Δεσμοφύλακες συναισθημάτων

Φαντάσου, εκεί που κάθεσαι,
έξαφνα να μπει στο σπίτι σου ένας δαίμων
του δρόμου, να σου πει
πως ποτέ του δεν πίστεψε σε συμπάθιο
και ευκαιριακές συγκινήσεις,
σε συγνώμες και άλλες ευτελείς αναιρέσεις
σε Θεούς μικρών ανατροπών και στιγμιαίων μεγαλείων.

Φαντάσου αγόρι μου,
αυτός ο δαίμων με τις πράσινες φλόγες
που φέρει στο στήθος για μάτια,
με τα ξεσκισμένα ενδύματα
μιας άλλοτε πορφυρής μοναρχίας
φαντάσου αγόρι μου,
να σου πει πως πιστεύει σε εσένα
τι βαρύ σταυρό που
αλίμονο, φαντάσου, θα σέρνεις.

Πεθύμησα

Πεθύμησα,
όχι ένα σύννεφο, μα μιαν τελευταία ανέμελη γύρα,
που με έφερνε στα Λούνα Παρκ παιδικού απογεύματος,
η ροζ μυρωδιά μιας ψεύτικης ζάχαρης, από χρόνια καμμένης,
κι η πλαστική χορεύτρια με κόρφο αποδομημένης λαγνείας
που ξύπνησε αναπάντεχα τώρα
από ένα δήθεν παράταιρο ακόρντο του δρόμου.

Πεθύμησα
που κάπως έτσι συνήθισα να κρέμομαι με απόλυτη πίστη
σε λευκά μεσοφόρια μιας γλυκιάς παραζάλης
κι έτσι θυμήθηκα πως νοστάλγησα
τους ανθρώπους που έχασα ,
που τους είδα και για λίγο στην πλάτη κάποιων άλλων που έμοιαζαν
και που μου γύρισαν πλάτη κι αυτοί στο τέλος του δρόμου τους.


Αφιερωμένο στη Δέσποινα Πασχάλη