Κυριακή, Σεπτεμβρίου 28, 2008

Έρωτας είναι να δίνεις αυτό που δεν έχεις - Μέρος ΙΙ

Η φίλη μου η Άννα, με αφορμή αυτό

http://juliedelespinasse.blogspot.com/2008/06/blog-post.html

σχολιάζει:

"Διάβασα μεγάλο μέρος των παλαιότερων αναρτήσεων. Επιβεβαιώθηκαν η ομορφιά και η οξυδέρκεια που προιωνίζονταν οι πρώτες, αποσπασματικές μου αναγνώσεις αυτού του μπλογκ.
Επέλεξα ν' αφήσω σχόλιο σε τούτο το ποστ, εις πείσμα τού "
no comment", αλλά κι επειδή θέτεις ευθέως ένα ερώτημα. Βέβαια, δεν είμαι Λακανική, ούτε έχω διαβάσει κάτι σχετικό (πάει το εναλλακτικό), ούτε και μπορώ να δώσω κάποια εξήγηση (πάει και το εναλλακτικότερο). Απλές υποθέσεις κάνω.
Υποθέτω λοιπόν ότι δεν γίνεται να δώσεις κάτι που δεν έχεις. Συνεπώς, και παίρνοντας κατά λέξη τη διατύπωση, βλέπω όντως μια πασίδηλη αντίφαση, που ωστόσο υπονοεί παιγνιωδώς μια πασίγνωστη "φάση" του ανθρώπου, την ερωτική του φάση, εντός της οποίας ενεργοποιείται όλο του το είναι, και μοιάζει να έχει (και έχει!) τα υλικά κάθε του προγενέστερης στέρεσης, και μοιάζει να είναι (και είναι!) ο εαυτός που ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι θα γίνει. Εν ολίγοις, "διαβάζω" τη φράση ελαφρώς συμπληρωμένη, δηλαδή κάπως έτσι: "Έρωτας είναι να δίνεις αυτό που δεν -φαντάστηκες ότι θα- έχεις.
Φοβάμαι ότι κάνω κατάχρηση του χώρου σου, ωστόσο θέλω πολύ να προσθέσω κάτι.
Ο έρωτας δεν έχει να κάνει με την αγαθοεργία. Έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για το πλέον επιθετικό και πανούργο αίσθημα. Στον έρωτα "δίνεις" γιατί απλούστατα δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Γι' αυτό και καταλήγεις να μισείς αυτόν που θ' αρνηθεί την "προσφορά" σου:) Τον φτωχό που θ' αρνηθεί το χρηματικό σου βοήθημα, θα τον θαυμάσεις. Τον άνθρωπο που θ' αρνηθεί την ερωτική σου προσφορά, θα τον καταραστείς!
Αλλά ακόμα κι αν πάρουμε το ευτυχές σενάριο της αμοιβαιότητας, σκέφτομαι μήπως τελικά έρωτας δεν είναι τίποτ' άλλο πέρα από τον κόπο που είσαι διατεθειμένος να καταβάλεις γι' αυτόν. Και για να επανέλθω στη φράση που συζητάμε, ίσως έρωτας να είναι το να ΜΗΝ δίνεις κάποιες φορές αυτό που έχεις, όχι βεβαίως από τσιγκουνιά αλλά από οικονομία, για να μην πνίξεις τον Άλλον. Πώς να το πω; Είναι φορές που χρειάζεται να προμηθευόμαστε το οξυγόνο μιας σχέσης κρατώντας την ανάσα μας. Αντιφατικό κι αυτό, ε; Δεν ξέρω. Η ευφάνταστη αναστροφή κάθε αυτονόητου, αυτό είναι ο έρωτας:)
Χίλια ευχαριστώ για τη φιλοξενία και συγγνώμη αν την καταχράστηκα!
Άννα"

Άννα, σε καμμία περίπτωση δεν καταχράζεσαι τον χώρο μου, ίσα ίσα που τον ομορφαίνεις και τον εμπλουτίζεις με την ευ-τυχή παρέμβασή σου.

Συμπτωματικά εντελώς πριν απο μέρες έπεσα πάνω σε αυτό το κείμενο, της Μαρίας Μήτσορα, το οποίο και μου έλυσε τον Λακανικό γρίφο:

"Στον Έρωτα δίνουμε και παίρνουμε αυτό που Δεν έχουμε. "
Le don de ce quon na pas" μου έγραφε, μια δεκαετία αργότερα, τη φράση του Lacan ο Χρήστος. Έτσι είναι, στον έρωτα χαρίζουμε αυτό που μας λείπει, ελπίζοντας πως το ίδιο θα κάνει κι ο άλλος. Πως; Θα μας χαρίσει αυτό που η έλλειψή του είναι τόσο βασανιστική. Κι αν δεν το κάνει, Υποθέτουμε οτι δεν μας ερωτεύτηκε αρκετά. Ένα πλεονασμα έλλειψης μαγικά κλειδώνει, σε κάτι σαν - δυο ελλείψεις σε μία κατάφαση, μια κατάσταση, όπου, της φαντασίας υπερέχουσας, πλανάται η μοναδική ευκαιρία για πληρότητα. Στον ‘Ερωτα, όταν δεν είναι αγιος, τίποτε δεν μας ενώνει, αντίθετα μας χωρίζει, αλλά και μας κρατά καθηλωμένους, το μέγεθος της έλξης".

Κι επειδή πιστεύω πολύ στον "Μοιραίο Χαρακτήρα" των πραγμάτων, θέλησα να κάνω άλλη μια ανάρτηση με το ίδιο όνομα, αφού κι εσύ συμπτωματικά θέλησες να σχολιάσεις τούτο το αναπάντητο ερώτημα. Ωστόσο, θα πρέπει ίσως να ξεκινήσουμε με έναν ταπεινό συμβιβασμό: κανένα ερώτημα δεν απαντιέται πλήρως ποτέ, όσο υπάρχουν οι άνθρωποι. Και τα ερωτηματικά τους συνεχίζουν να διαιωνίζονται, με κάθε απάντηση, ακόμα κι όταν αυτή είναι εύστοχη, ή θα μπορούσαμε να πούμε πως με κάθε ουσιαστική απάντηση,
υπάρχει ένα κενό που δημιουργείται και μας αφήνει μετέωρους.Έτσι λοιπόν αισθάνομαι. Το μυστήριο του έρωτα έχει την ιδιότητα να μας διαφεύγει διαρκώς, είναι το ατέρμονο παιχνίδι της ζωής, μια Λερναία Ύδρα που τα κεφάλια της διαρκώς πολλαπλασιάζονται. Μπορούμε να ζήσουμε με το μυστήριο; Αυτό είναι ένα προσωπικό στοίχημα για τον καθένα απο εμάς. Αδυνατώ να πιστέψω πως θα πάρω ποτέ ξεκάθαρες απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα. Ίσως η φύση τους είναι τέτοια που δεν επιδέχεται απαντήσεις, ή όπως θα έλεγε κανείς, αν μπορεί κανείς να τα χαρακτηρίσει ως "προβληματική", τότε τα ίδια αυτά προβλήματα εμπεριέχουν και την λύση τους.

Λες οτί ο έρωτας είναι "επιθετικό και πανούργο συναίσθημα". Ομολογώ οτί η αντίφαση σε όλα αυτά είναι πως όντως, ο έρωτας φοράει το ένδυμα της αγαθοεργίας με την εσώτερη πρόθεση της απληστίας. Ακόμα και στο ευτυχές σενάριο της αμοιβαιότητας, εξακολουθούμε να επιθυμούμε αυτό που δεν έχουμε. Θα ήθελα να πιστεύω πως ο άνθρωπος, κουβαλώντας τη τραγική κληρονομιά της νόησης, αντιλαμβάνεται την αντιφατικότητα του έρωτα, ως απότοκο της περίπλοκης φύσης του. Αλλά αυτό συμβαίνει με τους ανθρώπους που μαθαίνουν να ζουν με την Σκιά τους, όπως ίσως θα έλεγε κι ο Γιουνγκ. Πολύ φοβάμαι όμως πως αυτό συνήθως δεν συμβαίνει. Και ναι, γινόμαστε αυτό που θα θέλαμε ο άλλος να είναι για μας, σε μια ύστατη προσπάθεια να του μεταδώσουμε ασυνείδητα την ανικανοποίητη ανάγκη μας, να του μεταλαμπαδεύσουμε το προσωπικό μας ερωτικό κώδικα. Κάποια στιγμή όμως το πηγάδι στερεύει. Όποιος ισχυρίστηκε οτί μπορεί να αγαπά ανευ ερείσματος, εκμαιεύοντας έσωθεν δυνάμεις, τότε απλώς λεει ψέματα. Πίσω απο τον έρωτα κρύβεται η Φύση, η οποία αναζητά εμμονικά τις δικές της ισορροπίες, οι οποίες είναι πέρα και πάνω από οποιεσδήποτε εξιδανικεύσεις. Έτσι λοιπόν καλό θα είναι να αποδεχόμαστε την φύση του έρωτα, ως γνήσιο τέκνο της Πενίας και του Πόρου.Αυτό για να ξεκινήσει η Σχέση. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές οι "έρωτες" καθηλώνονται στο πρώτο τους στάδιο, του ποιος δηλαδή θα καταθέσει τι, από τα κομμάτια του και αρχίζουν οι ευτελείς λογαριασμοί, οι παρεξηγήσεις, οι παρερμηνείες και η φθορά. Κι ότι προηγουμένως φάνταζε ονειρικό, αυτόματα βουτάει στη λάσπη της ασυνεννοησίας, της παρεξήγήσης, έτσι όπως συνηθίσαμε να αποκαλούμε την προσωπική μας, καθώς και του άλλου, αδυναμία. Και μπορεί να μείνει εκεί για χρόνια. Προσωπικά για μένα, έρωτας είναι η απουσία συμβιβασμού σχετικά με τους περιορισμούς ανάμεσα σε δύο κατά τα άλλα, αυτόφωτες υπάρξεις. Περιορισμούς που δεν αφορούν μόνο στα μέτρα που ο καθένας εκ των δύο ορίζει τον εαυτό του αλλά κυρίως τους περιορισμούς που αφορούν στα εμπόδια που καθένας απο εμάς, συνειδητά ή υποσυνείδητα βάζει στον Άλλον. Έρωτας είναι μια ατέρμονη διαπραγμάτευση ανάμεσα σε δύο μοναξιές και σε παραπέμπω στο ομώνυμο προηγούμενο ποστ μου, διαπραγμάτευση που ενώ συνεχίζεται, καταφέρνει να παραμένει ζωηφόρος για τον ίδιο τον εαυτό της και τολμά να μην αυτοακυρώνεται.

Αυτά για την ώρα. Θα κλείσω ίσως απότομα, με την πολυσήμαντη φράση της πολυαγαπημένης Μαρκερίτ Ντυράς, που έλεγε πως "όσο περισσότερο γράφω, τόσο λιγότερο υπάρχω". Ξεκίνησε απότομα και το φθινόπωρο και ομολογώ οτί δεν το περίμενα.


photo: Tim Walker

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα!
Δυο λέξεις μόνο, ασθμαίνοντας, λίγο πριν να ξαναφύγω από το σπίτι. Ευχαριστώ πάρα πολύ για τη γενναιόδωρη προσφώνηση. Αυτό το "η φίλη μου η Άννα" με σκλάβωσε! Ευχαριστώ και για την εκτενή ανταπάντηση. Όλως τυχαίως (;) αυτόν τον καιρό διαβάζω το "Καλό καιρός / Μετακίνηση" της Μήτσορα. Αυτά τα υπόγεια δίκτυα τού Διαδικτύου είναι απίστευτα και -σε μένα τουλάχιστον- πρωτόγνωρα! Οι σχέσεις μου με το ίντερνετ είναι υποτυπώδεις. Περιορίζονται στο yahoo, στο google (όπου δεν έχω λογαριασμό), στη Βικιπαίδια και σε καμιά δεκαριά μπλόγκερς. Άσε που δεν έχω ιδέα τι είναι όλα αυτά τα URL κ.λπ. Έτσι και δεν επέτρεπες "ανώνυμα" σχόλια, δεν θα ήξερα πώς να επικοινωνήσω!
Και νά που τώρα θα βγω με τους φίλους μου και θα τους πω περιχαρής πώς γίνεται μία φιλία να ξεκινά απ' τον Μακ Γιούαν και να φτάνει στη Μήτσορα, με ενδιάμεση -παρατεταμένη και απολαυστική- στάθμευση στον Μοιραίο Χαρακτήρα!
Να είσαι καλά,
Άννα

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

O Μοιραίος Χαρακτήρας των πραγμάτων Άννα μου, είναι πανταχού παρών, προκάλεσέ τον λίγο και θα νιώσεις έντονα την παρουσία του.

Στο προφίλ μου υπάρχει και το e-mail μου, όποτε θες μπορείς να επικοινωνήσεις και ιδιωτικώς μαζί μου.

Εδώ είμαστε λοιπόν, ας πάμε παραπέρα το "δώρο που δεν δόθηκε". Μήπως και τελικά κάποιο δώρο, κάπου, κάποτε, ίσως βρει τον προορισμό του.

Ανώνυμος είπε...

Αγάπη-Ερωτας είναι να περιέχεις τις πράξεις του άλλου,να τις κατανοείς και να είσαι απεναντί τους απεριόριστος και δίκαιος. Ακόμα και σ'εκεινες τις τελευταίες φυγόκεντρες, εκεινες τις πιο πικρές. Αλλιώς δεν αγάπησες ποτέ τον άνθρωπο αλλα μόνο τον μικρό κόσμο που σου χάρισε για λίγο...

Γιώργος Σ.

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

"Αν είναι λόγια δύσκολα, είναι τα αγαπημένα, κι αν τα πιστεύεις, γεια χαρά και φεύγω ήσυχα".Και δεν μοιάζει να είναι αυτό συμβιβασμός; Και δεν το βλέπετε συνέχεια αυτό γύρω σας; Αυτό το "φεύγω ήσυχα"; Εμένα με ανησυχεί αυτό το "φεύγω ήσυχα".

Ανώνυμος είπε...

Συμβιβασμός είναι πράγματι να φεύγει κανείς και να "διαλύεται ... ησύχως". Εξίσου συμβιβασμός είναι να χτυπιέται κανεις μπροστά σε κλειστές πλέον πόρτες (αυτό κι αν το βλέπουμε γύρω μας).Τελικά η ισχυρότερη βροντή είναι η απουσία μας, αν τελικά αξίζουμε τόσο...

Γιώργος Σ.

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Χρόνια και χρόνια λοιπόν προσπαθώ να λύσω αυτό τον γρίφο, τι είναι καλύτερο, μια βροντερή απουσία ή ένα ήρεμο παρών πίσω από κλειστές πόρτες. Κι όμως είπατε πριν πως όταν αγαπάει κανείς πρέπει να είναι απεριόριστος. Δεν βρίσκετε λοιπόν πως η έννοια του "απεριόριστου" δεν μπορεί να συνάδει με την "βροντερή απουσία"; Είδατε λοιπόν πως είναι σχεδόν αδύνατο να παραμείνει κανείς μόνον στον έναν ή στον άλλο πόλο; Για την ακρίβεια, αυτό είναι ακριβώς το δίλλημα που με ταλανίζει πολύ καιρό τώρα. Πραγματικά θα ήθελα την άποψή σας, αγαπητέ Γιώργο Σ.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή μου Μοιραία, η λέξη κλειδί στην προηγούμενη μου απαντηση δεν ειναι το "απεριόριστο", αλλά το "δίκαιο".Όταν αγαπούμε πρέπει να είμαστε πράγματι απεριόριστοι εν δικαίω όμως. Όταν έρχεται η ώρα να ζυγίσουμε τους απέναντί μας και τους βρούμε λίγους τότε έρχεται η ώρα της βροντερής σιωπής (ή ακομα και του αγαπημένου μου αποκεφαλισμού)."Απεριόριστο" σημαίνει να αγαπάμε με την ίδια δύναμη με την ίδια τρυφερότητα λίγο πριν και για πάντα μετα τον άνθρωπο που καταδικάσαμε στην βροντερη μας σιωπη και τον αποκεφαλισμο (πολύ μου αρέσει αυτη η λέξη όταν εχει να κάνει με σχέσεις...). Αν με ρωτάτε το πώς γίνεται αυτό θα σας πω πως γίνεται μόνο και μόνο όταν αγαπήσαμε τον άνθρωπο τον ίδιο, το μέγεθος του και τις κάθε λογής αδυναμίες του, πλήν όμως το ανώτερο καθήκον απέναντι στην ύπαρξη μας(και κυρίως την ψυχική μας υγεια)μας οδηγει στο "δικαιο". Αγαπητή μου Μοιραία σε βεβαιώ πως δεν είμαι ιδιαίτερα επιτυχημένος στο να είμαι δικαιος με μένα σε σχέση με τους άλλους, μπορώ να πώ όμως οτι υπήρξα απεριόριστος προς τους πραγματικα αγαπημένους μου. Θα ήθελα να σου περιγράψω το δικό μου ανάλογο δίλλημα με ένα ποιήμα, αν μου το επιτρέψεις με την επόμενη απάντηση σου.

Γιώργος Σ.

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Η λέξη "δικαιοσύνη" με αποσχόλησε πολύ τον τελευταίο καιρό αγαπητέ Γιώργο Σίγμα αλλά όχι μόνο τώρα. Την γύρεψα σε γη και σε φεγγάρι, ως ύστατη προσπάθεια να περισώσω κάτι απο την αξιοπρέπεια των σχέσεων των ανθρώπων,και φυσικά όχι με την έννοια της ηθικής,αλλά αυτή της αγνότητας. Κι όμως αυτή η δικαιοσύνη που δεν έβρισκα, ήταν ακριβώς και ο λόγος που βρέθηκα στους δρόμους να την ψάχνω. Γιατί αν ήταν εκεί,δεν θα την γυρεύαμε.

Αν αγαπητέ Γιώργο Σ. βρίσκεις οτί έχεις ένα βασικό έλλειμα στην σχέση σου με την εν δικαίω συνύπαρξη με τους ανθρώπους, είναι γιατί πίσω απο την λέξη δικαιο-σύνη, υπάρχουν τα ανέκκλητα χαμένα δικαιώ-ματα του καθενός μας, τα οποία ήλθαν σε αντίθεση με τα δικαιώματα του Άλλου σε μια στιγμή κακή. Κι ερχόμαστε πάλι μπροστά απο την λέξη συμβιβάζομαι. Με τι όμως τελικά; Ο καθένας οφείλει να ζει κοντύτερα στις προσωπικές του αλήθειες. Ανευ αυτών, η σχέση με τον άλλον, χάνει την υπόστασή της. Τρόπω τινά, για να είμαι σε σχέση μαζί Σου, οφείλω να σεβαστώ τον ευατό Μου. Αυθεντική ούσα παραμένοντας λοιπόν, οφείλω να σε...αποκεφαλήσω;
Τρομερό. Με την κυριολεξία της λέξης. Και πως υπάρχει κανείς απεριόριστα απέναντι σε μια επί πίνακι κεφαλή εν τέλει; Οξύμωρο το σχήμα της ζωής.

Δεν ξέρω αν υπήρξα ακριβοδίκαιη με τους άλλους, ξέρω όμως πως αν θέλω να είμαι ακριβοδίκαιη με τον άλλον, σημαίνει οτί χρειάζομαι την αρετή της συμπόνοιας, και για να την έχω,πρέπει να κυλάει το αίμα στις φλέβες μου γρήγορα. Και για να συμβαίνει αυτό, τότε θα νιώθω και το δικό μου δίκαιο αχνιστό, μέσα στο δέρμα μου.

Ξέρεις τι πιστεύω;Υπάρχουν αυτοί που κατανοούν. Και που ως προικισμένοι από την φύση, είναι μοιραία καταδικασμένοι να εμπεριέχουν "απεριόριστα" όπως λές, τα δίκαια των άλλων. Αν είναι και τυχεροί για αυτό τον λόγο,πραγματικά δεν το γνωρίζω.

Θα ήθελα να ακούσω το δικό σου δίλλημα. Δεν χρειάζεσαι την άδειά μου για να το θέσεις.

Ανώνυμος είπε...

Κάνει κρύο εδώ,
Στο λευκό μου τετράγωνο
Ξέμεινα μόνος στα όρια μιας Σκακιέρας
Εγώ το Πιόνι στο Θ5
Μακριά από την τρομαχτική, ασφυκτική θαλπωρή της παράταξης
Εμπρός, για ένα ακόμα βήμα
Διαγώνια, για θάνατο
Γυρνώ το βλέμμα στην Αγαπημένη, στη Βασίλισσά μου
Στέκει αγέρωχη όπως πάντα
Κατοπτεύει τις μικρές μας ταπεινές θυσίες
Καλύπτει, Αποκαλύπτει, Θανατώνει
Μας αγαπά και μας ξοδεύει για Χάρη του...
Μυστικά, για Χάρη της, για να μη χάσει
Ένας Ιππότης στο πλάι της, ευτυχώς δεν είναι μόνη
Ήταν πρωί σαν στηθήκαμε για μια ακομα φορά στους λόφους
Πολλές φορές ντύθηκα τις πανοπλίες μου και δε φοβόμουν
Άλλοτε ακόμα και γυμνός, μ' ένα δόρυ μόνο στο χέρι
Και δε φοβόμουν
Μα τούτο το πρωί, σε τούτη την καταχνιά
Κανένα μέταλλο δε φαίνεται αρκετό
Και πρόσεξα για πρώτη φορά τις τρύπες στο θώρακα....
Και τα ραγίσματα στην ασπίδα...
Και το αίμα στο δόρυ που δεν έμοιαζε αίμα τους....
Εγώ το Πιόνι στο Θ5
Φοβάμαι...
Γυρνώ το βλέμμα στην Αγαπημένη, στην Βασίλισσά μου
Ένας Ιππότης στο πλάι της, ευτυχώς δεν είναι μόνη
Ουρλιάζω την τελευταία μου πολεμική ιαχή
Ήταν πρωί σαν στηθήκαμε για μια ακόμα φορά στους λόφους
Οι Πύργοι στέκουν θεόρατοι κι όμως εμένα μου θυμίζουν Ανεμόμυλους
Γυρνώ το βλέμμα στην Αγαπημένη, στη Βασίλισσά μου
Ένας Ιππότης στο πλάι της, ευτυχώς δεν είναι μόνη
Μέσα στη βουή και στο αίμα της μάχης είδα τα μάτια της
Μου φάνηκε πως δάκρυσε σαν μ' είδε
Εκεί ανάμεσα στους Ανεμόμυλους
Εγώ το Πιόνι στο Θ5
Ήταν πρωί σαν στηθήκαμε για μια ακόμα φορά στους λόφους
Τα βαριά μέταλλα με προδίδουν
Από πάνω μου γλιστρούν
Γυρνώ το βλέμμα στην Αγαπημένη, στη Βασίλισσά μου
Ένας Ιππότης στο πλάι της, ευτυχώς δεν είναι μόνη
Στο θολό γονάτισμα πάνω είδα τα μάτια της
Ήταν ψέματα πως δάκρυσε σαν μ' είδε.
Θα το φαντάστηκα,
Όπως κι όλα τα υπόλοιπα...

Το δίλλημα μου πάντα ήταν αυτός ο στρατιώτης...Εκεί σταθερός στην πορεία απεριόριστος στις θυσίες ακόμα κι όταν τον κοιτούν απο ψηλα η Βασίλισσα και ο Ιππότης.Σκεφτόμουν σήμερα όλη τη μέρα τα όσα μου έγραψες αγαπητή Μοιραία για το ασυμβίβαστο του απεριόριστου και του αποκεφαλισμού, έχεις δίκιο! δεν γίνεται να αποκεφαλίσουμε κάποιον για τον οποίο υπάρχουμε απεριόριστοι, κι αν είναι όμως έτσι τελικά τι κάνω τόσα χρόνια; Τοποθετώντς τα κομμάτια του πάζλ λίγο πιο διαφορετικά απο συνήθως και με τις σκέψεις σου να με τρυπάνε απο δεξια κι αριστερα έφτασα σε μια καθ'όλα πικρη διαπίστωση.Εμένα αποκεφάλιζα, για να υπάρχω απεριόριστος αποκεφάλιζα την επιθυμία, τον στοιχειώδη κτητισμό, τον όποιο εγωισμό, στο σύνολο νομίζω αποκεφάλιζα τον αντρα για να απομείνει ο άνθρωπος που μπορει να αγαπά απρόσκοπτα χωρις κέρδος χωρς όριο. Άξιζε τον κόπο; Λες σε ενα σημειο: "Και πως υπάρχει κανείς απεριόριστα απέναντι σε μια επί πίνακι κεφαλή εν τέλει;" Ανταπαντώ "Γιατί να αγαπά κάποιος μια επι πίνακι κεφαλή;" Τελικά ίσως αυτο είναι η απάντηση. Η Βασίλισσα δεν θα αγαπήσει ποτέ τον στρατιώτη ακόμα κι αν αυτος πεθαίνει για αυτήν, αυτή θα αγαπάει πάντα τον Ιππότη.
Ίσως είναι καιρός να πάψω να παίζω με τις λεπίδες μάλλον έχω τάσεις αυτοτραυματισμού.Ίσως να πρέπει να αναθεωρήσω και το απεριόριστο μπορεί τελικά η αγαπη να μην είναι τοσο μυθιστορηματική και να χωράει σε μια καθημερινή μεζούρα...

Γιώργος Σίγμα

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Γιώργο Σίγμα.

Θα προτιμούσα να μην άκουγα την λέξη "έχεις δίκιο". Με σκοτώνει. Ίσως σε εκπλήσσει, αλλά να, αυτό είναι ένας δικός μου προσωπικός μύθος. Θα το προσπεράσω προς στιγμήν, ενθυμούμενη για ένα δεύτερο, τον Γιώργο Χειμωνά που μίλησε για τον αλάθητο γυναικείο ρεαλισμό. Αυτός ο ρεαλισμός εμένα με πεθαίνει. Ο μύθος που σου έλεγα ξεκίνησε με την κουβέντα "δεν με εκπλήσσει τίποτα πλέο(...αφού πάντα έχω δίκιο...)". Αλλά ας τον αντιπαρέλθω. Τέτοιους μύθους κανείς ας τους ξεχνά.

Όμορφο το ποίημα σου, έχει μια φρεσκάδα και μια ευαισθησία, μια νεανική ζωντάνια αλλά και απόγνωση συνάμα. Φαίνεται τελικά πως το δίλλημα δεν υφίσταται πλέον, βρήκες τελικά πως η Βασίλισσα θα αγαπάει πάντα τον Ιππότη και όχι τον Στρατιώτη λοιπόν. Το λυσες λοιπόν το δίλλημά σου; Είσαι πεπεισμένος πως το στόρυ πάντα έχει το ίδιο τέλος; Δεν ξέρω να σου πω αν είναι έτσι όντως, αν το τέλος είναι πάντα happy or sad. Αλλά ξέρεις κάτι; Ξέρω πως εσένα σε πονάει, εμένα όμως με ενδιαφέρει που μπορείς να σκέφτεσαι, που μπορείς να αντέχεις να πονάς, που τελικά θέλεις να δώσεις τις μάχες σου. Δεν ξέρω τι κάνεις τόσα χρόνια. Προφανώς ό,τι κι εγώ, ό,τι και όλοι εμείς εδώ, προσπαθείς να μην πουληθείς στα φθηνά παζάρια των πλανόδιων συναισθημάτων. Αν έχεις τάσεις αυτοτραυματισμού επίσης δεν το ξέρω. Μπορεί και να έχεις. Σκέψου όμως, και αναρωτήσου: κατεβαίνεις σε μια μάχη με την αθώα άγνοια του ενδεχόμενου του πόνου; Αν δεν γνωρίζεις πως οι μάχες είναι αιματηρές, τότε απλώς θα φύγεις από τους πρώτους. Αν γνωρίζεις τι ακριβώς πας να κάνεις, τότε υπάρχει μια ευκαιρία να επιβιώσεις. Θέλω να πιστεύω, για σένα, για μένα, για εμάς, πως πέρα απο τις όποιες ψυχαναλυτικές εμμονές που μας καρφιτσώνουν στο πέτο οι λογής ψυχοτέτοιοι, οι οποίες δεν λεω οτί δεν έχουν μια δόση αλήθειας, το υπόλοιπο αθέατο εγώ μας κατεβαίνει στις μάχες όχι απο άγνοια αλλά απο βαθύτατη γνώση των πραγμάτων τελικά.

Αν η αγάπη χωράει σε μια καθημερινή μεζούρα; Αυτό και αν είναι μυθιστορηματικό! Η αβίωτη αγάπη αυτόχρημα κερδίζει το προνόμιο της μυθιστορηματικότητας, θα ανήκει για πάντα στην ιστορία του ανολοκλήρωτου και του άφθαρτου απο το χρόνο. Κι όμως. Αυτή η καθημερινή μεζούρα είναι το μυθιστόρημα αγαπητέ Γιώργο Σίγμα. Αυτή τη μεζούρα την κρατάμε εμείς όμως, Γιώργο Σίγμα, θυμήσου. Δικιά μας είναι η μεζούρα. Εμείς τη βουτάμε τελικά στο τσοουβάλι της ζωής. Δε θα σε παρηγορήσω, δεν είμαστε πάντα τυχεροί. Κι ούτε θα σε παραμυθιάσω λέγοντας σου πως, whatever Lola wants, Lola gets. Με τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα φορτωμένη στους ώμους, κυκλοφορώ κι εγώ, στους δρόμους όλη μέρα, εγώ και όλοι μας.

Θα θελα πολύ να κλείσω με μια γλυκιά κουβέντα. Πίστεψέ με, αυτή τη στιγμή δεν την κρατάω ούτε για τον εαυτό μου. Αν την είχα, θα την έκλεινα στην χούφτα σου. Ίσως η μόνη σκέψη που μπορώ να κάνω και να τη μοιραστώ, είναι πως συν τω χρόνω, μαθαίνει κανείς να νανουρίζει τους πόνους του λίγο γρηγορότερα. Ή έτσι απλώς να νομίζει.

Τραγουδάκι νανουριστικό.:)
http://www.youtube.com/watch?v=rHd4cMzbtqU

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή Μοιραια,
Δεν ξέρω πόση φρεσκάδα μπορεί να έχει ένα ποιήμα που έγραψε κάποιος στα 30 του, δεν ξέρω πόση ευαισθησία απέμεινε μεχρι τα 33 σήμερα και η απόγνωση δεν είναι εδώ κάθε μέρα. Ίσως τα κυριακάτικα απογεύματα που οι φίλοι είναι με την οικογένεια τους ίσως τότε να βγαίνει απο τις σκιές και ο πόνος και η απόγνωση.
Αυτό που με κρατάει αγαπητή Μοιραία είναι που η μοναξιά μου είναι πια επιλογή μέχρι να βρεθεί ο άνθρωπος που θα χωρέσει και θα χωρέσω στη δική του μεζούρα. Να σου πω την αλήθεια δεν το βρίσκω πιθανό.Δεν πειράζει.
Είναι 9:08 και ειναι κρίμα να ξεκινα κανείς τη μέρα του με στόμα πικρό.Θα κλείσω στιγμιαία τα μάτια και θα φιλήσω το γλυκό αιθέρα, γιατι μου αρέσει να υπερβάλλω να ζω και να προχωράω, σε βεβαιώ Μοιραία θα βγάλουμε κι εσυ κι εγώ και όλοι εμείς μια ακόμα μέρα.

(είναι που μου λείπει ο αλάθητος γυναικείος ρεαλισμός)

Γλυκύτερον δεν έχω
Γιώργος Σίγμα