“…οι άλλοι έβλεπαν σ’εμένα κάποιον που δεν ήμουν εγώ που γνώριζα, κάποιον που μονάχα εκείνοι μπορούσαν να γνωρίζουν κοιτάζοντας με απ΄έξω με μάτια που δεν ήταν δικά μου και που μου έδινα μια όψη προορισμένη να με αφήνει πάντοτε ξένο, αν και ήταν μέσα μου, αν και ήταν δική μου για εκείνους (συνεπώς, ένα «μου» που δεν ήταν για μένα!), μια ζωή στην οποία, αν και ήταν δική μου για εκείνους, εγώ δεν μπορούσα να εισχωρήσω...»
Πιραντέλλο
Το μεταφέρω εδώ, εν είδει δικαιολογίας, αιτιολογίας, απολογίας, υπενθύμισης, προκατάληψης, αυτουπονόμευσης, προσευχής. Για τα Uno e centomila είδωλα που δεν αναγνωρίζω, και για το "κανένα", που αν μη τι άλλο, θα είναι ίσως δικό μου και που ενδεχομένως τελικά δεν θα ήθελα να μοιραστώ με κανέναν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου