Κυριακή, Σεπτεμβρίου 30, 2007

Ετερόπτωτοι προσδιορισμοί


Μα φυσικά κι είναι ο πιο δυσπρόσιτος άνθρωπος, ο εαυτός μας. Ζω παρέα με έναν άγνωστο, ίσως για αυτό αποφάσισα οτί μου είναι αδύνατη η συμβίωση μου με ανθρώπους που όσο πέρναγε ο καιρός, τους γνώριζα όλο και καλύτερα. Εκείνοι δε, δεν γνώριζαν τίποτα για αυτό. Ισχυρίζονταν βέβαια πως εγώ τους γινόμουν οικεία. Δεν την ήθελα τέτοια οικειότητα. Δεν την ήθελα την οικειότητα που προυποθέτει βεβαιότητες. Δεν την σήκωνε ο χαρακτήρας μου, που δεν λεει να χωράει σε τετραγωνισμένες συνιστώσες. Με ξεβόλευαν απο την ελευθερία μου, με παγίδευαν σε ένα πρόσωπο που δεν ήμουν εγώ. Κι ύστερα, δε δεχόμουν τη βεβαιότητά μου, οτί ένα πρόσωπο μου γινόταν ντε και καλά οικείο, όσο και αν αυτή η γνώση διασφαλιζόταν μέρα με την ημέρα. Όχι, τέτοια οικειότητα είναι δεσμευτική, κι η οικειότητα, στον δικό μου τον κόσμο, είναι απελευθερωτική, θα πρέπει να επιτρέπει και να προτρέπει. Κι αυτή η οικειότητα δεν είχε στοιχεία απελευθέρωσης.

Δεν είναι αλήθεια οτί ό,τι αποκωδικοποιούμε, πεθαίνει. Τίποτα ζωντανό δεν μπορεί να αποκωδικοποιηθεί πλήρως. Μπορεί βέβαια να οδηγηθεί στην αυτοχειρία του, είτε μέσα απο την εμμονική επιβεβαίωση οτί είναι κάτι ή να επιμένει οτί δεν ετεροπροσδιορίζεται. Σε κάθε περίπτωση, αυτοκαταστρέφεται γιατί όλα συμβαίνουν.

5 σχόλια:

Obzenia είπε...

"Δεν την ήθελα την οικειότητα που προυποθέτει βεβαιότητες"
Που προϋποθέτει, ή που συνεπάγεται; Οικειότητα που οδηγεί σε βεβαιότητες, ή βεβαιότητες που καλλιεργούν οικειότητα;

"Σε κάθε περίπτωση, αυτοκαταστρέφεται γιατί όλα συμβαίνουν"
...

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Όσες φορές αισθάνθηκα την ζεστή θαλπωρή της οικειότητας, ήταν σα να με τύλιγε η ωραιότερη απόδειξη ευζωίας. Επρόκειτο, όπως διαπίστωσα αργότερα, για το ετοιμοθάνατο κορμί της, αφού κάθε που διαβεβαίωνα τον εαυτό μου, ένιωθα το τύλιγμα της βεβαιότητας να σφίγγει τον λαιμό μου.

Δεν υπάρχει βεβαιότητα για τους εαυτούς μας, πόσο μάλλον για τους άλλους. Η οικειότητα, η δική μου οικειότητα, θέλει να αφήνει τα ενδεχόμενα ανοιχτά, θέλει να αφήνει τα ερωτήματα να αιωρούνται.

Δεν είναι κάτι που εύκολα ομολογεί στους άλλους κανείς, αλλά έχω την απειροελάχιστη υποψία πως αυτό που λαχταρούν οι άλλοι στην οικειότητα, εμένα με ξενίζει τελικά, δεν την αντέχω για πολύ. Για να είμαι πιο διάφανη, θέλω την αίσθηση της ελευθερίας, ακόμα και στην περίπτωση που δεν υπάρχει περίπτωση να την χρησιμοποιήσω. Αλλά θέλω η επιλογή να είναι δική μου. Θέλω κάθε φορά να είναι η επιλογή μου.

"Τόση ελευθερία, δεν θα είχε κάποιο κόστος;"

Τεράστιο, έχω να πω. Κι αν κάποιος νομίζει οτί κανείς ηρωοποιείται μέσα απο όλη αυτή τη διαδικασία, τα πράγματα είναι ακόμα πιο πεζά, στην πραγματικότητα. Δεν είμαι κατά της οικειότητας, ας μην μείνει κάτι τέτοιο. Είμαι κατά της βεβαιότητας όμως, της οποιαδήποτε βεβαιότητας. Και το σίγουρο είναι οτί δεν έχω κι έτοιμη μια υπόδειξη. Εκείνο που ξέρω είναι πως ο καθένας μας έχει μια δική του πορεία σε όλα αυτά. Λυπάμαι για την ευτυχία της οικειότητας που αμφισβητήσαμε, θεωρώ οτί χάσαμε την ευκαιρία να ζήσουμε ένα όνειρο έστω και για λίγο.

Ανώνυμος είπε...

Βαθυά "γυναικείο" και ίσως εγωιστικό σκεπτικό.
Οι προσδιορισμοί, άραγε, αυτοί να ειναι ετερόπτωτοι? ...και διαχρωνικοί? ή ετεροβαρείς και βασισμένοι σε, πρόσφατα, σύντομα, διόλου καλόπλοα αρμενίσματα?
Ελπίζω να μην μεταμορφώνομαι σε αυστηρό, μεσα απο αυτες τις γραμμές. Απλά,

.... κάτι μου θυμίζεις.

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Βαθιά γυναικείο; Μήπως να μας προσδιορίζατε που ακριβώς εντοπίζεται το γυναικείο, αν θέλουμε να μιλήσουμε παραπέρα;

Caesar είπε...

Πιστεύω πως το πρόβλημα με την οικειότητα δημιουργείται από την κατάχρησή της.