Δευτέρα, Νοεμβρίου 24, 2008

Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας;


..Πριν απο μία εβδομάδα ακριβώς, ώρα πρωινή έδωσα στην γάτα μου τις τελευταίες σταγόνες νεράκι να πιεί. Ένιωθα ήδη καιρό να με κατακλύζουν οι ενοχές που την κρατούσα στη ζωή. "Eπί ματαίω ταλαιπωρείς την ψυχούλα της" μου έλεγαν όλοι. "Γιατί δεν της κάνεις ευθανασία;". Αδυνατούσα να σηκώσω το χέρι μου και να πάρω ό,τι είχε απομείνει απο το κορμάκι της, που τώρα έμοιαζε πιότερο με απουσία, και να το οδηγήσω σε ό,τι δεν γνώριζα. Θα άνοιγα ποτέ την πόρτα στην γάτα μου για να της πω, "πήγαινε μόνη σου να δεις τι έχει εκεί πέρα"; Κι όμως, πολλές φορές στο παρελθόν μας, την είχα αφήσει να εξερευνήσει τον κόσμο ελεύθερη, όπως όφειλα. Αυτή τη φορά δεν τα κατάφερα. Δεν ήξερα τι σημαίνει ευ-θανασία. Αλλά τις τελευταίες μέρες το σκεφτόμουν όλο και περισσότερο, πως έπρεπε να την ανακουφίσω απο μια ανώφελη, παρατεταμένη αναμονή. Κι ωστόσο, την έβλεπα όπως καθόταν ξαπλωμένη στην πολυθρόνα της, που στα τελευταία της είχε γίνει το καταφύγιό της, και έλεγα, "άραγε μας ακούει που της μιλάμε, ακούει τις μουσικές που της βάζω;" Ας μην περιγράψω τις τελευταίες μας αγκαλιές, το μάτσο απο τα εύθραυστα κόκαλα που έπαιρνα προσεκτικά σαν ανθοδέσμη με λουλούδια στα χέρια μου. Μέχρι τέλος αποζητούσε την αγκαλιά μου, τα χάδια μας, την ρουτίνα των δυό μας όπου ερχόταν και ξάπλωνε στο στήθος μου γουργουρίζοντας και της κρατούσα τις απαλές πατούσες, τρίβοντας τα στρογγυλά ροζ εξογκώματα, τα όμοια με κουνελήσια.

Δεν ξέρω τι θέλω να γράψω για το ζωντανό μου που έφυγε, δεν ξέρω. Αν είναι υστερισμός που πονάω, αν είναι αισθηματολογία να μιλάω χωρίς να ξέρω τι θα πω, αν είναι η λύπη μου ανείπωτη, άρρητη, υπόρρητη ή άλεκτη, δεν το γνωρίζω. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως ένα ζωντανό πλάσμα που άνηκε στο είδος της Felix Catus, και το οποίο ζύγιζε σχεδόν τρία με τέσσερα κιλά στις μέρες της ευημερίας της, με δίδαξε για την έννοια της αγάπης όσα δεν με δίδαξαν τόνοι ανθρώπων μαζί. Δεν θέλω να ανασκαλέψω τα συναισθήματά μου για την οριστική και αμετάκλητη απουσία της. Ξέρω πάρα πολύ καλά όμως πως όταν την αντίκρισα παρούσα-απούσα, ένιωσα μέσα μου την ορφάνεια να ριζώνει μόνιμα. Έβγαλα μια κραυγή που δεν δικαιολογούσε η ηλικία μου και η υποτιθέμενη ακριβοπληρωμένη ωριμότητα μου. Ένιωσα ξανά μικρή, απροστάτευτη, μπροστά στο βλοσυρό βλέμμα ενός ανάλγητου θεού. Μα πως είναι δυνατόν να αισθάνομαι ορφανεμένη, αφού εγώ ήμουν η "μαμά" της, εγώ την ετάιζα κι εγώ την φρόντιζα; Κι όμως.... Μια αμετακίνητη απουσία έχει στοιχειώσει το σπίτι μου. Εξακολουθώ και μπαίνω στο σπίτι και το βλέμμα μου ψάχνει να την βρει. Εξακολουθώ να περπατάω με προσοχή μη και την πατήσω. Εξακολουθώ τις νύχτες και αφουγκράζομαι προσεκτικά, μην τύχει και ακούσω το νιαούρισμά της. Εξακολουθώ και έχω αφημένο το μπολάκι για να ξεδιψάσει όταν... όταν... Εξακολουθώ και πνίγω δάκρυα και κοπετούς σα να με παρακολουθεί, μην τύχει και την προσβάλλω.Ανόητα ερωτήματα προκύπτουν όπως "ποιος θα την προσέχει εκεί πέρα;" Ό,τι και να πω, είναι λίγο, είναι ανεπαρκές, είναι ημιτελές, είναι κουτσουρεμένο, είναι σαν να μην είναι. Γιατί δεν είναι πια. Δεν είναι.

Μαζί με την γάτα μου έφυγε και μια εποχή ανεπιστρεπτί. Τέλειωσε μέσα μου οριστικά μια εποχή ανεμελιάς, τρυφηλότητας και αγάπης. Δεν βιάζομαι να την αντικαταστήσω γιατί όποιος φεύγει, δεν αντικαθίσταται με κανέναν και τίποτα. Δεν βιάζομαι να την θρηνήσω γιατί τώρα ξέρω ό,τι αυτή η πληγή που άνοιξε με την απουσία της θα παραμείνει αιμάσσουσα μέχρι που θα πάω να την συναντήσω. Τώρα δεν φοβάμαι τόσο τον θάνατο. Κάποια πολύ αγαπημένη ύπαρξη θα με υποδεχτεί στην πόρτα της ανυπαρξίας, τρίβοντας το κορμάκι της στα πόδια μου.

4 σχόλια:

kioy είπε...

Τα συλλυπητήρια μου...
Δένεσαι πολύ με τα ζώα, το γνωρίζω και εγώ όντας κάτοχος ενός γλυκύτατου σκύλου...

Άραγε η συναισθηματική ολοκλήρωση βρίσκεται σε αυτή την διακριτική μα πάντα αισθητή παρουσία; Πάντως δένεσαι χειροπιαστά και εγκάρδια σε ότι δίνεσαι. Και πλέον, σε αυτόν τον κόσμο, ευκολότερο και ίσως πιο φρόνιμο(αν και αυτό δε θέλω να το πιστεύω) είναι να αφήνεσαι στην αθωότητα ενός τέτοιου ζωντανού πλάσματος...

Παρεπιμπτώντος, χωρίς να θέλω να μολύνω με ασχετολογίες αυτό το προσωπικό-συναισθηματικό σου θέμα, θα ήθελα να ενημερώσω πως το Σάββατο βρήκα 4 πανέμορφα κουταβάκια στο λόφο της Πεντέλης. Παρατημένα δυστυχώς, και καθώς δεν μπορούσα να τα αφήσω στην αναπόφευκτη μοίρα τους, αποφασίσα να τα φροντίσω για την ώρα. Το γεγονός όμως ότι έχω ήδη σκύλο, στέκεται ανυπέρβλητο εμπόδιο στο να τα κρατήσω δια παντώς. Όποιος φιλόζωος ενδιαφέρεται, με χαρά θα έδινα κάποιο...

Την καληνύχτα μου! ...

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Σε ευχαριστώ Κιού μου για τα παρηγορητικά σου λόγια, τα οποία ομολογώ πως έχω ανάγκη. Ναι, δένομαι με ό,τι αγαπώ, χειροπόδαρα μάλιστα. Όπως επίσης κι όταν φεύγω, δεν αφήνω πίσω τίποτα.

Δεν ξέρω αν είναι θέμα φρόνησης το να δένεται κανείς με τα ζώα του. Δυστυχώς ο άνθρωπος είναι το πιο τρομακτικό ζώο, και το αρπακτικότερο όλων φυσικά. Μοιραία λοιπόν δένεται κανείς με τα πλάσματα που δείχνουν μια κάποια έλλειψη πονηράδας.

Όσο για τα κουταβάκια σου, πολύ χαίρομαι που τα καημένα έπεσαν σε εσένα. Είμαι σίγουρη οτί θα τα φροντίσεις αναλόγως. Θα ήθελα πολύ να πάρω ένα, άλλωστε είναι και επιθυμία της κόρης μου, αλλά δυστυχώς τα ωράρια μου είναι απαγορευτικά για τις ανάγκες ενός σκυλιού.

Πάντως αν κάποιος που διαβάζει ετούτες τις "αισθηματολογίες" και αισθάνεται ότι έχει χώρο στη ζωή του για ένα ζωάκι, ας επικοινωνήσει μαζί μου ή μαζί σου για να τακτοποιήσουμε τα ορφανούλια. Επίσης σκόπιμο είναι να βάλεις/ω/λουμε μια ανακοίνωση στο μούλτι, μήπως και ενδιαφερθεί κανείς.

:)

Καλή τύχη στα νεογέννητα.

Ανώνυμος είπε...

Δεν είχα ποτέ κάποιο κατοικίδιο και η σχέση μου με τα ζώα είναι μάλλον ουδέτερη, καταλαβαίνω όμως την απώλεια...

Γιώργος Σίγμα

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Αν αποκτήσεις κατοικίδιο, η ζωή σου θα γίνει πιο όμορφη Γιώργο.

Πρόκειται να αποκτήσω καινούργια γατούλα. Οι νύχτες μου είναι άδειες χωρίς τα νυχοπατήματα της γάτας...