"Την ημέρα είμαι μηδαμινός και τη νύχτα είμαι εγώ" έγραφε ο Πεσσόα, αγαπημένος των ανήσυχων φτηνών ημερολογίων.
Με άλλα λόγια την ημέρα κατάπινε χούφτες τις σιωπές του, προσωρινά παυσίπονα φτηνής ανακούφισης, υποταγές σε μιάν άθλια, καταδιωκτική απορία, μια πλησμονή ερωτημάτων, που τις νύχτες γινόταν πρόστυχη κι ωστόσο αχόρταγη.
Τι γυρεύει λοιπόν κανείς στις νύχτες με ένα πρωινό ανάθεμα για λύχνο; Τόσο λίγο το φως της σιωπής. Λιγοστεύει απο νωρίς κι ας μη σε παίρνει ο ύπνος. Τι γυρεύει κανείς στο σκοτάδι με τα μάτια ορθάνοιχτα; Τι κι αν ο φόρος της διάνοιας πληρώνεται με αγρύπνια; Μόνη λαμπρότητα του σκοταδιού, η φυσική καταστροφή του θεατή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου