Αποδεκτά Ψεύδη

Αν ο Παράδεισος είναι ένα επουράνιο σχέδιο τότε η προδοσία είναι σίγουρα η πρόσκρουση με την πραγματικότητα: στις σχέσεις μας εξόν απο εκείνους που είχαν το θάρρος να βουτήξουν στα βαθιά νερά της αυτογνωσίας, εκεί που η αντανάκλαση του Νάρκισσου έχει απο καιρό ραγίσει, είμαστε σαν τα παιδιά που παίζουν στο παιδικό τους δωμάτιο την ώρα που όλοι κοιμούνται. Όταν ο ξύλινος στρατιώτης δεν εξυπηρετεί πλέον τις ανάγκες μας, το παιχνιδάκι που με τόση χαρά μας διασκέδαζε, θα καταλήξει ως άλλο ένα άχρηστο άθυρμα στο ραφάκι με τις αζήτητες αναμνήσεις της προσωπικής μας ιστορίας. Για την κακή κατασκευή του, όταν ο αντικατοπτρισμός του εαυτού μας πάνω του δεν μας είναι πλέον αναγνωρίσιμος, ο ξύλινος στρατιώτης προηγουμένως θα πληρώσει με τον ακρωτηριασμό του. Είναι γνωστό πως τα μαλακά παιδικά χέρια εύκολα μπορεί να εγκληματήσουν. Θα καταλήξει εκεί χωρίς μάτια. Θα του τα έχουμε βγάλει προηγουμένως αφού στο κάτω κάτω σε τίποτα δεν του χρησίμεψαν και ήταν σίγουρα η δική του τυφλότητα του που τον οδήγησε στην δυσάρεστη τούτη κατάληξη. Υπάρχει μια συνενοχή σε όλο αυτό το άτυχο παιχνίδι : η αλλοτρίωση της προσωπικής ταυτότητας του καθενός απο εμάς ξεκινάει απο εμάς για να γυρίσει σε εμάς πάλι, διαμέσου του άλλου. Υπάρχει όμως και μια σωτηρία. Ο άνθρωπος που θα πάψει να ψάχνει αντανακλάσεις του ειδώλου του, ίσως μπορέσει να συγκεντρώσει κάποτε το βλέμμα του στο σκοτεινό εσώτερο εαυτό του. Εκεί που υπάρχουν τα αποδεκτά ψεύδη.