεθαίνει. Τίποτα ζωντανό δεν μπορεί να αποκωδικοποιηθεί πλήρως. Μπορεί βέβαια να οδηγηθεί στην αυτοχειρία του, είτε μέσα απο την εμμονική επιβεβαίωση οτί είναι κάτι ή να επιμένει οτί δεν ετεροπροσδιορίζεται. Σε κάθε περίπτωση, αυτοκαταστρέφεται γιατί όλα συμβαίνουν.

Κάτι χρωστάω στο τοπίο.

Δεν ξέρω αν εγώ είναι ένας άλλος, γεννιέται ένα ερωτηματικό προς όφελος ποιου τελικά, αν αληθεύει αυτή η δήλωση. Αυτό που μαθαίνω είναι πως κάθε εγώ είναι ένας συνδυασμός λέξεων που όλοι μας την ζωή παλεύουμε να διασαφηνίσουμε, ο καθένας για τον εαυτό του. Πολύ λίγα πράγματα τελικά, μια εξ'ορισμού αντίφαση δλδ, έχουν σημασία. Εξ ου και η ένδεια. Κι έτσι μου αρέσουν οι μικρές στενοχώριες π.χ. ο λαιμός μου που πόνεσε τόσο νωρίς φέτος γιατί είναι ένα άγχος παιδικό σχεδόν, μου διασφαλίζει οτί δεν έχω καμμία μεγαλύτερη ενόχληση προς το παρόν. Και είμαι τόσο ικανοποιημένη, όσο ευτυχισμένη και δεν κάνω καμμία φασαρία για να τα ταυτίσω αυτά. Προς το παρόν παραμένω μακριά απο τα ενηλικιωμένα άγχη που, για την ώρα μου φαίνονται ασήμαντα.