Φαντάσου, εκεί που κάθεσαι,
έξαφνα να μπει στο σπίτι σου ένας δαίμων
του δρόμου, να σου πει
πως ποτέ του δεν πίστεψε σε συμπάθιο
και ευκαιριακές συγκινήσεις,
σε συγνώμες και άλλες ευτελείς αναιρέσεις
σε Θεούς μικρών ανατροπών και στιγμιαίων μεγαλείων.
Φαντάσου αγόρι μου,
αυτός ο δαίμων με τις πράσινες φλόγες
που φέρει στο στήθος για μάτια,
με τα ξεσκισμένα ενδύματα
μιας άλλοτε πορφυρής μοναρχίας
φαντάσου αγόρι μου,
να σου πει πως πιστεύει σε εσένα
τι βαρύ σταυρό που
αλίμονο, φαντάσου, θα σέρνεις.
2 σχόλια:
Φαντάσου να γνέφεις με το κεφάλι σου,
στην ανώφελη υπόκρυψη των φόβων.
Που χρόνος για φόβους: στάχτη αυτοί...
Φαντάσου να βλέπεις τον προηγούμενο δαίμωνα,
-αυτόν με τα πράσινα μάτια-
μες σε στολή τροχονόμου.
Να ρυθμίζει την κυκλοφορία,
των σταχτών,
πάνω σε ποτάμι πορφύρα.
Ποταμίσιος, που να δειλιάσεις;
η τυφλότητα του ρέμματος όλα τα θάρρητά σου...
Καληνύχτα πολύτιμη!
Και τι δεν φαντάζομαι.
Δημοσίευση σχολίου