Σάββατο, Ιουλίου 07, 2007

Προσωπικά Αποσιωπητικά...

Κάθε καινούργια μέρα αποτελεί την συνέχεια ενός ατέρμονου λογισμού ο οποίος κάθε φορά μας οδηγεί σε καινούργια συμπεράσματα σχετικά με τα πως και τα γιατί του προσωπικού μας σύμπαντος.

Συνειδητοποιώ πως είναι κάποιες φορές που αντικρίζω με τρόμο τα κομβικά σημεία στην ζωή μου. Άλλοτε θαρρώ πως οι κρίσιμες αποφάσεις πάρθηκαν με σύνεση και ορθοβουλία, κι άλλοτε μου περνάει από το μυαλό πως μικρά και ασήμαντα γεγονότα καθόρισαν απόλυτα τη κατεύθυνση του ποταμού που λέγεται "ζωή μου". Λόγου χάρη, κάποτε πήρα μια απόφαση, ζωτικής ίσως σημασίας, επηρεασμένη απόλυτα από ένα όνειρο που είχα δει ξυπνώντας εκείνο το πρωί. Κι αν κάποιοι ισχυριστούν πως καλώς έπραξα, βασιζόμένη απόλυτα στο ένστικτό μου, έχω να τους πω πως κανείς δεν μπορεί να κρίνει μια κατάσταση παρά μόνον εφόσον υποστεί όλη την γκάμα των συνεπειών αυτής. Είναι ακόμη νωρίς για να αφοσιωθώ στους απολογισμούς. Ωστόσο αρχίζει πλέον να φαίνεται, για κάθε άνθρωπο που έχει πατήσει τα τριάντα, ένα σχέδιο ζωής , όχι αυτό που κανείς εύκολα μπορεί να διακρίνει, σαν να ψηλάφιζε ένα κέντημα από την καλή πλευρά του, αλλά, παραφράζοντας τον Σοπενάουερ, γυρίζοντας το από την ανάποδη, εκεί οπού φαίνονται οι βελονιές που πάρθηκαν στραβά και ύστερα, κρυφά από το μάτι ανυποψίαστου, διορθώθηκαν, κάποιες κάπως αδέξια, ή μπορεί και όχι. Σε έναν τέτοιο συλλογισμό απάνω γαντζώθηκα σε μια στιγμή της ημέρας, από μια φευγαλέα σκέψη που είχα για καιρό αποφασίσει να ξεχάσω. Έτσι εξεπλάγην την ώρα που το θυμήθηκα: πως δηλαδή κάποτε ένα τυχαίο πρόσωπο που αγάπησα, χωρίς το ίδιο ποτέ να μάθει τίποτα για αυτό, επηρέασε τη ζωή μου πολύ περισσότερο ίσως από τα πρόσωπα με τα οποία σχετίστηκα κι είχα μαζί τους "σχέσεις ζωής".

Μπορεί κάποιος να πει πως οτί η αγάπη που μένει ανολοκλήρωτη, μη βιωμένη,
μη εκφρασμένη και μη βρίσκοντας διέξοδο στην λύτρωση της διατύπωσης, ακόμα ακόμα μην έχοντας ούτε την ευκαιρία της ματαίωσης, δηλαδή, αγάπη απόλυτα απόκρυφη, απόλυτα εσωστρεφής και απόλυτα ενδοβλημένη, σίγουρα παραμένει στην ψυχή μας ως το απαράμιλλο άλλοθι της ζωής που δεν ζήσαμε, και άρα το πολύτιμο όνειρο που κανείς μπορεί να κρατήσει αλώβητο απο λάθη και απροσεξίες, ένα πολύτιμο κόσμημα που σφίγγει στον λαιμό του κανείς τις γιορτινές ημέρες της ζωής του. Μια τέτοια σκέψη δεν είναι απόλυτα λανθασμένη, ως αποτέλεσμα μιας καθαρά ορθολογιστικής συλλογιστικής. Υπάρχει όμως μόνον αυτό; Με κάνει και τρομάζω το τι άλλο μπορεί να σημαίνει το γεγονός οτί κάποτε, η ζωή μπορεί και να καθορίζεται από ανθρώπους που δεν έμαθαν τίποτα ποτέ, για τον τρόπο που επηρέασαν την ζωή κάποιου άλλου, ως ερωτικά αντικείμενα και όχι μέσα από σχέσεις κυριαρχίας/εξουσίας κοινωνιοπολιτικής εμπλοκής, οπού αυτό συμβαίνει κατά κόρον. Η διαφορά με τους μεν και με τους δε είναι σαφέστατα η προσωπική μας συναίνεση, ή ακόμα παραπέρα, η επίδοση του πεπρωμένου μας στα χέρια ενός ανθρώπου που μόνο να υποψιάζεται μπορεί αλλά εν πολλοίς αγνοεί την εξουσία που του παραχωρήσαμε οικειοθελώς, ενόσω αυτός παραμένει χωρίς δικαίωμα άρνησης αλλά και χωρίς δικαίωμα κατάφασης. Ένας εξουσιαστής άνευ οποιουδήποτε δικαιώματος, θα μπορούσε κανείς να πει. Μπροστά σε τόση εξουσία, το τελευταίο προπύργιο του απόλυτα εξαρτημένου υποκείμενου, είναι να κρατήσει κρυφή την ηθελημένη υποδούλωσή του, στάση που αντανακλά απόλυτα τον τρόμο της ερωτικής αυτοθυσίας. Κι είναι περίεργη αυτή η διαπίστωση, εφόσον ο έρωτας έχει στην βάση του την επιθυμία της διαιώνισης του εαυτού του. Ωστόσο κάποιοι έρωτες είναι καταστροφικοί όταν υπερβαίνουν τον αυτοσκοπό τους.

Εύλογα κανείς θα αναρωτηθεί γιατί να μην εκφράσει κανείς το προσωπικό του συναίσθημα, όταν μάλιστα πρόκειται για ένα τόσο ουσιώδες και καθοριστικό συμβάν όπως ο έρωτας . Το ίδιο εύκολα μπορεί κανείς να απαντήσει οτί εκείνη την εποχή, απο μια σειρά διαβολικών συμπτώσεων, η θέση των σημαινόντων προσώπων και καταστάσεων μπορεί να ήταν κατειλημμένη ή τουλάχιστον έτσι και να φαινόταν. Έτσι συνέβη και με μένα. Πάνω που είχα παλέψει για να στήσω το οικοδόμημα της ζωής μου με ότι υλικά μέχρι τότε θεωρούσα τότε σημαντικά, έρχεται καθ΄όλα απρόσκλητο αυτό το συναπάντημα που μπορεί μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα να ανατρέψει την ιεράρχηση των πραγμάτων. Που όμως βρίσκεται η δικαιολογία τελικά; Στο όνειρο που παραμένει απραγματοποίητο και άρα αμόλυντο; Στην δήθεν ασημαντότητα ενός γεγονότος συναισθηματικού τύπου που λαμβάνει χώρα σε ένα καθαρά φαντασιακό χώρο; Νομίζω πως αφού εξαντληθούν οι συλλογισμοί, σε ένα άλλο επίπεδο σκέψης και άρα συναισθήματος υπάρχει ένα ερώτημα που αιωρείται, που παραμένει ανέκφραστο. Εκεί που η λογική σταματάει και οι επεξηγήσεις εξαντληθούν, αρχίζει ένας άλλος τόπος δέους, το άβατο των ανεξήγητων πολυπλοκοτήτων της ανθρώπινης λειτουργίας. Σε αυτό το σημείο, δεν έχει καμία σημασία που τα πράγματα πήραν την τροπή που πήραν ή η υπόθεση για το τι τροπή θα μπορούσαν τα γεγονότα να πάρουν, ξεκινώντας με ένα «αν» στη αρχή τους. Φαίνεται πως για κάθε άνθρωπο υπάρχουν τα προσωπικά αποσιωπητικά του, εκείνα τα καθοριστικής σημασίας ανέγνωρα σημαίνοντα που γεννήθηκαν για να πεθάνουν εν τη γενέσει τους και να χαθούν στο σύμπαν, συνιστώσες φωτός που ποτέ δεν ταξίδεψαν.

Έτσι λοιπόν τέτοια σημαίνοντα θα παραμείνουν άξια μόνον για να μας απασχολήσουν σε μια στιγμή που κάποια ημερομηνία θα τύχει απλώς να μας θυμίσει το γεγονός. Κι ύστερα απλώς θα ξεχαστούν, ακόμα και αν ο απόηχός τους, ένα βουβό φάντασμα ιστορικής σημασίας, μας στοιχειώνει για πάντα. Αυτά είναι και τα προσωπικά αποσιωπητικά του καθενός μας. Άλλα ζητήματα, λιγότερο σημαντικά, περισσότερο τρέχοντα, θα ζητήσουν επιτακτικά την προσοχή μας.


2 σχόλια:

Caesar είπε...

Μικρά κι ασήμαντα γεγονότα για κάποιον ή για κάτι, μπορούν να προξενήσουν μεγάλα & σημαντικά για κάποιους άλλους.

Οπως και στη θεωρία του χάους & της πολυπλοκότητας, με το περιβόητο «φαινόμενο της πεταλούδας»
Ο μαθηματικός-μετεωρολόγος Εντ. Λόρεντς, θέλοντας να τονίσει με γλαφυρό τρόπο το φαινόμενο της ευαίσθητης εξάρτησης των τελικών αποτελεσμάτων από τις αρχικές συνθήκες, χρησιμοποιούσε για παράδειγμα το γεγονός ότι η ασήμαντη αλλαγή της ατμοσφαιρικής πίεσης σε μια περιοχή του κόσμου από το πέταγμα μιας πεταλούδας είναι δυνατόν να έχει τελικά σοβαρές συνέπειες σε μια άλλη.

Αλλά για να έλθω στο δια ταύτα, νομίζω ότι η "Μικρή φιλοσοφία του έρωτα" του Alain De Botton, βρίσκεται πολύ πιο κοντά στα συμπεράσματα σου, στο πολύ ενδιαφέρον κείμενό σου!

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Το έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, αγαπητέ φίλε. Ε, είναι φιλοφρόνηση να με συγκρίνεις με τον Ντε Μποτόν, και σε ευχαριστώ.

:)