Κάθε στιγμή κι ένα μικρό θαύμα...

Ενδεχομένως και να συντελείται κάθε στιγμή ένα μικρό θαύμα γύρω μας. Η κόρη μου, που ακόμα δεν γνωρίζει την κρυφή σημασία των γραμμάτων, με ρωτάει όταν γράφω: "Γράφεις την μουσική;" Της απαντάω καταφατικά. Ενδεχομένως και να την γράφω αυτή την μουσική που δεν φθάνει ποτέ να γίνει νότες και να συναντήσει το θαύμα. Ενδεχομένως και να προσπαθώ καθημερινά να προσεγγίσω το θαύμα που κρύβεται διαρκώς, και αυτό από μόνο του το παιχνίδι να είναι ολάκερο το θαύμα: υποψιάζομαι τους λόγους της απόκρυψης της θαυματουργίας έως να έρθει η στιγμή της αποκάλυψης. Η απιθανότητα παραμονεύει στα μικρά και καθημερινά αποσιωπημένα μυστικά της.Αναρωτιέμαι γιατί βιαζόμουν να μεγαλώσω, ως παιδί, αφού τα παιδικά μου πέλματα ακόμα στηρίζουν την καθημερινή μου προσπάθεια να αδράξω το βαζάκι με το μέλι, εκείνο που το μακρύ χέρι της ενηλικίωσης μόλις και μετά βίας αγγίζει. Γιατί τα παιδιά αποδέχονται τόσο απλά τα δεδομένα της ζωής, όπως αποδέχονται την διαδοχή της ημέρας απο τη νύχτα; Γιατί τελικά μεγαλώνοντας απομακρύνεται κανείς απο την ουσία αντί να την γνωρίζει όλο και βαθύτερα; Με κούραση αλλά και με δέος αντιμετωπίζω την ενσάρκωση της σοφίας, που αντιπροσωπεύει η αθωότητα στα παιδικά τα μάτια, η τόσο καλά οργανωμένη άμυνα απέναντι στην επίγνωση της απόλυτης αλήθειας. Ξεχνάω πια, γιατί έμαθα όσα δε μου χρειάζονταν. Κι η μνήμη μου έπαψε να μπορεί να κάνει την εκλεκτική διαλογή εκείνων που θα έπρεπε για μένα να παραμείνουν ζωντανά. Αυτό μάλλον σημαίνει πως μεγαλώνω.