Παρασκευή, Οκτωβρίου 26, 2007

Ημέρες Ακηδίας


Δεν είμαι μόνο μόνη αλλά είμαι και ανέφικτη.
Ο Έρωτας, με άλλα λόγια πολιτική σε εποχές που δεν
μπορέσαμε να προσπεράσουμε
έσχατο Ερώτημα που αγγελοκρίνεται.
Οι Ημέρες Ακηδίας ή το λευκό χαρτί που κρύβει
τα νοήματα ανάμεσα στις λέξεις του

ή

η συνείδηση που όλα τα θυμάται μα τίποτα δεν κατάλαβε
*
Μόνοι αξιομακάριστοι οι ποιητές, ξεχασμένοι κι αυτοί
εξ αιτίας των στίχων τους, χάθηκαν μέσα σε αυτούς
και τα άφταστα νοήματα αστέρια
που εξέπεσαν στο δένδρο των παιδικών μας Χριστουγέννων

Εφεύρω το Πούσι εκεί που δεν υπάρχει
- και το Στιλβωμένο Ποδήλατο που κάποτε αγάπησα - μα δεν κατάλαβα
περιτύλιγμα σε μιαν ιδανική ανάμνηση


Για αυτό λοιπόν για να είμαι αληθοφανής κι όχι μόνη μόνο, ομολογώ,
για να έχω μια τόση δα δική μου παρέα,
εμένα πάλι και το ψευδοφανές μου μονόπρακτο
που διαρκώς συνδιαλέγεται με την αλήθεια μα μένει πάντα ανεπίδεκτο
πως τρομάζω που οι μέρες επαναλαμβάνονται
και καταλαμβάνομαι εξ απήνης από την Σιωπή
και ψάχνω να βρω έναν λόγο-Αιτία να μου πει μια Λέξη
και τότε μόνον απαντούν οι εφιάλτες μου



*Ίταλο Σβέβο

-σημ: Φωτο άνευ αδείας απο την ταινία "Θίασος" του Αγγελόπουλου, αφού η Ελλάδα είναι μια Χώρα που Πεθαίνει, φθινοπωρόντας ως εν ονείρω

6 σχόλια:

Obzenia είπε...

Κοριτσάκι, χρησιμοποίησε κάποια άλλη γραμματοσειρά, καθότι αυτό το ποστ, όπως και το "just a perfect day", βγάζει μόνον καλικαντζαράκια!!
Καλημέρες, καλησπέρες :)

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Δεν ξέρω γιατί, εγώ έβλεπα πιπεριές αντί για καλικανατζαράκια.

:)

OK, παω να δω τι μπορώ να κάνω

Man on the moon είπε...

κι ομως... ολα τα τειχη στην ιστορια επεσαν... καποια κερκοπορτα θα εχεις και εσυ.



υγ. αυτο το σχολιο μπορει να σημαινει οτιδηποτε. δεν ειναι προσωπικο ουτε και κυριολεκτει.

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Ανάμεσα στον τελευταίο ελαφρότατο ύπνο και στο ηδονικό ξύπνημα....

:P

Τι κάνετε εσείς εκεί πάνω καλέ;

Salento είπε...

'... η συνείδηση που όλα τα θυμάται μα τίποτα δεν κατάλαβε...'


... και τώρα καμαρώνει από θέση περίοπτη... αργόσχολη και εις όλα αψεγάδιαστη... δε κατηγορήθηκε ποτέ για όσα έπρεπε να ξεχάσει... δε ξεπλύθηκε ποτέ απ' τη βροχή σα βρωμίτσα πάνω στο μάρμαρο... ζωντανή επειδή ποτέ δεν κατάλαβε... αρωματισμένη και αδαής να ξαπλώνει σε άγνοιας πουπουλένιο στρώμα...

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

"δε κατηγορήθηκε ποτέ για όσα έπρεπε να ξεχάσει..."


Κι ίσως, ίσως, σε μια κοντινή εκδρομή,
σε μια ανύποψίαστη βόλτα,
ένα ντεζαβί που θα περάσει γρήγορα, μια βιαστική χεριά
να προλάβει την ουρά μιας ανταύγειας ζωής, εκείνης της άλλης που σε ημέρες ακηδίας κανείς ξαστοχεί.

Κι ύστερα πάλι να γυρίσει στο ανέφικτο.


:)
:)
:)

Τα κόκκαλα του Σβέβο θα τρίζουν ευτυχισμένα, Σαλέντο.