Πέμπτη, Ιουνίου 28, 2007

Ωδή ηρωική και πένθιμη για την χαμένη αδμινιστράτορα του Ελλαδιστάν

Θα πεθάνω ένα χαρούμενο του θέρους μεσημέρι
μες στο κρύο δωμάτιο του αδμινιστράτορα, όπως έζησα: μόνη·
στη στερνή αγωνία μου τη χαρά των λουόμενων θε ν' ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο σέρβερ.

Θα πεθάνω ένα χαρούμενο του θέρους μεσημέρι
μέσα σ' γραφεία ξένα και σε σκόρπια καλώδια,
θα με βρουν στην καρέκλα μου, θε να 'ρθή ο αστυνόμος,
θα με θάψουν σαν υπάλληλο που δεν είχε ιστορία.

Απ' τους συναδέλφους που παίζαμε πότε πότε πασιέντζα
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: "Τη n
μην την είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...".
Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: "Μ' αυτή έχει πεθάνει!".

Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνίσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι·
θε να πουν: "Τι 'ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...".
- και βουβοί στο τσατ τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κι αυτή θα 'ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στην εταιρεία θα κλάψουνε μόνο οι γριές καθαρίστριες
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους χαλβάδες,
όπου θα ' ναι όλοι οι συνάδελφοι - κι ίσως ίσως οι συνεργάτες.

Θα πεθάνω ένα χαρούμενο του θέρους μεσημέρι
σε μια κρύα γωνιά, στο πολύβοο δωμάτιο με τα ρακς και τα χαμπ·
και ένας Χρήστος, θαρρώντας πως τον ξέχασα γι' άλλον,
θα μου γράψει ένα μέηλ - και νεκρή θα με βρίση...

1 σχόλιο:

cool n large είπε...

πολύ καλή διασκευή ;)

τσέκαρε και τη μελοποίησή του πρωτότυπου από διάφανα κρίνα