Μεταξύ των παράλληλων βίων μου, ονειρεύομαι πως αποκοιμιέμαι

Τον τελευταίο καιρό ζω την ζωή μου σε μια αδιάλειπτη αναζήτηση εξωτερικών σταθερών σχημάτων βάσεως, μέσα στα οποία θα πρέπει να στεγάσω την υλική μου ύπαρξή καθώς και τον έρωτα μου, καθ ‘όλα επιδερμικό, με αυτό που αποκαλούμε βίος. Κι είναι ένα παιχνίδι διασκεδαστικό και αστείο συνάμα καθώς βάζω τον εαυτό μου να λειτουργεί μόνο αυτοματοποιημένα προβάλλοντας ταυτόχρονα την εντύπωση της συμμετοχής. Ωστόσο αυτοπαρατηρούμαι, ας μου επιτραπεί η έκφραση, και διαπιστώνω πως μάλλον απουσιάζω. Εργάζομαι, διαβάζω, ακούω τους άλλους να μιλούν και είναι σαν να φθάνουν οι λέξεις και τα νοούμενα μέχρι την επιδερμίδα μου και έπειτα να πέφτουν στο πάτωμα. Τα νοήματα συναντούν ένα απέραντο και πανύψηλο τείχος αντίστασης, το οποίο δεν έχει ούτε μια τόση δα ρωγμή. Κι ωστόσο αντιδρώ. Γίνομαι κάτι σαν εγγαστρίμυθος του ίδιου μου του εαυτού ή μαριονετίστας της ίδιας μου της ύπαρξης. Δεν είναι πως κλείνομαι στον εαυτό μου, είναι που απουσιάζω απο αυτόν, είναι που μόνιμα βρίσκομαι εκτός, ιδιαίτερα συμβαίνει αυτό όποτε μπαίνει ο χειμώνας που η λευκή απειλητική ανταύγεια του αντανακλά ένα αρχετυπικό κατά πως φαίνεται, όνειρο με σχέδια κήπου ολάνθιστου με χιονάτα λουλούδια σαν αυτά της Σαγκάης. Είναι που το καθαρό λευκό μου υπενθυμίζει την πρόωρη φυγή μου, η οποία υποκατέστησε επάξια την παρουσία μου. Παρατηρώ πως συχνά η απουσία για να παραμείνει αθέατη αφήνει την ασώματο παρουσία να ερμηνεύσει το ρόλο της. Το σενάριο φυσικά αλλάζει άρδην εξαιτίας της καπριτσιόζας φύσης της πρωταγωνίστριας που συνεχώς απεκδύεται των ευθυνών της. Φυσικό επακόλουθο είναι όταν απουσιάζεις συνεχώς, κάποια στιγμή θα πληρώσεις το τίμημα, η ζωή ξέρει και κρατάει παρουσίες με την επιμέλεια σπασίκλα και σημειώνει «κι απόψε έλειψε».

Κατατρέχω στον παιδικό εαυτό μου για να βρω απαντοχή, όχι από έξη διαφυγής, αλλά επειδή εκεί το φυσικό σύμπαν και τα μεγέθη του με χωρούν καλύτερα. Αν είχα την μηχανή του χρόνου μόνο πίσω θα πήγαινα, ποτέ μπροστά. Εκεί τα πάντα είχαν την πολύτιμη ιδιότητα του πρωτόφαντου και άρα ανεκτίμητου. Από το εδώ και το τώρα αυτός ο ανελέητος κυνισμός της εμπειρίας της ατελεύτητης ενηλικίωσης μικραίνει όλες τις διαστάσεις καθώς με την όξινη διαλυτότητα του διαχωρίζει το όλον απο τα μέρη του κι έτσι καταργεί την αποτελεσματικότητα του.

Ενόσω ο χρόνος εξακολουθεί να διαφεύγει εμπρός μου, οι επιθυμίες μου συνεχίζουν το οπισθοδρομικό τους ταξίδι προς το προγενέστερο των τετελεσμένων και είναι ένα βάναυσο παιχνίδι διελκυστίνδας αυτό, εγώ να τραβώ αντίθετα προς την ροπή των εξελίξεων. Είναι ένα παιχνίδι ρίσκου. Αν καταλάβεις το παιγνιώδες του ζητήματος, ίσως και να σωθείς τελικά. Διότι αν δεν το δεις έτσι, έχεις χάσει κάθε πιθανότητα επιβίωσης μέσα στον σκαιό χώρο των προσωπικών σου ονειροδραμάτων, αν γεννήθηκες άνθρωπος με εξεζητημένη φαντασία. Ποιος είπε οτι η φαντασία είναι όχημα διαφυγής? Λάθος έκανε. Η φαντασία μεταξύ άλλων συντελεί στο να εδραιώσει ένα πολύ ισχυρό θεμέλιο της ύπαρξης σου πάνω στον υλικό κόσμο. Αντίθετα η έλλειψή της σε αποτρέπει απο το να σχηματοποιείς νοερές εικόνες, όχι απο εκείνες που θα έπλαθες ιδανικά απο κομμάτια της προσωπικής σου δημιουργικής φαντασιοκοπίας, αλλά απο εκείνες που φθάσουν σε εσένα δια μέσου των λέξεων για να σου διασαφηνίσου ν το υπεραισθητό μαντάτο της μικρής, πικρής, ανόητης ζωής που ζεις. Εξαρτάται πάντα απο το σημείο του ορίζοντα στο οποίο αποδημεί η ματιά σου.

Θα νομίζει κανείς πως έχασα το χάρισμα μου να παραμυθιάζομαι. Λάθος. Λείπω στο δικό μου παραμύθι συνεχώς και αδιαλείπτως, ασχέτου με το τι κάνω. Γνωρίζω πολύ καλά πως να ζω τις παράλληλες ζωές μου χωρίς βέβαια αυτό να το χρησιμοποιώ ως τεκμήριο προσωπικής αξιοσύνης. Εξάλλου τα άφατα δεν είναι αυτοπεριοριστικά. Δεν ζητώ απο κανέναν συγχώρεση. Το καλοκαίρι ήθελα να ζήσω μέσα σε ένα απλοικό καρτούν με χρώματα μπλε και πράσινα, δίπλα σε μια λιμνούλα, ψαρεύοντας και κάνοντας camping με τον Γκούφυ. Σήμερα είδα για πρώτη φορά διακοσμητικά Χριστουγέννων σε ένα γνώριμό μου παλαιοπωλείο τέτοιο που η καλή μας Αλίκη θα χρησιμοποιούσε ως δίαυλο μεταξύ δύο κόσμων. Τα Χριστούγεννα τα σκέφτομαι εδώ και κάποιες μέρες. Φέτος περισσότερο υποθέτω απο άλλες χρονιές είμαι διατεθειμένη να χωθώ μέσα σε ένα απο τα διακοσμητικά σπιτάκια με τις χιονισμένες σκεπές και να μείνω εκεί για όσο διάστημα μπορώ. Με κλεισμένα τα φώτα παρακαλώ. Θα το σκεφτώ να βγώ για παγοδρομίες στο πάρκο της πόλης. Δεν θα με συγκινήσουν ούτε οι καμπανούλες. Θα σνομπάρω και τον Καρυοθραύστη. Λεω να το ρίξω στον ύπνο. Θα ξαπλώσω φαρδιά πλατιά και στα επτά κρεβάτια των νάνων μου, όταν αυτοί θα λείπουν. Δεν θα με ξυπνήσει ούτε ο Αϊ Βασίλης.

Μεταξύ των παράλληλων βίων μου, ονειρεύομαι πως αποκοιμιέμαι....