Στη προτροπή του μίλα προτιμώ να εγγράφομαι στο περιθώριο
αφού όλα εκεί βιώνονται, σε ό,τι ονομάζεται ζωή.
Υπάρχει εξέγερση κρυμμένη μες τις λέξεις,
κι εξιλέωση, - αλλά εξαγνισμός ποτέ.
Βρίσκονται μόνο καθρέφτες εκεί και θραύσματα,
σάμπως η μοίρα καπνίζει εγκατάλειψη.
Σιγοτραγουδά η αλήθεια σε τοπίο από κάρβουνο,
κι είναι προτιμότερο νομίζω
να κρυφακούω τη ζωή,
λόγου χάρη το ασανσέρ που ανεβαίνει,
αφού μπορώ και ονειρεύομαι πως φθάνει στα ουράνια.
Αφουγκράζομαι και τα βήματα που πλησιάζουν,
η πόρτα που ανοίγει το εδώ και το τώρα,
επιστροφές τα κλειδιά προλογίζουν.
Συλλογιέμαι για τους γυρισμούς,
πως έχει την ελπίδα του κι αυτό - όπως το ταξίδι.
Θυμάμαι – οιονεί επανέρχομαι –
στο κελάρυσμα από φράσεις,
να μνημονεύω ήχους και να απομονώνω
τα λόγια που φορτώνονται βροχή στην πλάτη.
Έτσι πέρασαν κυκλώνες και κάποιοι δεν άφησαν τίποτα
Έχασα στίχους που έκοψαν τη μέρα στη μέση
- έμειναν οι μνήμες ακρωτηριασμένες από τη μέση και κάτω
κι ότι πρόλαβα απόσωσα,
ακέφαλα σχήματα, απρόσωπους λογοπαίκτες,
κι οι λέξεις πάντα να έπονται
κάποτε να ματώνουν.
Ποιητές, λογοκλόποι του άρρητου
διαμηνύετε σα να καταλαβαίνω,
πως οι λέξεις κουβαλούν το παρελθόν,
όπως κάποιοι μιλούν λες και ορίζουν τα μελλούμενα.
Συγχωρήστε αυτούς που έφτασαν να υπόσχονται κιόλας
- σα να πραγματοποιούν.
Οι εμμονές σας, ανθοί πεσμένοι στου δρόμου την άκρη,
ντρέπομαι να πατώ τέτοιους καιρούς πάνω σε τόση άνοιξη.
θαρρώ είναι ανάγκη κάποιες στιγμές να σωπαίνουμε.
Φαντάζομαι πως κάποτε παλιά τα παμε όλα - και αν δεν τα είπαμε,
σίγουρα τα αποθέσαμε στην άκρη των ματιών μας.
Έχει μια κούραση η ζωή που κουβαλάνε οι λέξεις.
(αφιερωμένο στην Άνοιξη που σιμώνει, κι ας επιμένει να κρύβεται)
