Palcoscenico

Μια καλή τεχνική αναπλαισίωσης, όπως την λένε οι ψυχοτέτοιοι, τεχνική η οποία επιτείνει την θεραπευτική ίαση, όπου και τους την προτείνω ανεπιφύλακτα, είναι να βάλει ο καθένας μας τον εαυτό του πάνω σε μια σκηνή. Δηλαδή τι; Απλό είναι. Φαντάζεσαι ένα νοητό παραλληλόγραμμο γύρω σου, το οποίο είναι το φανταστικό τελείωμα της σκηνής ενός θεάτρου. Εκεί που τελειώνει η νοητή γραμμή είναι το περίγραμμα της ζωής σου. Μέσα σε αυτή την γραμμή είσαι εσύ κι είσαι ο πρωταγωνιστής. Τα τεκταινόμενα πάνω στην σκηνή είναι αυτά που σου συμβαίνουν, έτσι όπως θα τα περιέγραφε η πένα του Ευγένιου Ο Νηλ ή της Λούλας Αναγνωστάκη και όπως θα τα παρουσίαζε η σκηνοθετική μαεστρία του Αντύπα, φερ' ειπείν. Ωραία μέχρι εδώ; Ωραία.

Κάτσε τώρα σε μια καρέκλα στο βάθος της αίθουσας, στο σκοτάδι. Παρακολούθησε τα όσα διαμείβονται μεταξύ του ήρωα σου και των υπόλοιπων δεύτερων και τρίτων ρόλων. Εστίασε στις λέξεις, στις ατάκες, στις κινήσεις, στο φως που πέφτει εκ δεξιών και φωτίζει τον πρωταγωνιστή σου. Άκου το πιάνο που έρχεται σαν απόηχος απο κάποια έμπνευση κάποιου που δεν είναι εκεί, που δεν ήταν ποτέ αλλά που πάντα απο κάπου μακριά σε παρακολουθεί σιωπηλά.

Είναι σχεδόν πάντοτε δύσκολο να πάρεις αποστάσεις απο τον εαυτό σου και το βαθύτερο νόημα όσων συμβαίνουν. Αν όμως σου συμβεί να το φανταστείς έστω και μια φορά, το σίγουρο είναι πως υπάρχει μια πιθανότητα να αρχίσεις να αφουγκράζεσαι την πνοή που κρατάει το φανταστικό κοινό σου. Αν πάλι έχεις την δυνατότητα, σήκω μέσα στην σκοτεινή αίθουσα, περπάτησε ανάμεσα στους διαδρόμους και κοίταξε τα βλέμματά τους. Κι ύστερα ξανακοίταξε τον πρωταγωνιστή σου. Ακολούθησε την διαδρομή των βλεμμάτων μεταξύ του κοινού και του κενού βλέμματος του ήρωα. Είσαι απολύτως σίγουρος τώρα πως δεν έχεις κοινό;