Καρτερώντας γυρισμό, το μαύρο
μαγνάδι της φωτεινής του θύμησης ύφαινε.
Μα ό,τι έφτιαχνε η μέρα, το ξήλωνε
της νύχτας το άδειο μαξιλάρι.
Είναι η αναμονή, αβάσταχτη
σα δέκα χρόνια πείσμονος σιωπής,
δοντιών κροτάλισμα σε βουβές ικεσίες.
Ενθάδε, σε μια ορθοπλαγιά, βαριανασαίνει
η μακροθυμία μιας Πηνελόπης
και η μανία μιας Μήδειας δέεται την ελαφράδα
των ανέμων.
3 σχόλια:
Να γράφεις, να γράφεις! Ή μάλλον να αμς χαρίζεις αυτά που γράφεις...
Ταξιδιάρικη πέννα που γιγαντώνεται μέσα από ατόφιες εικόνες, ορμώμενες από τον χείμαρο της "σχεδόν" ιστορίας...
Την καληνύχτα μου!
Να εύχεσαι να μην γράφω. :)
Kioy μου σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά.
Την καλημέρα μου.
"Να εύχεσαι να μην γράφω. :) "
Αν το αποκοδικοποιώ ορθά: Γιατί να εύχομαι να μην γράφεις; Πάντα οδυνηρή είναι η διαδικασία της γραφής. Ειδικά, όταν ο γραφιάς σκάβει τα εντός του. Όταν παλεύει με τη λάβα του, στους κρατήρες της ψυχής του! Η διαδικασία της γραφής, στην αυθεντική μορφή της, δεν υπακούει σε διασκεδαστικές καταστάσεις, αλλά ούτε σε προσωπικά νανουρίσματα. Είναι πάντα τραχύς ο δρόμος της εξερεύνησης και της αυτο-ανακάλυψης. Της ανακάλυψης του εαυτού όχι ως ατομικότητα, αλλά ως μέρος του απέραντου σύμπαντος...
Δημοσίευση σχολίου