Τρίτη, Φεβρουαρίου 05, 2008

Atonement ή μικρές εξιλεώσεις με αειθαλή brionies

Την ταινία Εξιλέωση την είδατε, ή θα την δείτε. Η ιστορία του Μακ Γιούαν είναι γνωστή σε όλους. Ωστόσο ο τρόπος που καθένας από εμάς βλέπει την ιστορία, είναι η ιστορία του και όχι η ιστορία.

Ναι;
Όχι;

Οι Βριώνιες που δεν ξέρω αν τις γράφω σωστά, είναι λουλούδια. Brionies στην Αγγλική. Είναι αειθαλή, αναπτύσσονται σπειροειδώς, είναι μικροσκοπικά και κάνουν μούρα. Βρίσκονται σε οκτώ ποικιλίες, μια εξ αυτών στην Κρήτη.

BRYONY

Gender: Feminine

Usage: English

Pronounced: BRIE-u-nee [key]

From the name of a type of Eurasian vine, formerly used as medicine. Its name ultimately derives from Greek βρυω (bryo) "to swell".

Ωστέ η Μπραιόνι φουσκώνει, βρίθει δηλαδή;

Δεν γνωρίζω αν ο Μακ Γιούαν αναφέρεται στο όνομα της ηρωίδας του στο βιβλίο του, και στην ετοιμολογία αυτού.

Ας μιλήσουμε για την ταινία.

Η ταινία είναι αυτό που λέμε άνιση, δλδ αναμένεις να την δεις να απογειώνεται αλλά μένεις με την προσδοκία.
Στο πρώτο μέρος παρακολουθούμε την αφορμή της ιστορίας, το "κατάπτυστο" ψέμα της μικρής Μπραιόνι που καταστρέφει αργά και σταθερά τις ζωές της αδερφής της και του αγαπημένου της και όχι μόνο. Βγήκαν πολλοί να κατηγορήσουν το μικρό κορίτσι, πως δλδ δεν είχε το δικαίωμα να μπει ανάμεσά του.Κι έτσι οι Μπραιόνες τούτου του κόσμου βρέθηκαν κατηγορούμενες για το αμάρτημα της αθωότητας τους. Είναι ή δεν είναι η Μπραιόνι ένοχη; Αξίζει την εξιλέωση; Στην ταινία την προσοχή τραβάει ο εμποδισμένος έρωτας των γοητευτικών εραστών.

Συζήτηση γίνεται στο ποστ που ανάρτησε ο Ολδ Μπόυ, όπου και παραθέτω κι εγώ την γνώμη μου.

http://old-boy.blogspot.com/2008/01/blog-post_27.html


Στο δεύτερο μέρος η ταινία πλαδαρεύει. Ο Ράιτ καταγίνεται με το κομμάτι εκείνο της ιστορίας όπου ο Ρόμπι, ο νεαρός ερωμένος βρίσκεται, εξ' αφορμής του ψέματος της Μπραιόνι στο μέτωπο, κατά την διάρκεια της ήττας των Άγγλων επί Γαλλικού εδάφους. Εκεί γίνεται ολοφάνερη η αδεξιότητα με την οποία ο Ράιτ χειρίζεται το πολεμικό σκηνικό, έχοντας πάντα ως βασικό πλάνο, το κείμενο του Γιούαν. Εκεί πια κατανοεί κανείς τη δυσκολία με την οποία ένα λογοτεχνικό κείμενο αποτυπώνεται στη μεγάλη οθόνη. Κι αν ο κινηματογράφος είναι η συμπύκνωση των λέξεων σε εικόνες, εδώ ο Ράιτ βάζει στο μπλέντερ τις εικόνες του Γιούαν και μας τις σερβίρει, απομακρύνοντας την όποια κινηματογραφική μαγεία δημιούργησε με το πρώτο μέρος, αυτό στο οποίο οι χαρακτήρες σιγά σιγά αρχίζουν, μέσα από τα πάθη τους να οικοδομούνται. Ποιος είναι τελικά ο Ρόμπι εκτός απο αυτός που αγάπησε και πόθησε η Σεσίλια; Ποιος είναι ο Ρόμπι, ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με την φρίκη του πολέμου; Στο δεύτερο μέρος το οποίο οφείλει να μας δώσει αυτές τις απαντήσεις ο δημιουργός, ούτως ώστε να προωθήσει τον μύθο, ο Ράιτ μας φρενάρει, δίνοντας μας την εντύπωση οτί με αυτό το κομμάτι του έργου ασχολείται εντελώς διεκπεραιωτικά. Κι εδώ η ταινία χάνει την όποια αίγλη προσέδωσε η ρομαντική πρώτη σεκάνς. Κι είναι πραγματικά κρίμα να αρχίζεις κάτι πάρα πολύ όμορφα, αφήνοντας μόνο υποσχέσεις για την εξέλιξη των χαρακτήρων, την μετάβαση τους απο την μια μορφή στην άλλη, δια μέσου των γεγονότων. Απο κει και ύστερα ο Ράιτ δεν μας βοηθάει να μάθουμε τίποτα για τους ήρωες του. Και δεν γνωρίζω αν φταιει ο Γιούαν για αυτό. Στο βωμό του δράματος, της έντονης συγκίνησης και του συγκλονισμού, θυσιάζονται οι δύο εραστές αφού στα χέρια του Ράιτ άγονται και φέρονται απο την μόνη απαγόρευση της μοίρας να είναι μαζί. Ποιος ευθύνεται για αυτό, επαναλαμβάνω δεν ξέρω αφού δεν έχω διαβάσει το βιβλίο. Το σίγουρο είναι πως θα μπορούσε ο Ράιτ να ασχοληθεί περισσότερο με την Σεσίλια και τον Ρόμπι, άλλη μισή ώρα ουσίας δεν θα έβλαπτε κανέναν, προκειμένου να πλησιάσουμε καλύτερα τους χαρακτήρες μας. Αλλά ποιο είναι το ζητούμενο αυτής της ταινίας τελικά;

Δεν απαξιώνω εντελώς το έργο. Απλώς αναφέρω πως ως θεατής παραμένω ανικανοποίητη από την εξέλιξη ενός έργου που πολλά υπόσχεται και δεν τα πραγματοποιεί. Η Βανέσα Ρεντγκρέιβ στον ρόλη της ηλικιωμένης Μπραιόνι, καθώς και η Ρομόλα Γκαράι, που ερμηνεύει την ενηλικίωμένη Μπραιόνι που αίρει στους ώμους της τις αμαρτίες της ιστορίας αυτής, δίνουν πολύ καλές ερμηνείες. Αυτό που μένει στη μνήμη όμως είναι η μικρή Μπραιόνι, το παιδάκι με τα διάφανα μάτια που ζει ένα δικό του δράμα, το δράμα του ανείπωτου της παιδικής ψυχής, της σύγχυσης που προκαλεί η παραφορά των αισθημάτων που θα παραμείνουν για πάντα βουλιαγμένα στην λήθη των συνειδητών απαγορεύσεων.

Το αναπάντητο ερώτημα μου είναι λοιπόν: πόσα θυμόμαστε απο την παιδική μας ηλικία; Πόσα μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι τα μεταφέραμε ατόφια στην ενηλικιωμένη ιδιοσυστασία μας; Κανείς δεν ξέρει να μας πει. Ίσως ο Γιούαν αυτό που μας λεει είναι πως η ενηλικίωση είναι η πάλη της εξιλέωσης μας απο εκείνα τα λάθη που αθώα και άδολα κάναμε στον παράδεισο της παιδικής μας ηλικίας, κρυφοκοιτάζοντας τον κόσμο των ενηλικων, τα οποία και μας εξοβέλισαν στην κόλαση της ενήλικης ζωής μας Το πρόβλημά με την Μπραιόνι του Γιούαν αλλά και του καθενός μας τελικά είναι η καταδιωκτική εμμονή της ενηλικίωσης και ο κατατρεγμός της ενοχής για ένα αμάρτημα που δεν ξέρω τελικά αν αξίζει να το παίρνουμε όλο στην πλάτη μας. Ψιλά γράμματα θα μου πεις. Ναι, ίσως...

Τι βρίθει λοιπόν η Μπραιόνι; Παλαιών συναισθημάτων, ανεξακρίβωτων θα έλεγα.

2 σχόλια:

kioy είπε...

Πολύ ωραία τα λες... Χάρηκα που με βοήθησες να σε ανακαλύψω!

Και μένω στις ανεκπλήρωτες προσδοκίες που άφησε η ταινία! Η οποία τελικά όχι μόνο δεν καταφέρει να γοητεύσει, αλλά ίσως να απογοητεύει κιόλας με την ευκολία της στο δεύτερο μέρος!

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Είστε ο γνωστός αδιάφορος;

(εσύ είσαι βρε Kιούι, το τρίτο αδερφάκι των Λιούι και Ντιούι;):P

Προσπαθώ να δω που σε ξέρω.

Καλώς μου ήρθες!

:)