Διαφάνειες ενός όψιμου θέρους

Δίπλα στην θάλασσα αλλιώτικη γίνεσαι. Κι οι αντανακλάσεις της εικόνας σου,αράχνες τεράστιες, αμφίβια όντα που σε άδραξαν στους ώμους. Σε σταματάει η σκέψη γιατί εσύ δεν είσαι πια εγώ.Δεν αναγνωρίζω την γυναίκα δίπλα στο νερό, λες, γιατί αυτή ήταν κάποτε αέρας και φτερά γιατί τα μάγουλα ράγισαν.

Γιατί το χάος υπάρχει. Γιατί το χάος περνά μέσα από πόδια γυναίκας, λες. Γιατί το χάος φουσκώνει στην φούστα της και τραβάει τα μαλλιά της.

Το ταξίδι που βλέπεις στον ορίζοντα, έφυγε και σε άφησε μονάχη σου δίπλα στη θάλασσα. Το σπίτι που δεν γιόμισες απο αστραφτερές γλαδιόλες, απο οφθαλμούς μενεξεδένιους, απο ίριδες και συνέχειες, απο γλώσσες και τέρατα,από τοίχους δαγκωμένους και γέλια που σπάζουν καθρέφτες αγωνίας τώρα, όσα δεν ήρθαν κοντά, κεντήθηκαν στης ποδιάς τα πετροκέρασα για τα οποία τα δάχτυλα σου έκοψες, τα έραψες κοτσάνια. Κι οι ανάσες, λερώθηκαν χυμούς που κάποιος μπέρδεψε με αίμα. Και τα βήματα που σέρνεις παραλλαγές στο ίδιο θέμα μιας επίμονης περιπλάνησης στην αναχώρηση.

Όλα τα στολίδια σου, νεογέννητες θύμισες που δεν έχουνε μητέρα πνίγεις στην στρογγυλή λεκάνη της θάλασσας, όλους τους κίνδυνους σου πλένεις, τους τρίβεις και λιώνεις χιόνι νιφάδες και την αδημονία σου απλώνεις γυμνή να στεγνώσει δίπλα στην θάλασσα. Εσύ που μάζευες χαλίκια την ανείπωτη αγάπη, κι είπες ύστερα να τα γυρίσεις πάλι στον τόπο τους, τα πέταγες πίσω στην θάλασσα για να δοκιμάσεις το μακριά πόσο φθάνει.

Άκου τον Χρόνο, το βαρύ του σούρσιμο στη χοάνη της θάλασσας.κάπου εκεί που τελειώνει θα βρεθείς ψάρι ασημένιο που ψαρεύτηκε, με μάτια σαστισμένα από όνειρο πως ήτανε γυναίκα.

Ετερόπτωτοι προσδιορισμοί

Μα φυσικά κι είναι ο πιο δυσπρόσιτος άνθρωπος, ο εαυτός μας. Ζω παρέα με έναν άγνωστο, ίσως για αυτό αποφάσισα οτί μου είναι αδύνατη η συμβίωση μου με ανθρώπους που όσο πέρναγε ο καιρός, τους γνώριζα όλο και καλύτερα. Εκείνοι δε, δεν γνώριζαν τίποτα για αυτό. Ισχυρίζονταν βέβαια πως εγώ τους γινόμουν οικεία. Δεν την ήθελα τέτοια οικειότητα. Δεν την ήθελα την οικειότητα που προυποθέτει βεβαιότητες. Δεν την σήκωνε ο χαρακτήρας μου, που δεν λεει να χωράει σε τετραγωνισμένες συνιστώσες. Με ξεβόλευαν απο την ελευθερία μου, με παγίδευαν σε ένα πρόσωπο που δεν ήμουν εγώ. Κι ύστερα, δε δεχόμουν τη βεβαιότητά μου, οτί ένα πρόσωπο μου γινόταν ντε και καλά οικείο, όσο και αν αυτή η γνώση διασφαλιζόταν μέρα με την ημέρα. Όχι, τέτοια οικειότητα είναι δεσμευτική, κι η οικειότητα, στον δικό μου τον κόσμο, είναι απελευθερωτική, θα πρέπει να επιτρέπει και να προτρέπει. Κι αυτή η οικειότητα δεν είχε στοιχεία απελευθέρωσης.

Δεν είναι αλήθεια οτί ό,τι αποκωδικοποιούμε, πεθαίνει. Τίποτα ζωντανό δεν μπορεί να αποκωδικοποιηθεί πλήρως. Μπορεί βέβαια να οδηγηθεί στην αυτοχειρία του, είτε μέσα απο την εμμονική επιβεβαίωση οτί είναι κάτι ή να επιμένει οτί δεν ετεροπροσδιορίζεται. Σε κάθε περίπτωση, αυτοκαταστρέφεται γιατί όλα συμβαίνουν.

Κάτι χρωστάω στο τοπίο.

Δεν ξέρω αν εγώ είναι ένας άλλος, γεννιέται ένα ερωτηματικό προς όφελος ποιου τελικά, αν αληθεύει αυτή η δήλωση. Αυτό που μαθαίνω είναι πως κάθε εγώ είναι ένας συνδυασμός λέξεων που όλοι μας την ζωή παλεύουμε να διασαφηνίσουμε, ο καθένας για τον εαυτό του. Πολύ λίγα πράγματα τελικά, μια εξ'ορισμού αντίφαση δλδ, έχουν σημασία. Εξ ου και η ένδεια. Κι έτσι μου αρέσουν οι μικρές στενοχώριες π.χ. ο λαιμός μου που πόνεσε τόσο νωρίς φέτος γιατί είναι ένα άγχος παιδικό σχεδόν, μου διασφαλίζει οτί δεν έχω καμμία μεγαλύτερη ενόχληση προς το παρόν. Και είμαι τόσο ικανοποιημένη, όσο ευτυχισμένη και δεν κάνω καμμία φασαρία για να τα ταυτίσω αυτά. Προς το παρόν παραμένω μακριά απο τα ενηλικιωμένα άγχη που, για την ώρα μου φαίνονται ασήμαντα.

Ερωτηματικά, ξιπασμένη πολυτέλεια, όπως ο έρωτας

...και ας υποθέσουμε λοιπόν πως περπατάς μερικά χρόνια πάνω σε τούτο τον πλανήτη που ο αριθμός τους αποκτά για κάποιους σημασία βαρύνουσα. Κι ας υποθέσουμε οτί περπατάς και περπατάς και περπατάς. Κομμάτια σπέρνεις απο εδώ κι απο κει και μέχρι να προλάβει να σχηματιστεί η εικόνα σου και απο σένα τον ίδιο, πρέπει να συνεχίσεις παρακάτω λοιπόν. Και δεν είναι οτί δεν προσπάθησες, δεν είναι οτί δεν κατάθεσες ψυχή ή τουλάχιστον ψήγματα από ότι χρίστηκε η αλήθεια σου, δεν είναι πως δεν έσπειρες τα σπαράγματα του συμπυκνωμένου νοήματος σου ή δεν απελευθέρωσες ψιθύρους νοούμενων. Κι έφτασες μέχρις εδώ και κανείς δεν σε αναγνωρίζει. Και δεν είσαι για κανέναν ένα πρόσωπο ολοκληρωμένο. Είσαι η χ, για τον α, η ψ για τον β, κι η ω για τον γ. Ας μας διαμηνύσει κάποιος οτί δεν υπάρχει η αναγκαιότητα της ύπαρξης μιας προσωπικότητας ακέραιης που να θέλει να αντανακλά την ολότητά της στους Άλλους. Ναρκισσιστική εμμονή, εφηβική νοσταλγία ενός απολεσθέντος παραδείσου ή μια ακόμα έλλειψη νοήματος,η οριστική απώλεια μιας οριστικής ταυτότητας που αγκομαχά να δηλωθεί, παρά τα φαινόμενα. Θέλοντας να είσαι ο εαυτός σου θα πρέπει να εγκαταλείψεις την ανάγκη σου να καθρεφτίζεσαι. Εδώ θα πρέπει να μείνεις. Ταυτόχρονα θα αφήνεις στους άλλους το δικαίωμα να περιφέρονται ως ερωτηματικά στην ζωή σου, ίδιοι κι αυτοί περιπλανώμενοι και ανέστιοι αυτοεικόνας, φορτωμένοι αυταπάτες στο δισάκι τους, βολτάροντας πάνω κάτω στα φιδογυριστά δρομάκια μιας αρρωστιάρικης καθημερινότητας, που όλο ξεμακραίνει απο ότι θα μπορούσε τελικά να είναι αποκλειστικά δικό μας. Όχι, αυτού του είδους η ομοιομορφία στα νοήματα, το στρίμωγμα στις φτωχές αυταπάτες μας δεν μπορεί να είναι ποτέ αρκετό για κανέναν. Κι ύστερα υπάρχουν κι αυτοί που πεθαίνουν με έναν βίαιο θάνατο που δεν αξίζει. Αυτό είναι ένα νόημα φθηνό μα ταυτόχρονα απροσπέλαστο. Δίπλα σε αυτό η κάθε ανάγκη οποιασδήποτε αυτοπραγμάτωσης φαντάζει ξιπασμένη πολυτέλεια. Αν δεν είσαι εμμονικός με το θάνατο, τότε ο θάνατος ίσως κρύβει ένα τεράστιο νόημα. Κάθε φορά που σκέφτεσαι οτί θέλεις και άλλα απο αυτά που έχεις και θέλεις να πάς παραπέρα, νιώθεις εκείνο τον ενοχικό φόβο της απρόσμενης ειμαρμένης που καιροφυλακτεί για όλους. Τι αποφασίσαμε και είναι τελικά δικό μας; Τι είναι αποκλειστικά δικό μας κι όχι δάνειο ή φαντασιοπληξία που ενδοβάλαμε ίσα ίσα για να συμπληρώσουμε το σταυρόλεξο της καθημερινότητας; Ερωτηματικά, ερωτηματικά, ερωτηματικά. Κι οι λέξεις λεει ο ποιητής πρέπει να καρφώνονται σαν πρόκες. Κι όμως τα ερωτηματικά είναι εκείνα που φθάνουν στο μεδούλι σου.

Just a perfect day....

"Όνειρα/πια σκιά μου/ που σου φόβιζαν τις νύχτες δε θα ξανάρθουν/ οι νύχτες μικρύναν κι αλάφρωσαν κι εμείς - δεν το αισθάνθηκες ακόμη; - γινήκαμε οι ήρωες ενός καλού μεγάλου Ονείρου"

Καταφάσκω στην ιδέα του μεγάλου Ονείρου, με την ή από την επίγνωση έλλειψης της πιο μικρής τελειότητας.

Η τελειότερη ημέρα μου πια άλλαξε πρόσωπο και έγινε αγνώριστη, ακόμη και σε μένα.

"Είσαι το πιο αγαπημένο μου κουτάβι"

Σ' αυτή τη ζωή
δύσκολο δεν είναι να πεθάνεις, έλεγε ο Μαγιακόφσκι.
Να φτιάξεις τη ζωή
είναι πολύ δυσκολότερο.

Έτσι λοιπόν φύτρωσε μια πέτρα στο κεφάλι του. Απο απελπισία. Τι να τον τυραννούσε άραγε;

Διαβάζοντας τα γράμματα του προς τη Λίλιτσκα και τα δικά της προς αυτόν, το μόνο που μπορώ να διακρίνω είναι ένα ζευγάρι αγαπημένο πέρα απο στερεότυπα. Αγαπημένο μέσα στον έρωτά τους για τους άλλους.

"Είσαι το πιο αγαπημένο μου κουτάβι" του έλεγε.

Δεν αρκεί. Ούτε αυτό καμμιά φορά.

Ποιητής του τετραγώνου

Με τα τελευταία μου κέρματα εξαγόρασα ανάσες
Κι έμεινε μονάχη η ακριβή ενδελέχεια
στο πάτο της κούφιας μου τσέπης
Ευτυχώς ακόμα ψηλαφίζω λίγη συμπάθεια
στα μάτια της κουβαλήτρας των νέων στη γωνία.
Απ’ τα πολλά μυστικά το ένα αυτί της κουφάθηκε
και το άλλο ακούει μόνο του χρόνου τον ατσάλινο κρότο
Ήταν κι αυτή ενδεής
Συναλλασσόταν την λύπη με γενναίο χαμόγελο
Αδιαμαρτύρητα μάζευε το πουπουλένιο μου πάπλωμα
που πέταγε με φτερά φευγαλέας νεότητας

Μου είπαν πως ποιήτρια του οικοδομικού τετραγώνου
μπορεί να είναι μονάχα μία
Μία, να αδράχνει τον μίτο του μύθου εκποδών
Μία να φέρει στοιχεία αστόχαστης μάγισσας
Μια να διαπραγματεύεται δαίμονες θηρεύσιμους
Μία να ξεδιαλέγει απ’ τα μαύρα πουλιά το πρωινό τους παράπονο
όταν φτερά αγκυλώνουν την ίδια μαύρη αγωνία
Στο βιολοντσέλο του στίχου, πρέπει
να διαφυλάττει τον ηχηρό τους κρωγμό
Μπορεί κάτι να σημαίνει

Ακροπατώντας ευθαρσώς στο ιερό περβάζι της τρέλας
διχάζεται η τεράστια αίθουσα χορού της μοναξιάς μας
στη μέση
από την μια πλευρά είμαστε όλοι εμείς
κι απο την άλλη εμείς ως οράματά
Με τον εαυτό μας απέναντι, μας χωρίζει το χάος
και σαν να μας ορίζει

Το νύχι των συμβίων της τυχαιότητας
του παραμυθιού η βελόνα,
καρφιτσώνει τους αχνούς μου ώμους ξανά,
να μην απογειώνεται το φουσκωμένο μου φουστάνι
Δυό φίδια θα μείνουν ασάλευτα
συντροφικά κουλουριασμένα, στο στόμα μου.

Θα είμαι λεει χαλκομανία εισόδου
Εξόδους κινδύνου θα ζωγραφίζω στους τοίχους
Θα κατέρχομαι στων γερών σπιτιών τα ριζά
Τον βολβό του ματιού μου θα χύνω
στις βρύσες να ψάχνω το νερό που μας κρύβεται

Σκέφτομαι
Δεν θα ναι η πρώτη φορά
που θα πλέκω τους κάβους της πλάνης των άλλων
Αυτός ο μύθος που τυλίγω
από το σάλιο της σιωπής των νεκρών εξυφάνθηκε

Θυμάμαι, ακόμα
Πως είμαι τόσο νέα κι έχω κιόλα έναν κόμπο στην ράχη
που κάποτε ήταν όλος ο κόσμος κρυμμένος στο στήθος
Όταν η ευκταία φυγή μου απλώνει το χέρι να σωθεί
Ολοένα και γλιστράνε στο νερό
δαχτυλίδια δεσμών στα δάχτυλά μου που μετράω
τα ίσως και τα κάποτε

Και λεω:
Μονάχα μια στιγμή να νομίσω πως σε άδραξα όραμα
Σε στερνούς γιαλούς μιας άλλης εκδοχής της επιθυμίας
Ήσουν πάντα υγρό και ασημένιος ο πόθος σου
Στη δίψα δελέαζες την αυτόχειρα αναπόληση
Κι εγώ να σε επιστρέφω σπονδή στον βωμό της αλήθειας των άλλων

Κι ήταν τόση κι απόψε η αλήθεια της πόλης αυτής
που ξέχασε ξανά να την πάρει ο ύπνος
Ήσυχα αποκοιμιέμαι φτιάχνοντας της, της αυγής παραμύθια:
Τα μεσημέρια κανείς να μην θυμάται