Τι είναι η Ψυχή; Ένα μεράδι σώματος κατά τον Νίτσε.
Να αληθεύει άραγε; Αν οι σκέψεις είναι υλιστικά παράγωγα, τότε θα πρέπει ανησυχώ για το καταπονημένο σώμα μου. Κάπως έτσι δικαιολογώ το οτί έχω να γράψω ποίημα απο τις 23 του Απρίλη. Για κανέναν δεν έχει σημασία. Μόνον για εμένα που περνάω τούτο το καλοκαίρι σε μια σιωπή γεμάτη εγκαρτέρηση αλλά και ανησυχία. Δεν είναι πάντα η σιωπή, ο πρόδρομος της δημιουργίας, αλλά από την άλλη δεν είναι ποτέ ο γνήσιος εκπρόσωπος του τίποτα. Ανάμεσα στη σιωπή και στο τίποτα, μεσολαβεί κάτι που δεν βρίσκει τις κατάλληλες λέξεις, ένας μουγκός άλτερ έγκος μας, που κάθεται ήρεμα δίπλα μας στο παγκάκι της ενατένισης και που δεν μας μιλάει ποτέ. Μας κοιτάζει όμως και περιμένει κάτι απο εμάς. Κάποτε κάποτε χρειάζεται να ξεκινήσουμε αυτό τον διάλογο εμείς, να μιλήσουμε περί ανέμων στο κενό που μας χωρίζει, να κρύψουμε στα πανιά μιας ανοιχτής, θαλασσινής προσμονής το άρρητο. Είμαστε οι επιθυμίες που δεν βρίσκουν τις λέξεις να ειπωθούν, περισσότερο από οτιδήποτε. Είμαστε το ανεπανάληπτο κονβόυ σκέψεων και ιδεών που συστοιχίζονται με κοινό σημείο το ακατάληπτο της ύπαρξης. Είμαστε η "απροσμέτρητη ματαιότητα της αλήθειας". Ως εκ τούτου: Αντιπαθώ τα ταξίδια επειδή θα πρέπει να σηκώνω βαλίτσες και να παρακολουθώ εικόνες που εννέα στις δέκα αποτελούν επανάληψη του ίδιου πράγματος. Κουράζομαι και ως εκ τούτου, μεμψιμοιρώ, μικραίνει η ψυχή μου, συστέλλεται εντός μου και μου κρύβεται. Στο μόνο που έμαθα στο τελευταίο μου ταξίδι είναι πως όταν οι μάταιες αλήθειες τούτου του κρυπτικού σύμπαντος σου γνέφουν απο μακριά, μπορεί να είναι αιματηρές, όπως λέει ο Δημήτρης Δημητριάδης, αλλά επώδυνες δεν είναι ποτέ. Πες την οποιαδήποτε αλήθεια λοιπόν στον οποιοδήποτε, αρκεί να μην είναi μισή, να μην είναι καμουφλαρισμένη, φιασιδωμένη. Αρκεί να έχει βρει τις λέξεις που την αντιπροσωπεύουν επάξια στο μακρύ ταξίδι της προς την ανακάλυψη. Αν νομίζεις πως δεν τις έχεις βρει, τότε σιώπησε. Νιώσε τον δισταγμό διπλό τη φορά αυτή. Μια για το αβέβαιο και μια για το μάταιο. Αν κάποτε κάποιος είπε μια αλήθεια ολόκληρη, αυτό ήταν μουσική.
Tο παρόν θέμα φιλοτέχνησε με τα μαγικά της δάχτυλα, η Obszenia, που στα όνειρά της επικαλείται τη βοήθειά μου, για να σώσουμε τον κόσμο. Δεν απορώ που οι άνθρωποι προστρέχουν περισσότερο σε αυτούς που επικυρώνουν το αβέβαιο.
5 σχόλια:
Καλή μου,
η πράξη της δημιουργίας πηγάζει από τη φαντασία, από τη διαίσθηση, γιατί μόνον έτσι βρίσκεται όσο το δυνατόν πλησιέστερα στη ζωή και τη φύση.
Θεμέλιο η ειλικρίνεια της συγκίνησης και ο αυθορμητισμός της έκφρασης.
Δεν θα διαφωνήσω πουθενά, μόνο να προσθέσω οτί για μένα αποτελεί την κλιμακωτή εκτόνωση, την εκβολή της θεμελιώδους ανησυχίας μας.
Διάβασα την "Εξιλέωση". Μπήκα στο διαδίκτυο να δω σχόλια και κριτικές για το βιβλίο. Έπεσα στο μπλοκ τού Old Boy και είδα την παρέμβασή σου. Άρεσε στον Old Boy, άρεσε και σε μένα. Έτσι κατευθύνθηκα και στο δικό σου μπλοκ. Βρίσκω εξαιρετική τη γραφή σου και ήθελα να σ' το πω. Βέβαια, ολόκληρα πρόλαβα να διαβάσω μόνο τα δύο πιο πρόσφατα ποστ σου, ωστόσο "εξ όνυχος τον λέοντα" που λένε... Θα ξανάρθω, σίγουρα.
Άννα
Άννα, σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Καλώς ήρθες στο "φτωχό μου σπιτικό". Είναι πάντοτε ανοιχτό για τους καλοπροαίρετους. Σε ευχαριστώ θερμά για τα καλά σου λόγια.
:)
Μοιραία
Δημοσίευση σχολίου