Κάτι χρωστάω στο τοπίο.

Δεν ξέρω αν εγώ είναι ένας άλλος, γεννιέται ένα ερωτηματικό προς όφελος ποιου τελικά, αν αληθεύει αυτή η δήλωση. Αυτό που μαθαίνω είναι πως κάθε εγώ είναι ένας συνδυασμός λέξεων που όλοι μας την ζωή παλεύουμε να διασαφηνίσουμε, ο καθένας για τον εαυτό του. Πολύ λίγα πράγματα τελικά, μια εξ'ορισμού αντίφαση δλδ, έχουν σημασία. Εξ ου και η ένδεια. Κι έτσι μου αρέσουν οι μικρές στενοχώριες π.χ. ο λαιμός μου που πόνεσε τόσο νωρίς φέτος γιατί είναι ένα άγχος παιδικό σχεδόν, μου διασφαλίζει οτί δεν έχω καμμία μεγαλύτερη ενόχληση προς το παρόν. Και είμαι τόσο ικανοποιημένη, όσο ευτυχισμένη και δεν κάνω καμμία φασαρία για να τα ταυτίσω αυτά. Προς το παρόν παραμένω μακριά απο τα ενηλικιωμένα άγχη που, για την ώρα μου φαίνονται ασήμαντα.