Δευτέρα, Φεβρουαρίου 18, 2008

Confidences trop intimes

Σε μια καλημέρα ημιτελή, ασυμπλήρωτη,
φορτώσαμε όλα τα πρωινά με ένα αναπάντητο ερώτημα,
καθώς στην διάρκεια της παράταση δώσαμε
με μια γλύκα θολή, ανεξερεύνητη.

Σαστισμένοι κοιτάξαμε κλεφτά τα ρολόγια μας
κι ως έμειναν οι λεπτοδείκτες αμίλητοι,
αναρωτηθήκαμε,
πώς ζήσαμε για λίγο περισσότερο από όσο ποθήσαμε.
Πως κρατήσαμε απ' του κόσμου τον μύθο, λίγη σκόνη στα χέρια μας,
βιαστικά, δίχως δικαίωμα και δίχως καμμίαν αξίωση.
Και πως ύστερα γλίστρησε η σιωπή σαν κανείς να
μην ήθελε να προδώσει
μια καινούργια χαρά που κανείς μας δεν πρόφτασε.

Πως αφήσαμε έτσι την ημέρα να φεύγει λιγόθυμη.
Πως την εγκαταλείψαμε μόνη, στην θαμπωτική της ανταύγεια.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

εγώ θα σας έλεγα να γαμειτε που και που, μπας και ξελαγραρει η σκεψη και προσέξετε περισσότερο τη συνταξη


Συναφελφικώ τω τρόπω

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Ο συναΦελφικός σας τρόπος παραείναι κακόγουστος.Επανέλθετε με καλύτερη πρόθεση, αν θέλετε. Και όχι φυσικά πίσω απο την χρυσή προσωπίδα της ανωνυμίας που τόσο σας βοηθάει να εκτονώνετε τις προθέσεις μιας κακής στιγμής.

Χαιρετίσματα.

lucy είπε...

"γεννιόμαστε δυο φορές, μια για να υπαρξουμε και την άλλη για να ζήσουμε".
Ρ.

καλώς σε βρήκα

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

elen,

"Κι όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί".

Καλώς ήρθες.
:)

elen είπε...

http://elen-elel.blogspot.com/2007/07/blog-post_02.html

:)