Τι γυρεύει μια ασεβής στο σπίτι του Θεού;
Οδηγήθηκα με τυφλά βήματα και πάλι στο σπίτι του Δημιουργού μου, που συνορεύει με το δικό μου σπίτι με μια ευκολία στη γειτνίαση που κάποτε την αναζητούσα, και που τώρα απλώς πέφτω πάνω της. Σκέφθηκα, ήταν δίπλα, ήσουν δίπλα, όλα κάποτε είναι τόσο κοντά, τέτοιες ευκολίες μου δημιουργούν πάντα αμφιβολίες. Κοίταξα το οικοδόμημα απ' έξω, μου φάνηκε σαν έτοιμο να σωριαστεί πάνω στα θεμέλια του. Θα ορκιζόμουν ότι περίμενα από στιγμή σε στιγμή πως επρόκειτο να καταρρεύσει πάνω στις κολώνες του, το σπίτι του Δημιουργού μου. Ήθελα να μείνω από έξω και να παρακολουθώ την εκούσια κατεδάφιση του. Κι όμως μπήκα μέσα. Κι όχι επειδή δεν πίστεψα στις φαντασιοπληξίες μου.
Τίποτα λιγότερο από άπιστη λοιπόν, και ως τέτοια πήγα. Μπήκα στο σπίτι Του, χωρίς να αισθάνομαι πως Τον επισκεπτόμουν επιστρεφόμενη απο κάπου. Δεν ήξερα γιατί, βρέθηκα εκεί κατά σύμπτωση μάλλον, όπως λέμε τυχαία, δλδ με έναν κρύφιο συνειρμό που σέρνει μιαν οποιαδήποτε αβεβαιότητα. Αναρωτήθηκα αν διέσχισα το κατώφλι ως μετανοημένη, με έτρωγαν οι τύψεις της εκδούλευσης, μα σκέφτηκα πάλι πως όχι, ευτυχώς δεν έχω απόψε τίποτα να ζητήσω. Άναψα κεράκι όχι ως απροσανατόλιστη που βρέθηκε εκεί, μάλλον ως ατελέσφορη κατέληξα να ανεβαίνω τα σκαλιά Του, καθότι συνήθισα στο σκοτάδι κι οι φτωχές φλόγες των σκοτών, έπαψαν να με βολεύουν πια. Ύστερα Τον αναγνώρισα σαν να Τον ήξερα. Μα στην πραγματικότητα τίποτα δεν ήξερα για αυτόν, παρά μονάχα για την τυχαία μας γειτνίαση και πάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου