Παρασκευή, Ιανουαρίου 23, 2009

L' exil et l'utopie d' une reve familier


Ήρθες στο όνειρό μου, απο τα παλιά,
κι έτσι ερχόμενος, διασκέλισες χρόνια και χρόνια.

Γιατί λοιπόν, ύστερα απο τόσον κόπο, χάθηκες;

(painting: Sea Serpents IV detail, Gustav Klimt)

Nature Morte


(σημ:συγχωρήστε τους ανόητους ποιητίσκους που ανακατώνονται στα πόδια σας, αυτούς τους αντιπαραγωγικούς είλωτες που αρνούνται να μεγαλώσουν και που έχουν την μαεστρία να κουκουλώνουν την αχρηστία τους)


Αν θα έρθεις να δεις εμένα με τα άκριτα παρέα

Θα στέκομαι ανάμεσα στο τίποτε και στο κρατώ την ανάσα μου.
Ίσως έφτασες κιόλας εδώ με την μπόρα του απογεύματος
και δεν πρόσεξες πως κι εγώ πάλι απουσίαζα
ψάχνοντας να βρω αφαίρεση ανταλλάξιμη
με φτηνή αιδημοσύνης ρευστότητα


Της μαύρης νύχτας η αδήριτη ανάγκη

παγερό μετάξι που απλώνει ολόγυρα σκεπάζομαι
και αδημονώ εν καιρώ
να παίξω κρυφτό με την αίσθηση

πως η αθώα και άσπιλη αναγκαιότητα του χειμώνα που έρχεται

σκοπό δεν είχε παρά να καλύψει την γύμνια μας

που από την ίδια της την λάμψη υπέφερε


Αν ξεφύγω και πάλι από το ανήλεο βλέμμα σου

τότε κι απόψε σε μιας άλλης ημέρας την πνοή θα τελειώνει το άρωμα

Αν όμως τυχαίως τα βλέμματα ανασηκώσουμε την ίδια στιγμή
Τότε θα ανταμώσουν οι δόλιες αλήθειες μας
,
Φρούδες ελπίδες πως δαγκωθήκαμε
Άγριων μήλων φύσης νεκρής το ξερό αίμα πως βάψαμε τα πρόσωπα

Το σμαράγδί των καθαρών μας ματιών πως ξεπουλήσαμε


Σιώπα λοιπόν συνομωσία σιωπής
μην κάνεις πως κρένεις τα άρρητα τα λόγια,
τα γλυκά, τα επαναλαμβανόμενα

δεν έχω ανάγκη των νόθων σου ψιθύρων το ακούμπισμα
Μιλάει απόψε η τηλεόραση του κρύσταλλου για εμάς
Μιλάνε κι οι τύψεις
Εμείς μπορούμε να κάνουμε πως δεν υπάρχουμε

Κι έτσι εν τη απουσία μας μπορεί κι η ρύμη του λόγου
λεύτερη
μακριά απο εμάς να κυνηγήσει το νόημα πως
παρά τρίχα γλιτώσαμε τόσης ευτυχίας το πνίξιμο

απο θερινής κρυφής αναθύμησης κύματα


(painting:Still Life, Bouquet of Dahlias and White Book, 1923 Art Print by Henri Matisse)

Τρίτη, Ιανουαρίου 20, 2009

Eyes on Fire, εκπομπή δεύτερη

Οι Κυριακές εκείνες, που δεν ανήκουν σε κανενός το σχεδόν καλοκαίρι,
με ξυπνούν ανοιγμένη στα τέσσερα. Χωρίς τον λευκό μου μανδύα, αναστοχάζομαι
πόση φαντασία να σηκώσει κανείς σε μια μέρα.Δευτέρες γραμμένες πάνω σε φτηνό σέλιλοιντ ασπρόμαυρης μνήμης που κάτι θέλει να πει, μα διαφεύγει της προσοχής της. Πόσο τσαλάκωμα να αντέξουν οι περαστικοί καθώς ακουμπώ στο τζάμι το μάγουλο;

Είμαι εδώ, ένας άλλος, που για πρώτη φορά συναντάω, περπατάει μπροστά μου αδιάκοπα
βάφει με μέταλλο τα μάτια, κυνηγώντας τη βροχή στις αναπάντεχες γέφυρες των πόλεων.

Eyes on Fire, Blue Foundation
http://uk.youtube.com/watch?v=DTj1cXJEn34

Τρίτη, Ιανουαρίου 13, 2009

I was cruising my decay... εκπομπή πρώτη

Μουσικοφθινοπωρίες ως εν ονείρω, εκπομπή πρώτη.

Λένε πως όταν τα ερωτηματικά μένουν αναπάντητα, η μουσική αναλαμβάνει τον έλεγχο.

Απόψε θα κλέψω απο Tuxedomoon, θα δανείζομαι ή θα εκμαιεύω το δώρο της ποίησης τους, που της αρμόζει να ανήκει δικαιωματικά στους αποδέκτες της και ξεκινώ την ως εν ονείρω πορεία που φθίνει στους μαιάνδρους του χειμώνα.

Οι γκρίζες ώρες που δεν λογαριάζουν ερχομό, οι λευκές στιγμές που παίζουν κρυφτό με το οξύμωρο: o χειμώνας πάντα προκαλεί με το ορθάνοιχτο κενό του όπως τα ύψη αναζητούν τα θύματά τους και αυτά έλκονται από τον ίλιγγο, την σκοτοδίνη.

http://www.youtube.com/watch?v=RfJ7xXBcwh0

How many guys like me
All through history
How many girls like you
Some guys kiss and tell
Love you and leave you
Bring you up take you down
But I don't care
Lonely days in the sun
Friends don't call
I watch the light on the wall
Lonelier nights
I sleep with my sweat
But I don't care
My heart remains the same the same
Inside my heart remains the same
Mon coeur reste toujours le meme

Λένε πως όταν το νιώθεις πως σε τραβάει το κενό, είναι γιατί θέλεις να δεις τι είναι εκεί.

But she came to me
I was cruising my decay
Where the trams
Connect