Θα χυθεί αίμα

Έκατσα πολύ κοντά σε έναν τύπο που προς το τέλος της ταινίας, είχε μπει τόσο μέσα σε αυτήν, που τα τελευταία λεπτά άρχισε να μιλάει απ'ευθείας με τον πρωταγωνιστή Πλέινβιου. Αλλά συνομιλούσε δυνατά και με τον εαυτό του. Έβριζε, αγανακτούσε, φώναζε, διαμαρτυρόταν, καταριόταν. Κι εγώ καθόμουν εκεί και τον άκουγα, κουλουριασμένη στην καρέκλα μου, απόλυτα ταυτισμένη με τον ήρωα. Πως γίνεται να ταυτίζεται κανείς, με μια ελάχιστη ευαισθησία στο δισάκι του, με ένα φιλμικό πρόσωπο που περνάει απο την φτηνή ασημαντότητα, στην Μακιαβελική δράση κι ύστερα στην απόλυτη προσωπική συντριβή, έχοντας προηγουμένως κηρύξει έναν ανελέητο πόλεμο σε ότι τον περιστοιχίζει; Ακόμα δεν έχω καταλάβει πως ο Πλέινβιου με στοίχειωσε. Μάλλον επειδή αυτός ο χαρακτήρας, όπως και κάθε μεγάλος ήρωας, μέσα από τα πάθη του αποφασίζει να κοιτάξει κατάματα τραγικές αλήθειες γύρω απο το ανθρώπινο είδος, και να κονταροχτυπηθεί μαζί τους. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Με ελάχιστες γνώσεις για το παρελθόν του, στα χέρια του Ντάνιελ Ντέι Λιούις, ο Ντάνιελ Πλέινβιου ολοκληρώνεται αυτόματα και πείθει μέχρις εσχάτων χωρίς να χρειάζεται να τεκμηριώσει.

I dont like to explain myself, λεει σε κάποιο σημείο της ταινίας. Ελάχιστες ατάκες αποσαφήνισης, αλλά εύστοχες και καίριες, δίνουν το στίγμα του χαρακτήρα. Δεν μένουν κενά. Δεν χρειάζονται επεξηγήσεις. Ο Ντέι Λιούις κρατάει γερά τα ηνία του ήρωα του, με ολόκληρο του το σώμα, και κυρίως με τα μάτια. Όποιος πει πως τα 158 λεπτά είναι πολλά για μια ταινία που ο ήρωας της οδεύει ολοταχώς προς την αναλγησία, θα έχει δίκιο. Δεν είναι καθόλου εύκολη ταινία, καθόλου διασκεδαστική, χωρίς να είναι σπλάτερ. Είναι και το σεληνιακό τοπίο, ιδανικό κάδρο για έναν μοναχικό δαίμονα, είναι και η τεχνική του σκηνοθέτη που δεν αφήνει στιγμή τον θεατή να πάρει μια ανάσα.

Μουσική απο τον Τζόνι Γκρινγουντ των Radiohead, φτιαγμένη λες λεπτό προς λεπτό, γύρω απο την ιστορία, σου σηκώνει την τρίχα. Επίσης Arvo Pert και Brahmms.

Πολύ καλός και ο Πωλ Ντάνο καθώς ο και πιτσιρικάς. Τι άλλο να πω; Το οτί δεν περίμενα μάλλον να δω απο έναν Αμερικάνο σκηνοθέτη μια ταινία που κάνει τόσο βαθιά τομή πάνω στην ανθρώπινη αναμέτρηση με το Θείο.