Μπαλκόνι με θέα στην Θάλασσα

Απ’ το μπαλκόνι μου βλέπω τα πλοία μου καλύτερα.
Απο κοντά η εικόνα τους με προδίδει.
Καθημερινές, μικρές ασυνέπειες,
αμφίδρομες ξετυλίγονται μεταξύ εμού και του ορίζοντα.
Οι “δέσποινες καινούργιων καιρών” κρατούν όρκο σιωπής στην καρίνα, διέκρινα
για τις ξύλινες αγκαλιές που ανοίγουν διάπλατα.
Ρυάκια μαλλιών κυλούν σε στήθη, σπασμένα στην μέση, επίτηδες
- μα κανείς δεν μιλά για αυτές τις απιθανότητες πια.
Κι εγώ τα πλοία μου τα βλέπω καλύτερα απο το μπαλκόνι μου.

Χθες το απόγευμα κοντοστάθηκα και κοίταξα τα πλοία μου από απόσταση.
Το μαλακό Ελληνικό φως του Αυγούστου ξέπλενε, ως πάντα, τα χρώματα.
Οι ατέλειωτες άσκοπες βόλτες σε απόχρωση κενού μπλε
είναι που αναδεικνύουν την ομορφιά του ατελέσφορου - σκέφτηκα.
Ήπια τα ακούραστα πήγαινε-έλα τους και μέθυσα
Τώρα, κάθε που σουρουπώνει, ανάβω μια φλόγα ευχής
τη συνέχεια που σιγοκαίει στο καντήλι μου, και στερεώνω Μαντόνα νεοσύλλεκτη,
κρεμασμένη σε γωνιά δωματίου με θέα στην θάλασσα.

Κι ατέλειωτα φεύγω αναχωρούν στο μπαλκόνι μου κάθε απόγευμα
Κι απρόσμενα ήρθα πλησιάζουν στον προορισμό τους επικίνδυνα
Κι εγώ στητή και ακύμαντη παρακολουθώ μέσα απο κάγκελα ασφαλείας προσωρινού χαμού.
Η συνεχής κίνηση σταματάει τη διαρροή του πόνου-έμαθα-
και κλείνω το παράθυρο που βλέπει στην ολέθρια ελευθερία τους .