Χριστουγέννων εγκώμιο

Χθες το απόγευμα άκουσα το extended version του Let them know its Xmas time την ώρα που έστηνα το Χριστουγεννιάτικο δένδρο ακριβώς στην περίοπτη θέση στη μέση του σαλονιού. Κουράστηκα να το συναρμολογήσω, τρύπησα και τα δάχτυλα μου μέχρι να ανοίξω τα κλαδιά του για να φαίνεται ζωντανό και εύρωστο. Eίναι μεγάλη αγγαρεία να στήνεις ένα τέτοιο δένδρο. Όταν τελείωσα, κάθισα αποκαμωμένη απέναντί απ' το δένδρο μου, ακούγοντας τις ευχές των καλλιτεχνών που μου έγνεφαν από 1984. Έμεινα πολύ ώρα να κοιτώ το δένδρο μου, λες και δεν το είχα ξαναδεί. Το βλέμμα μου καρφώθηκε πάνω του χωρίς να παρατηρώ κάτι το συγκεκριμένο. Νομίζω πως ασυναίσθητα επεξεργαζόμουν τις ατέλειές του. Τότε είδα έξαφνα απο το πουθενά, να ξεφυτρώνει ανάμεσα στα χαλιά ένα μικρό απείκασμα ψευτοελπίδας που ακροβατεί μεταξύ ζωής και θανάτου. Το δένδρο μου εξακολουθεί να έχει τα περσινά στολίδια, τοποθετημένα φέτος σε διαφορετική θέση. Θαρρώ πως χρειάζεται επειγόντως ανανέωση, να αντικατασταθεί η φθορά των περασμένων με καινούργιες πλαστικές χαρές. Ως εκ τούτου θα επισκεφτώ πάραυτα τα Τζάμπο μπεμπέ και με μεγάλο ενθουσιασμό μάλιστα. Σκοπεύω να αγοράσω καινούργια λαμπάκια-ψείρες οπού είναι η δόξα της στερεοτυπίας και να αναταράξω με λαχτάρα τον Αη Βασίλη στην κρυστάλλινη σφαίρα που και αυτός με τη σειρά του θα αναταράξει χιονοθύελλες και επιθυμίες. Σε αναμονή ούσα, των Χριστουγέννων κιόλας απο το Σεπτέμβρη, εποχή που κάθε χρόνο καταυγάζει πανηγυρικά τον θρήνο των ανέκκλητα χαμένων περιστάσεων, αρνούμαι πεισματικά να αποκηρύξω τις ευτελής μικρές χαρμονές που αμφισβητούν τα ομοιότυπα δεδομένα του χρόνου: σήμερα είμαι 12, χθες ήμουν 21, αύριο θα είμαι 36. Εμένα αυτό το τράνταγμα στην μνήμη, αυτό το ταρακούνημα που με φέρνει απότομα απέναντι σε όλα αυτά που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση καλώντας με να τα επανεξετάσω, μου είναι αναγκαίο όσο και οδυνηρό. Αν δεν σου περνούν τα Χριστούγεννα αδιάφορα, τότε τα βιώνεις σαδομαζοχιστικά, σαδιστικά έναντι της τσέπης σου που ως δια μαγείας σε βαραίνει αυτή την εποχή, μαζοχιστικά γιατί θα ξανακούσεις υποχρεωτικά με λαχτάρα τα ίδια τραγούδια που άκουγες πέρσι και πρόπερσι και θα σκεφτείς οτί τα τραγούδια είναι μεν τα ίδια αλλά σε χωρίζουν απο την εποχή τους Χ χρόνια συν ένα, απο πέρσι. Είναι φυσιολογικά αδύνατον να προσπεράσεις τα Χριστούγεννα αδιάφορα, αν είσαι φυσιολογικός άνθρωπος. Ακόμα και αν νομίζεις οτί τίποτα δεν αναδεύεται μέσα σου, κάτι αλλάζει εντός σου, και είναι κυρίως αυτές οι επιθυμίες που έθαψες κάτω απο τόνους παγερής ενηλικίωσης, που μέσα απο πλαστικά, πολύχρωμα φωτάκια βρίσκουν το δρόμο της επιστροφής. Τα Χριστούγεννα είναι η αποθέωση του ψεύτικου μέσα από το οποίο βρίσκει το δρόμο του το αληθινό. Θέλω επι τέλους να αγοράσω εκείνο το άλμπουμ με τη τζαζ του Γούντι Άλλεν, γιατί χρόνια τώρα κάθε φορά διαψεύδω τον εαυτό μου λέγοντας του πως κάποια στιγμή θα το αγοράσω. Όχι λοιπόν, τώρα θέλω να το αγοράσω. Τώρα θέλω να το ακούσω. Αυτό το τώρα θέλω να το κατακτήσω, το "τώρα" που μας έμαθαν να το προσπερνάμε και έκτοτε μάθαμε τόσο καλά το μάθημά μας που το «τώρα» αντικαταστάθηκε πλήρως απο το «κάποτε» και κλειδώθηκε η πραγμάτωσή του και το κλειδί πετάχτηκε. Είναι δυνατόν να έχω αυτό το άλμπουμ τώρα; Ναι,είναι. Φέτος μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να αναβάλει την ματαίωση για αργότερα. Μπορεί να μην είναι δυνατόν να έχω άλλα πράγματα αλλά, αν υπάρχει Θεός των Χριστουγέννων, είμαι διατεθειμένη για τον συγκεκριμένο, να πετάξω στον κάλαθο των αχρήστων ότι φιλοσοφικές ενστάσεις έχω. Το λεω και ελπίζω κιόλας να το εννοώ.