ΓΙΑΤΙ Η ΠΟΙΗΣΗ; ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΕΡ, : Ν α ι στην Ποίηση, αλλά σήμερα .... γιατί η Ποίηση δεν έχει αναγνώστες, δεν έχει θιασώτες, δεν έχει οπαδούς;

ΑΠ.: Μ α, αυτή είναι η Μοίρα της Ποίησης, η μ ο ν α ξ ι ά της.

ΕΡ.: Ο ανθρώπινος πόνος είναι πράγματι γενεσιουργός αιτία ως προς την κινητο-Ποίηση του γράφειν;

ΑΠ.: Ναι, υπάρχει ο Πόνος και ως δεδομένο Ζωής, ενίοτε μεγάλος Πόνος που τρελαίνει... προς όλους, για όλους. Η διαφορά του Ποιητή έγκειται, στο πως αντιμετωπίζει το επώδυνο που προκύπτει.... δηλαδή ο «αλλιώτικος» τρόπος, ως προς αποτροπήν του. ΄Ενας μηχανισμός απολύτρωσης ή μετουσίωσης της Οδύνης... καθώς ο εν λόγω, υπερβαίνει εαυτόν και απογειώνει την κατακρεουργημένη πλευρά του με οίστρο, μέσα από μία διαδικασία συγκινησιακής φόρτισης με κίνητρα ιδιαίτερα, που ασφαλώς εκπορεύονται και εκ του γονιδίου του. Αυτοψυχαναλυόμενος λοιπόν εν αγνοία του, ως πρίμιτιβ, ως ενστικτώδης αναλυτής αυτοθεραπεύεται από τα άλγη του... οι πληγές του τραγουδούν ως χαρισματικά χείλη... χωρίς να έχει απολεσθεί η αίσθησή της από το σώμα ή το συναίσθημα... σα να μην είναι οδύνη εν τέλει, αλλά, μνήμη οδύνης που έχει κατευναστεί. Επιπροσθέτως, ο εθισμός στην οινοφλυγία, κοινώς στο αλκόολ του συγγράφειν, δεν βλάπτει σοβαρά την υγεία. Ο Α. Καροτενούτο, κάπου λέει, πως... μοναξιά και στέρηση αποτελούν ευκαιρίες και ιδανικές καταστάσεις για δημιουργία.

ΕΡ.: Το ότι ο Ποιητής θεωρείται άτομο κάπως ιδιαίτερο, ίσως και κάποιες φορές να χαρακτηρίζεται και χλευαστικά. Τι λέτε γι αυτό;

ΑΠ.: Η ιδιαιτερότητά του είναι, αυτό που κοινώς αναφέρεται ως... ιερή «τρέλα». Μία θεϊκή ασθένεια, θα λέγαμε, μία ευγενής σχιζοείδια... αφού το όραμά του, η διαφυγή του πότε πατάει στην εξωτερική πραγματικότητα και, πότε γίνεται ιχνηλάτης του εσωτερικού του δαιδαλώδους... γιατί σε αυτό πρέπει να αναδιφήσει, αυτό ερευνά... τέτοια είναι η φύση του, το ενέργημά του, η εγγίστρωσή του όσον αφορά στο ζειν. Εισέρχεται λοιπόν, ως ευτυχής ενεός, ό μ ω ς έντρομος... στην, εν κρυπτώ, πραγματικότητα, που, ανοίγοντας τις πύλες της μόνον στους μυστικούς της... τους καθιστά δρομείς μίας ανελέητης ενδοχώρας, κάνοντάς τους να ευτυχούν και να ασθμαίνουν παράλληλα με όλα- για όλα – όσα δεν αποδέχονται οι απέναντι – ως μη δυνάμενα να εκπληρώσουν ιδίοις χερσί. Ενοχλεί λοιπόν την αντίπερα όχθη το που οι Ποιητές... αυτοί οι επήλυδες της πόλεως του τετριμμένου... κατέχουν εις βάθος τη δυσεξήγητη και επώδυνη τέχνη: την τέχνη του χειρουργείν τις εκφάνσεις και τα απροσμέτρητα της ζωής – όπως επίσης και το που γίνονται εικονογράφοι (της) μέσω του λόγου και, θεατρίνοί (της) ασκούμενοι στην μοναξιά και την υπέρβαση.

ΕΡ.: Υπάρχει ένας υπαινιγμός... ότι, ο Ποιητής καταπιάνεται με το αντικείμενο της συγκεκριμένης τέχνης, σαν από λόγους αναπλήρωσης, προσπαθώντας να θεραπεύσει, ίσως και να φορτίσει κάποια συναισθηματική ή ερωτική ανεπάρκεια. Τι έχετε να πείτε;

ΑΠ.: Είναι νομίζω, και πάλι το πως προσεγγίζει, πως βιώνει ο καλλιτέχνης το αίνιγμα, τα βάθη, τις παγίδες, τις αυταπάτες, την ουτοπία του ΄Ερωτα... τις απώλειες της Αγάπης. Το πως αναμηρυκάζει και μεταλλάσσει ο ψυχισμός του το όναρ... γιατί καθένάς μας, καλλιτέχνης ή όχι, π ά σ χ ε ι, εντός μίας σαρκοφάγου και πολύπλοκης ανθρώπινης ειμαρμένης... οπότε, βάσει του ως άνω αφορισμού... ίσως όλοι να είμαστε, δυνάμει, ποιητές.

ΕΡ.:Και ποιά, κατά τη γνώμη σας, είναι η αποστολή της Ποίησης;

ΑΠ.: Σίγουρα, όχι το να γίνεται φερέφωνο κομματικών μανιφέστων, ή – στυγνά - ηθικοπλαστικών, κοινωνικών στερεοτύπων, εν ονόματι ενός «καλύτερου» γίγνεσθαι-για μένα ομιλώ. Μεγάλος Ποιητής, κραυγάζει πως... κάθε Ποίηση είναι και μία πολιτική πράξη, κάνοντάς με να συμφωνώ, εάν και εφόσον δεν εννοεί τις τρέχουσες πράξεις και τα υπόγεια κίνητρα, τα συμφέροντα προσδόκιμα της παγκόσμιας πολιτικής, αλλά κάτι πιο ρομαντικό και ταυτόχρονα ρεαλιστικό... που, η Ποίηση δύναται να κάνει εφικτό: δηλαδή, το να εμφυσά και να παγιώνει την απτή ευτυχία μέσω της υπέρβασης από κάθε φθοροποιό... το να αποκαθαίρει τα σκοτεινά συναισθήματα από κάθε οχληρό... πάντα ως ένα ευαισθητοποιημένο αυτί-μάτι-δάκτυλο που ακούει, βλέπει και εγγίζει τα ανθρώπινα εις βάθος... από τη σκοπιά όχι του εντεταλμένου στρατιώτη, αλλά, του μάγου-θεραπευτή που αργοπεθαίνει από αγάπη, ελπίδα, μοναξιά, φόβο και αγωνία... ωσεί πολεμιστής του Φωτός και ταυτόχρονα μεγάλος αυτοεξόριστος Δον-Κιχώτης. Ο Πλάτων, εν αντιθέσει με τον Αριστοτέλη – που ομιλεί για συναισθηματική κάθαρση και, άρα, εμπλοκή του υποκειμενικού – θεωρεί την Τέχνη περιττή ... «ως Τρίτη στη σειρά διαδοχής στο θρόνο της Αληθείας», μη έχουσα σχέση με την πραγματικότητα, μέσω των παραλλαγμένων χαρακτήρων της. Αντιθέτως... ο Γ. Χειμωνάς , κάπου λέει... πως η γραφή του στερεώνει την ανθρώπινη φαντασίωση και, η Μ. Καραπάνου, με τη σειρά της, πως, το γράψιμο είναι ένα μεταφυσικό ersatz που μας βοηθάει να κρατηθούμε στη ζωή. Η Ποίηση άλλωστε, δεν είναι αναλώσιμο είδος... δεν είναι προϊόν ευρείας κατανάλωσης από τη μάζα, στα, εν αφθονία, ράφια των σούπερ μάρκετ για να εμπίπτει σε κανόνες προβολής και, άρα, υποβολιμαίας αναγκαιότητας. Η Ποίηση εμπεριέχει και εμπεριέχεται σε αυτοσκοπό – ως προς ένα μέρος της – εξ αιτίας της καταγωγής της από τον πρωτογενή λόγο, τη μουσική και την εγγενή θρησκευτικότητα... έτσι που, ανθίζοντας, φιμώνει και παραπλανά το θάνατο... διατηρώντας κραταιό το μαγικό δρώμενο Ζ ω ή.

ΕΡ.: Και η μοναξιά; Τι θέση έχει στη ζωή των εκλεκτών της Ποίησης;

ΑΠ.: Πρωταρχικό, παίρνει τη μεγαλύτερη μερίδα από τη ζωή τους. Η μοναξιά είναι η κρυψώνα, η κούρνια, το φατνίο των νεογέννητων ποιημάτών τους... όταν ο εγκύμων, εν συνεχή ενεργεία, σπόρος δημιουργίας τους, παραμένει, η εκτός μοναξιάς, έκθεση του σώματος-ψυχής των Ποιητών... το γενναιόδωρο δόσιμο και ο κατακερματισμός τους στην αρένα του πλήθους, στο συγχρωτισμό τους με την άγρια πλευρά της ζωής... για να μπορούμε να λέμε και το αντίστροφο απ αυτό που ειπώθηκε στην αρχή: μοίρα αυτής της ξεχωριστής μοναξιάς είναι η Ποίηση... όταν Μοίρα της Ποίησης είναι η μοναξιά της.