Περί τυφλότητας

«…κι αφού οι τυφλοί δεν βλέπουν, σας ρωτάω εγώ, πως γίνεται να μεταδίδουν την αρρώστια με την όραση, Στρατηγέ μου, αυτή είναι η πιο λογική αρρώστια στον κόσμο, το τυφλό μάτι μεταδίδει την τυφλότητα στο μάτι που βλέπει, υπάρχει πιο απλό πράγμα;....»

Ζοζέ Σαραμάγκου, Περί Τυφλότητος

Η γάτα μου έχει καρκίνο,στο υπερώο. Το στόμα της έχει παραμορφωθεί. Στην άκρη του σαγονιού της κρέμεται μόνιμα μια κόκκινη κλωστή από αίμα. Είμαι σίγουρη πως ανήκω στη μεγάλη αγέλη των τυφλών. Μόνο μια κόκκινη κλωστή από αίμα βλέπω. Για αυτό είμαι σίγουρη. Ο θάνατος σιμώνει αργά και σταθερά. Η γάτα μου πρόκειται να πεθάνει. Το περίμενα, ήταν ήδη μεγάλη σε ηλικία. Είναι άλλο όμως να το σκέφτεσαι και άλλο να συμβαίνει. Μου ανακοινώθηκε από τον γιατρό. Πέρασε πάλι εκείνο το τραγικό δευτερόλεπτο μιας αιωνιότητας μέχρι τη συνειδητοποίηση. Η γάτα μου θα πεθάνει. Σιωπή ύστερα. Έσφιξα το τίποτα που με περιέβαλε διαμιάς. Την χάνω. Ό,τι αγαπάω το χάνω, θυμήθηκα. Σημειώνω απώλειες όσο μετράω μέρες. Η γάτα μου πεθαίνει. Το μόνο που βλέπω είναι μια κόκκινη κλωστή. Κατά τα άλλα εκτυφλωτική λευκότητα. Το ζωντανό μου πεθαίνει. Κι εγώ δε μπορώ να κάνω τίποτα. Πρέπει να ζήσω με αυτόν τον θάνατο. Νεκρός ή τυφλός, λέει ο Σαραμάγκου λίγο μετά, το ίδιο είναι. Εγώ ζω τον θάνατό της τώρα. Εδώ και μήνες ζω τον θάνατό της αλλά δεν τον έβλεπα. Ήθελα να μη βλέπω. Αιμορραγούσε όλο το καλοκαίρι. Γριά είναι, θα της σαπίζουν τα δόντια, έλεγα. Ήθελα να μη βλέπω. Τώρα αίματα παντού. Πάνω στα μαξιλάρια, στα σεντόνια, στα μάρμαρα. Στάμπες με αίμα σε όλο το σπίτι που δεν καθαρίζονται εύκολα. Στην αρχή έτρωγε με δυσκολία. Δεν έβλεπα. Ύστερα σταμάτησε να τρώει. Κι ωστόσο, όποτε άκουγε τα βήματα μου στην κουζίνα, ερχόταν δίπλα μου και καμωνόταν την επιθυμία . Μικρά ανασηκώματα των πίσω ποδιών, νάζια που αποσκοπούν πιότερο στην ευγνωμοσύνη παρά στην ηδυπάθεια. Κι ας μην έτρωγε τίποτα. Δεν έβλεπα.Τώρα πρέπει να την συνοδεύσω μέχρι την έξοδο.Της βάζω γάλα, το διαλύω με λίγο νερό. Δεν πίνει. Δεν βλέπω τίποτα άλλο. Είμαι τυφλή κι ωστόσο πρέπει να την ξεπροβοδίσω μέχρι την εκτυφλωτική πόρτα του επέκεινα. Ένας άγριος λυγμός πνίγηκε στο σαγόνι μου όταν μου ανακοινώθηκε το επικείμενο. Η ακοή, λεει ο Σαραμάγκου, είναι η όραση των τυφλών. Δεν βλέπω. Αλλά άκουσα τον λυγμό μου μου που πνίγηκε. Της χτενίζω τα μπερδεμένα μαλλιά της. Ζει τις τελευταίες της όμορφες αναμνήσεις. Λίγος ήλιος της αξίζει ακόμα. Κάθεται μπροστά στο παράθυρο, αλλά απο μέσα απο το τζάμι για να μην κρυώνει. Εγώ δεν βλέπω τον ήλιο.Μόνο τις μικρούς κόκκινους πλανήτες από αίμα στο πάτωμα. Ευτυχώς δεν έχει επίγνωση το οτί σε λίγο καιρό αυτό το σώμα της θα είναι απλώς ένα πεταμένο ρούχο στο πάτωμα. Μαλακώνει πολύ λίγο ο πόνος.Έρχεται πάνω μου και αρνείται να φύγει. Το έκανε πάντα, μα εγώ δεν έβλεπα. Είμαι τυφλή. Δεν βλέπω τίποτα.