Πέμπτη, Ιουνίου 28, 2007

Ωδή ηρωική και πένθιμη για την χαμένη αδμινιστράτορα του Ελλαδιστάν

Θα πεθάνω ένα χαρούμενο του θέρους μεσημέρι
μες στο κρύο δωμάτιο του αδμινιστράτορα, όπως έζησα: μόνη·
στη στερνή αγωνία μου τη χαρά των λουόμενων θε ν' ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο σέρβερ.

Θα πεθάνω ένα χαρούμενο του θέρους μεσημέρι
μέσα σ' γραφεία ξένα και σε σκόρπια καλώδια,
θα με βρουν στην καρέκλα μου, θε να 'ρθή ο αστυνόμος,
θα με θάψουν σαν υπάλληλο που δεν είχε ιστορία.

Απ' τους συναδέλφους που παίζαμε πότε πότε πασιέντζα
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: "Τη n
μην την είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...".
Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: "Μ' αυτή έχει πεθάνει!".

Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνίσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι·
θε να πουν: "Τι 'ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...".
- και βουβοί στο τσατ τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κι αυτή θα 'ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στην εταιρεία θα κλάψουνε μόνο οι γριές καθαρίστριες
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους χαλβάδες,
όπου θα ' ναι όλοι οι συνάδελφοι - κι ίσως ίσως οι συνεργάτες.

Θα πεθάνω ένα χαρούμενο του θέρους μεσημέρι
σε μια κρύα γωνιά, στο πολύβοο δωμάτιο με τα ρακς και τα χαμπ·
και ένας Χρήστος, θαρρώντας πως τον ξέχασα γι' άλλον,
θα μου γράψει ένα μέηλ - και νεκρή θα με βρίση...

Τετάρτη, Ιουνίου 27, 2007

Ένας βάτραχος την ημέρα....

«Πρέπει κάθε πρωί να καταπίνουμε έναν βάτραχο, για να είμαστε βέβαιοι οτί δεν θα συναντήσουμε τίποτα πιο αηδιαστικό μέχρι το βράδυ»

Chaumfort

Ανατρεπτικές και βλάσφημες αλήθειες που επίσης χρειάζονται κατάποση, σαν το μουρουνέλαιο ένα πράγμα που πίναμε παιδιά

Κυριακή, Ιουνίου 24, 2007

Κινηματογραφικές Παρλάτες: Η γοητεία της Εξουσίας




Η Ζαν είναι μια ανακρίτρια η οποία αποκτά εξαιρετική εξουσία και που στριμώχνει ορισμένα ανδρείκελα, υποκινητές ενός μεγάλου οικονομικού σκανδάλου, χωρίς όμως να μπορεί να φθάσει στα ανώτερα κλιμάκια, καθότι βουλευτές της χώρας είναι αναμιγμένοι.Για τη Ζαν η εξουσία που ασκεί με το "λείο σαν μάρμαρο" ύφος της είναι το ναρκωτικό της. Αυτή η εξάρτησή της, θα της στοιχίσει όμως την ερωτική ζωή της με τον άνδρα της και στο τέλος την ίδια την σχέση μαζί του, εφόσον αυτός αισθάνεται παραγκωνισμένος αλλά και ευνουχισμένος, έχοντας στο πλάι του μια γυναίκα που ασκεί τεράστια εξουσία। Δεν είναι το κοινώς λεγόμενο ευχάριστο έργο. Σε όλη την διάρκεια του έργου, η ψύχραιμη Ζαν "εκτελεί" τα θύματά της ενώ κατά την διάρκεια μικρών διαλειμμάτων παρακολουθούμε τους διαλόγους της Ζαν με τον ανιψιό του άνδρα της, με τον οποίο υποβόσκει μια ερωτική ατμόσφαιρα, που δεν ολοκληρώνεται όμως ποτέ γιατί η Ζαν θέλει από αυτόν "απλώς να την ακούει". Προσωπικά, μου άρεσε πάρα πολύ. Κυρίως για δύο λόγους: αφενός γιατί πάει ο ρόλος στην Υπέρ γάντι και αφετέρου γιατί ο Σαμπρόλ έχει το προτέρημα να διεισδύει στην ανθρώπινη ψυχολογία. Υποψήφιο για την Χρυσή ΄Αρκτο στο φεστιβάλ του Βερολίνου το 2006 .

Σάββατο, Ιουνίου 23, 2007

Μια μέρα των ημερών νόμισα πως είχα πεθάνει


Νόμισα πως αυτός ο άνθρωπος που περιφέρεται εδώ κι εκεί με το σαρκίο μου, δεν είμαι εγώ. Αν δεν είμαι εγώ, τότε ήταν σίγουρα το περίβλημα του θανάτου μου.

Ψυχολόγοι και λοιποί εξεταστές της ψυχής, ερμηνεύουν τα συναισθήματα με έναν κρυπτογραφημένο κώδικα που αφήνει απ' έξω την ουσία των πραγμάτων. Συνομωτικά κοινωνούν μεταξύ τους την ιερή τους γνώση, η οποία βασίζεται σε έρευνες και στατιστικές, σε κανόνες και μετρήσεις. Και κυρίως στο σκοτεινό μυστικό που μοιράζονται οι εκλεκτοί γνώστες του μυστικού αυτού κώδικα. Μόνο τώρα τελευταία αρχίζουν και συνειδητοποιούν την αναγκαιότητα του φωτός που πρέπει να πέφτει σε κάθε άνθρωπο ξέχωρα.

Πόσοι άραγε γνωρίζουν πως υπάρχουν γύρω στα 400 είδη ψυχοθεραπείας;

Στατιστικά, αυτή τη στιγμή ένας άνθρωπος στους τρεις θα νοσήσει απο κατάθλιψη κάποια στιγμή στην ζωή του.

Το ερώτημά μου είναι πως είναι δυνατόν η ψυχοθεραπεία στο σύνολό της να σπάζεται σε 400 ψηφίδες. Αυτός ο κατακερματισμός αναδεικνύει απο μόνος του την αποτυχία της να λειτουργήσει στο σύνολο, προσώρας. Φυσικά δεν είμαι εχθρός της ψυχοθεραπείας, τουναντίον μάλιστα. Έχω την υποψία όμως πως η ψυχοθεραπεία έρχεται να γεμίσει το τεράστιο κενό που αφήνουν οι ανθρώπινες σχέσεις, έτσι όπως εξελίχθηκαν σε μια τεχνοκρατική, ατομοκεντρική κοινωνία. Αν δεν έχω κάποιον που να εμπιστεύομαι αρκετά ούτως ώστε να πω αυτό που σκέφτομαι δίχως διασταγμούς και προσθήκες προκαταλήψεων, τότε φυσικά χρειάζομαι κάποιον που να είναι εκτός της ζωής μου για να του παρουσιάσω την πραγματική μου εικόνα. Από την άλλη πλευρά είναι αλήθεια πως οι φίλοι και οι "δικοί", ακόμα και μέσα απο σχέσεις καθ'όλα λειτουργικές, δεν επαρκούν. Κάποιος πρέπει να είναι καλά προετοιμασμένος για να δεχθεί όχι εμένα, αλλά το προσωπικό μου σκοτάδι. Αυτή η απελευθερωτική διάσταση στην ψυχοθεραπευτική σχέση είναι και η ουσία, νομίζω, της ψυχοθεραπείας.

Παρασκευή, Ιουνίου 22, 2007

Προτροπή του Μίλα

Στη προτροπή του μίλα προτιμώ να εγγράφομαι στο περιθώριο
αφού όλα εκεί βιώνονται, σε ό,τι ονομάζεται ζωή.
Υπάρχει εξέγερση κρυμμένη μες τις λέξεις,
κι εξιλέωση, - αλλά εξαγνισμός ποτέ.
Βρίσκονται μόνο καθρέφτες εκεί και θραύσματα,
σάμπως η μοίρα καπνίζει εγκατάλειψη.
Σιγοτραγουδά η αλήθεια σε τοπίο από κάρβουνο,
κι είναι προτιμότερο νομίζω
να κρυφακούω τη ζωή,
λόγου χάρη το ασανσέρ που ανεβαίνει,
αφού μπορώ και ονειρεύομαι πως φθάνει στα ουράνια.
Αφουγκράζομαι και τα βήματα που πλησιάζουν,
η πόρτα που ανοίγει το εδώ και το τώρα,
επιστροφές τα κλειδιά προλογίζουν.
Συλλογιέμαι για τους γυρισμούς,
πως έχει την ελπίδα του κι αυτό - όπως το ταξίδι.
Θυμάμαι – οιονεί επανέρχομαι –
στο κελάρυσμα από φράσεις,
να μνημονεύω ήχους και να απομονώνω
τα λόγια που φορτώνονται βροχή στην πλάτη.
Έτσι πέρασαν κυκλώνες και κάποιοι δεν άφησαν τίποτα
Έχασα στίχους που έκοψαν τη μέρα στη μέση
- έμειναν οι μνήμες ακρωτηριασμένες από τη μέση και κάτω
κι ότι πρόλαβα απόσωσα,
ακέφαλα σχήματα, απρόσωπους λογοπαίκτες,
κι οι λέξεις πάντα να έπονται
κάποτε να ματώνουν.

Ποιητές, λογοκλόποι του άρρητου
διαμηνύετε σα να καταλαβαίνω,
πως οι λέξεις κουβαλούν το παρελθόν,
όπως κάποιοι μιλούν λες και ορίζουν τα μελλούμενα.
Συγχωρήστε αυτούς που έφτασαν να υπόσχονται κιόλας
- σα να πραγματοποιούν.
Οι εμμονές σας, ανθοί πεσμένοι στου δρόμου την άκρη,
ντρέπομαι να πατώ τέτοιους καιρούς πάνω σε τόση άνοιξη.
θαρρώ είναι ανάγκη κάποιες στιγμές να σωπαίνουμε.
Φαντάζομαι πως κάποτε παλιά τα παμε όλα - και αν δεν τα είπαμε,
σίγουρα τα αποθέσαμε στην άκρη των ματιών μας.

Έχει μια κούραση η ζωή που κουβαλάνε οι λέξεις.

Η περίπτωση Πεσσόα





Τον άκουσα μια μέρα να μου αποτείνεται μέσα απο τα ερτζιανά. Συμπτωματικά μιλάει πάντα μέσα απο τον σταθμό εκείνο που στριμώχνεται δίπλα απο αυτόν της εκκλησίας, έτσι που μέρες μεγάλης σύγχυσης δεν ξέρω αν ακούω αυτόν ή την φωνή του Θεού μεταρσιωμένη. Εκείνη την ημέρα με καθήλωνε. Έλεγα πως ίσως υπάρχει Θεός. Και νάτος, μου μιλάει. Θα με θεωρήσουν τρελλή, είπα μετά. Ποιός νοιάζεται πραγματικά όμως; Ήταν εκείνος που είχε πει πως αν οι άνθρωποι ήταν ένα κοπάδι σκυλιά, θα σκότωναν εκείνο το τέλειο σκυλί που θα άρχιζε να σκέφτεται όπως οι άνθρωποι. Δεν είμαι κανένα τέλειο όν, ούτε σκυλί, ούτε άνθρωπος, ίσως τα ζώα καταλαβαίνουν περισσότερα για την φύση του από ότι εμείς, κι ίσως τα ζώα γνωρίζουν καλύτερα τον τρόπο της φύσης. Για αυτό και μας επισκέπτονται στα όνειρα μας, μασκαρεμένες επιθυμίες και μη γνώσεις εκείνων που νιώθουμε στο πετσί μας, άρρωστο ακόμα απο παιδικές ασθένειες και ακυβέρνητους πόθους.

Χίλιοι και ένας τρόποι για ένα καπέλο


Υπάρχουν χίλιοι και ένας τρόποι να φορέσετε ένα καπέλο. Στο τέλος θα το φορέσετε μόνο με έναν. Ναι? Ναι. Αν ήμουν σύγχρονος ζωγράφος, θα άπλωνα στο τελάρο μου έναν γαλάζιο ανέφελο ουρανό και στη μέση θα ζωγράφιζα ένα καπέλο αντρικό μαύρο, ενός αστού του 1930, κι ένα μπαστούνι ξαπλωμένο στο πουθενά. Δεν ξέρω γιατί έχω τώρα τελευταία συνέχεια αυτή την στατική εικόνα σφηνωμένη στο εγκέφαλό μου, που εικαστικά θυμίζει Μαγκρίτ και έχει τις ρίζες της έμπνευσης της στην Κουντεριανή αβάσταχτη ελαφρότητα των σχέσεων, αυτή που ο εν λόγω συγγραφέας κατάφερε να ξεπεράσει ιδανικά, ενώ το εκπληκτικό θαύμα της πραγματικότητας, το οποίο συχνά μνημόνευε ο μάγος Κισλόφσκι, δεν καταφέρνει να ανατρέψει.Και μέσα στους πολλαπλούς μου παρασυλλογισμούς μου κατά την εύθραυστη ακροβασία μου ανάμεσα στο όνειρο και την «Αγία Καθημερινότητα» (ευχαριστώ εσένα που ξέρεις ποιος είσαι) προσπαθώ να συνταιριάξω ένα περίεργο παζλ. Τα κομμάτια αυτού που ιδανικά δύναται ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, και το οποίο ονομάζεται «σχέση», ή πιο σωστά «εγώ με ένα άλλο εγώ», με τα κομμάτια αυτού που καταλήγει να παίρνει μορφή, ή να μην παίρνει, πολλές φορές προς όφελος αμφότερων των πλευρών. Και μοιάζουν πολλαχώς οι σχέσεις των ανθρώπων με ένα κακοφτιαγμένο, και άλυτο παζλ απο αταίριαστα κομμάτια της πραγματικότητας και κομμάτια της φαντασιοκοπίας των μελών της. Και ακόμα χειρότερα, την εικόνα συνθέτουν τα κομμάτια εκείνα που απουσιάζουν κραυγαλέα, εκείνα που μήτε η πραγματικότητα, μήτε η πλαστουργός δυνατότητα, αυτή η ανώριμη ανθρώπινη ιδιότητα, δεν μπόρεσαν να συμπληρώσουν. Ένα πάζλ που η πατέντα του αναζητά ευρεσιτέχνη. Ένα καπέλο μπορεί να φορεθεί έτσι και αλλιώς. Για το καπέλο φυσικά αποφασίζει αυτός που το φοράει. Για την σχέση, πως το ένα εγώ θα φορέσει το άλλο, αποφασίζουν δύο. Και η σχέση ορίζεται ως η συμμετρική αναλογία ανάμεσα σε δύο άτομα τα οποία τα ενώνουν ομοιότητες. Και το καπέλο θα φορεθεί τελικά μόνον με έναν απο τους χίλιους τρόπους. Γιατί λοιπόν η σχέση που ορίζεται απο δύο δημιουργικά και ευφάνταστα πλάσματα όπως τα ανθρώπινα, να παίρνει τελικά μόνον μια αναπόδραστη λες, τροπή, η οποία τελικά τις περισσότερες φορές μοιάζει τρομακτική? Οκ, οκ, ξέρω, υπάρχει αυτός ο σιωπηλός, ταπεινός φόβος του θανάτου που υφέρπει κάτω απο όλες τις πράξεις μας και ο οποίος βάζει τρικλοποδιά σε όλες τις απόπειρες υπέρβασης, εποφθαλμιώντας την Αθανασία. Αυτή το σκληρό θηλυκό που δεν κερδίζεται με το να σέρνεσαι στα πόδια της αλλά με το να της γυρνάς τον ώμο σου επιδεικτικά και την κατάλληλη στιγμή να την κολλάς στον τοίχο, απτόητος απο την πύρινη ματιά της. Μια ανάσα να της κλέψεις μόνον, πάλι τυχερός θα λέγεσαι. Αλλά για να στεφθείς τυχερός, πρέπει να το τολμήσεις. Να είσαι διαφορετικός, να δοκιμάσεις να αμφισβητήσεις τις πληροφορίες αυτού που σου φορτώθηκε ως η πολύτιμη αντί-γνώση και που σε έμαθες να φοράς το καπέλο σου με έναν και μόνο τρόπο. Όταν ο Πεσσόα είπε «δεν είμαι τίποτα», κρύφθηκε πίσω απο τα εβδομήντα δύο ετερώνυμα καπέλα του. Αυτό δεν σήμαινε οτί δεν ήταν τίποτα. Απλώς δεν ήταν αυτό που οι άλλοι νόμιζαν ή αυτό που τον έμαθαν να είναι για εαυτός του. Σήμαινε οτί κάποιος κάποτε φαντάστηκε πως μπορώ να είμαι οτιδήποτε ανά πάσα στιγμή θελήσω. Απεκδύομαι λοιπόν την ευθύνη των χιλιάδων χαρακτηρισμών που εμφιλοχωρούν στα λεξικά του κόσμου. Κι αν τελικά καταντήσω να φορώ κι εγώ τα εβδομήντα δύο καπέλα που θα κρύψουν τη ματιά μου και θα συσκοτίσουν την μνήμη μου, θα το κάνω από ανάγκη να απελευθερωθώ απο την ακινησία στην οποία με καταδικάζουν τα βλέμματα των γύρω μου και που δεν τολμούν να με φανταστούν ελεύθερη να αποφασίσω για αυτό που είμαι, εγώ. Όταν οι σχέσεις των ανθρώπων υφίστανται αγκυλώνοντας τους ανθρώπινους χαρακτήρες κι όχι απελευθερώνοντας τους, τότε το πρόβλημα κλέβει τον ρόλο της λύσης. Κι έτσι, μέρα με την ημέρα, αυτοκαθαιρούνται. Ώσπου να πάρουν στη μνήμη μας την αληθινή τους υπόσταση ως φαντάσματα, πλάσματα δύο διαστάσεων που επιχειρήσαμε να αγγίξουμε, μα που δεν καταφέραμε να φθάσουμε ποτέ.

Κάθε στιγμή κι ένα μικρό θαύμα...

Ενδεχομένως και να συντελείται κάθε στιγμή ένα μικρό θαύμα γύρω μας. Η κόρη μου, που ακόμα δεν γνωρίζει την κρυφή σημασία των γραμμάτων, με ρωτάει όταν γράφω: "Γράφεις την μουσική;" Της απαντάω καταφατικά. Ενδεχομένως και να την γράφω αυτή την μουσική που δεν φθάνει ποτέ να γίνει νότες και να συναντήσει το θαύμα. Ενδεχομένως και να προσπαθώ καθημερινά να προσεγγίσω το θαύμα που κρύβεται διαρκώς, και αυτό από μόνο του το παιχνίδι να είναι ολάκερο το θαύμα: υποψιάζομαι τους λόγους της απόκρυψης της θαυματουργίας έως να έρθει η στιγμή της αποκάλυψης. Η απιθανότητα παραμονεύει στα μικρά και καθημερινά αποσιωπημένα μυστικά της.Αναρωτιέμαι γιατί βιαζόμουν να μεγαλώσω, ως παιδί, αφού τα παιδικά μου πέλματα ακόμα στηρίζουν την καθημερινή μου προσπάθεια να αδράξω το βαζάκι με το μέλι, εκείνο που το μακρύ χέρι της ενηλικίωσης μόλις και μετά βίας αγγίζει. Γιατί τα παιδιά αποδέχονται τόσο απλά τα δεδομένα της ζωής, όπως αποδέχονται την διαδοχή της ημέρας απο τη νύχτα; Γιατί τελικά μεγαλώνοντας απομακρύνεται κανείς απο την ουσία αντί να την γνωρίζει όλο και βαθύτερα; Με κούραση αλλά και με δέος αντιμετωπίζω την ενσάρκωση της σοφίας, που αντιπροσωπεύει η αθωότητα στα παιδικά τα μάτια, η τόσο καλά οργανωμένη άμυνα απέναντι στην επίγνωση της απόλυτης αλήθειας. Ξεχνάω πια, γιατί έμαθα όσα δε μου χρειάζονταν. Κι η μνήμη μου έπαψε να μπορεί να κάνει την εκλεκτική διαλογή εκείνων που θα έπρεπε για μένα να παραμείνουν ζωντανά. Αυτό μάλλον σημαίνει πως μεγαλώνω.

Bad hair day

Μεγαλώνω σημαίνει δεν εκπλήσσομαι με εκείνες τις δυνάμεις του εαυτού μου που δεν υπολόγιζα. Μεγαλώνω επίσης σημαίνει πως συνειδητοποιώ πως η ψυχραιμία και η ωριμότητα δεν απαλείφει τον πόνο, δεν τον σμικρύνει. Μεγαλώνω σημαίνει συμβιβάζομαι με εκείνα τα στοιχεία στον χαρακτήρα μου που κάποτε θεωρούσα αποτέλεσμα των εμπειριών μου. Κανένα συναίσθημα δεν εκβιάζεται με καμμία εμπειρία. Μεγαλώνω σημαίνει αποδέχομαι τον εαυτό μου και βαδίζω με την επίγνωση πως τίποτα δεν με αφήνει αλώβητο τελικά. Μεγαλώνοντας μαθαίνω να μην φοβάμαι αυτό που είμαι. Ό,τι κι αν είναι αυτό.Ή μπορεί απλώς και να περνάει απλώς ο Χρόνος από πάνω μου.

Μνημόνιο περί Αλήθειας

Η αλήθεια είναι επικίνδυνη, αλλά ο έντιμος άνθρωπος δεν μπορεί να μην την πει· σε αυτό το σημείο χρειάζεται το τέχνασμα... Πρέπει να μιλάει κανείς στους παρόντες προσποιούμενος ότι μιλάει για τους ανθρώπους του παρελθόντος. Οταν έχεις να κάνεις με άνθρωπο που καταλαβαίνει, αρκούν τα μισόλογα. Κι αν αυτό δεν φτάνει, τότε το καλύτερο είναι η σιωπή»

Αν πιέσω το κουμπί της Μνήμης...

Σάστισα κι εγώ όταν διάβασα πως ο ποιητής έγραφε "αν πιέσω το κουμπί της μνήμης μου, ο τρόμος θα με ανατινάξει".Έτσι λοιπόν υπάρχει πάντα ένα κρυφό νιτερέσο μεταξύ αυτού που προηγήθηκε με αυτό που έπεται. Και σαφώς και όχι προς όφελος μας.

Θα σου πω μια ιστορία:

κάποτε ήταν ένας άνθρωπος που λεγόταν Νίτσε. Αυτός είπε πως θαύμαζε εκείνους τους ανθρώπους που οι ψυχές τους ήταν μεγαλύτερες από τις πληγές τους. Κάποιος άλλος άνθρωπος κάποτε είπε πως είχε κουραστεί να είναι ήρωας κι ήταν στα αλήθεια ένας πολύ μικρός ήρωας ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους. Ο ένας υπεράνθρωπος, τέντωνε σαν δοξάρι τις δυνάμεις του και βολιδοσκοπούσε τις αδυναμίες του. Ο άλλος δεχόταν τις αδυναμίες του, τις θώπευε και τις νανούριζε, το ίδιο έκανε και με τις δυνάμεις του. Ανάμεσα στους δυό τους ο δράκος της υποκειμενικότητας. Ανάμεσα στους δυό τους το χάος της αλήθειας. Ευτυχής τους κανένας.

Εγώ και οι Άλλοι

“…οι άλλοι έβλεπαν σ’εμένα κάποιον που δεν ήμουν εγώ που γνώριζα, κάποιον που μονάχα εκείνοι μπορούσαν να γνωρίζουν κοιτάζοντας με απ΄έξω με μάτια που δεν ήταν δικά μου και που μου έδινα μια όψη προορισμένη να με αφήνει πάντοτε ξένο, αν και ήταν μέσα μου, αν και ήταν δική μου για εκείνους (συνεπώς, ένα «μου» που δεν ήταν για μένα!), μια ζωή στην οποία, αν και ήταν δική μου για εκείνους, εγώ δεν μπορούσα να εισχωρήσω...»

Πιραντέλλο


Το μεταφέρω εδώ, εν είδει δικαιολογίας, αιτιολογίας, απολογίας, υπενθύμισης, προκατάληψης, αυτουπονόμευσης, προσευχής. Για τα Uno e centomila είδωλα που δεν αναγνωρίζω, και για το "κανένα", που αν μη τι άλλο, θα είναι ίσως δικό μου και που ενδεχομένως τελικά δεν θα ήθελα να μοιραστώ με κανέναν.

Μεταξύ των παράλληλων βίων μου, ονειρεύομαι πως αποκοιμιέμαι

Τον τελευταίο καιρό ζω την ζωή μου σε μια αδιάλειπτη αναζήτηση εξωτερικών σταθερών σχημάτων βάσεως, μέσα στα οποία θα πρέπει να στεγάσω την υλική μου ύπαρξή καθώς και τον έρωτα μου, καθ ‘όλα επιδερμικό, με αυτό που αποκαλούμε βίος. Κι είναι ένα παιχνίδι διασκεδαστικό και αστείο συνάμα καθώς βάζω τον εαυτό μου να λειτουργεί μόνο αυτοματοποιημένα προβάλλοντας ταυτόχρονα την εντύπωση της συμμετοχής. Ωστόσο αυτοπαρατηρούμαι, ας μου επιτραπεί η έκφραση, και διαπιστώνω πως μάλλον απουσιάζω. Εργάζομαι, διαβάζω, ακούω τους άλλους να μιλούν και είναι σαν να φθάνουν οι λέξεις και τα νοούμενα μέχρι την επιδερμίδα μου και έπειτα να πέφτουν στο πάτωμα. Τα νοήματα συναντούν ένα απέραντο και πανύψηλο τείχος αντίστασης, το οποίο δεν έχει ούτε μια τόση δα ρωγμή. Κι ωστόσο αντιδρώ. Γίνομαι κάτι σαν εγγαστρίμυθος του ίδιου μου του εαυτού ή μαριονετίστας της ίδιας μου της ύπαρξης. Δεν είναι πως κλείνομαι στον εαυτό μου, είναι που απουσιάζω απο αυτόν, είναι που μόνιμα βρίσκομαι εκτός, ιδιαίτερα συμβαίνει αυτό όποτε μπαίνει ο χειμώνας που η λευκή απειλητική ανταύγεια του αντανακλά ένα αρχετυπικό κατά πως φαίνεται, όνειρο με σχέδια κήπου ολάνθιστου με χιονάτα λουλούδια σαν αυτά της Σαγκάης. Είναι που το καθαρό λευκό μου υπενθυμίζει την πρόωρη φυγή μου, η οποία υποκατέστησε επάξια την παρουσία μου. Παρατηρώ πως συχνά η απουσία για να παραμείνει αθέατη αφήνει την ασώματο παρουσία να ερμηνεύσει το ρόλο της. Το σενάριο φυσικά αλλάζει άρδην εξαιτίας της καπριτσιόζας φύσης της πρωταγωνίστριας που συνεχώς απεκδύεται των ευθυνών της. Φυσικό επακόλουθο είναι όταν απουσιάζεις συνεχώς, κάποια στιγμή θα πληρώσεις το τίμημα, η ζωή ξέρει και κρατάει παρουσίες με την επιμέλεια σπασίκλα και σημειώνει «κι απόψε έλειψε».

Κατατρέχω στον παιδικό εαυτό μου για να βρω απαντοχή, όχι από έξη διαφυγής, αλλά επειδή εκεί το φυσικό σύμπαν και τα μεγέθη του με χωρούν καλύτερα. Αν είχα την μηχανή του χρόνου μόνο πίσω θα πήγαινα, ποτέ μπροστά. Εκεί τα πάντα είχαν την πολύτιμη ιδιότητα του πρωτόφαντου και άρα ανεκτίμητου. Από το εδώ και το τώρα αυτός ο ανελέητος κυνισμός της εμπειρίας της ατελεύτητης ενηλικίωσης μικραίνει όλες τις διαστάσεις καθώς με την όξινη διαλυτότητα του διαχωρίζει το όλον απο τα μέρη του κι έτσι καταργεί την αποτελεσματικότητα του.

Ενόσω ο χρόνος εξακολουθεί να διαφεύγει εμπρός μου, οι επιθυμίες μου συνεχίζουν το οπισθοδρομικό τους ταξίδι προς το προγενέστερο των τετελεσμένων και είναι ένα βάναυσο παιχνίδι διελκυστίνδας αυτό, εγώ να τραβώ αντίθετα προς την ροπή των εξελίξεων. Είναι ένα παιχνίδι ρίσκου. Αν καταλάβεις το παιγνιώδες του ζητήματος, ίσως και να σωθείς τελικά. Διότι αν δεν το δεις έτσι, έχεις χάσει κάθε πιθανότητα επιβίωσης μέσα στον σκαιό χώρο των προσωπικών σου ονειροδραμάτων, αν γεννήθηκες άνθρωπος με εξεζητημένη φαντασία. Ποιος είπε οτι η φαντασία είναι όχημα διαφυγής? Λάθος έκανε. Η φαντασία μεταξύ άλλων συντελεί στο να εδραιώσει ένα πολύ ισχυρό θεμέλιο της ύπαρξης σου πάνω στον υλικό κόσμο. Αντίθετα η έλλειψή της σε αποτρέπει απο το να σχηματοποιείς νοερές εικόνες, όχι απο εκείνες που θα έπλαθες ιδανικά απο κομμάτια της προσωπικής σου δημιουργικής φαντασιοκοπίας, αλλά απο εκείνες που φθάσουν σε εσένα δια μέσου των λέξεων για να σου διασαφηνίσου ν το υπεραισθητό μαντάτο της μικρής, πικρής, ανόητης ζωής που ζεις. Εξαρτάται πάντα απο το σημείο του ορίζοντα στο οποίο αποδημεί η ματιά σου.

Θα νομίζει κανείς πως έχασα το χάρισμα μου να παραμυθιάζομαι. Λάθος. Λείπω στο δικό μου παραμύθι συνεχώς και αδιαλείπτως, ασχέτου με το τι κάνω. Γνωρίζω πολύ καλά πως να ζω τις παράλληλες ζωές μου χωρίς βέβαια αυτό να το χρησιμοποιώ ως τεκμήριο προσωπικής αξιοσύνης. Εξάλλου τα άφατα δεν είναι αυτοπεριοριστικά. Δεν ζητώ απο κανέναν συγχώρεση. Το καλοκαίρι ήθελα να ζήσω μέσα σε ένα απλοικό καρτούν με χρώματα μπλε και πράσινα, δίπλα σε μια λιμνούλα, ψαρεύοντας και κάνοντας camping με τον Γκούφυ. Σήμερα είδα για πρώτη φορά διακοσμητικά Χριστουγέννων σε ένα γνώριμό μου παλαιοπωλείο τέτοιο που η καλή μας Αλίκη θα χρησιμοποιούσε ως δίαυλο μεταξύ δύο κόσμων. Τα Χριστούγεννα τα σκέφτομαι εδώ και κάποιες μέρες. Φέτος περισσότερο υποθέτω απο άλλες χρονιές είμαι διατεθειμένη να χωθώ μέσα σε ένα απο τα διακοσμητικά σπιτάκια με τις χιονισμένες σκεπές και να μείνω εκεί για όσο διάστημα μπορώ. Με κλεισμένα τα φώτα παρακαλώ. Θα το σκεφτώ να βγώ για παγοδρομίες στο πάρκο της πόλης. Δεν θα με συγκινήσουν ούτε οι καμπανούλες. Θα σνομπάρω και τον Καρυοθραύστη. Λεω να το ρίξω στον ύπνο. Θα ξαπλώσω φαρδιά πλατιά και στα επτά κρεβάτια των νάνων μου, όταν αυτοί θα λείπουν. Δεν θα με ξυπνήσει ούτε ο Αϊ Βασίλης.


Μεταξύ των παράλληλων βίων μου, ονειρεύομαι πως αποκοιμιέμαι....

Μοιραίος Χαρακτήρας

Στον κινηματογράφο οι σκηνοθέτες αποτυπώνουν αυτό που έχουν αντιληφθεί, πως δηλαδή ένας χαρακτήρας γίνεται ήρωας από τις επιλογές του. Συνήθως του δίνονται δύο ή τρεις ή τέσσερις ή ακόμα και τέσσερα εκατομμύρια επιλογές να αντιδράσει σε κάθε περίπτωση. Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους χαρακτήρες είναι μια πολύ απλή κίνηση όπου θα παιχτούν όλα για όλα: Ένα μικρό βήμα, ένας τρεμουλιαστό βλεφαρισμός ή το κράτημα μιας ανάσας θα αλλάξουν την ροή ολόκληρης της ιστορίας. Όπως δηλ. και στην ζωή. Μόνο που στην ζωή σπανίως αντιλαμβανόμαστε αυτό το απειροελάχιστο του χρόνου από την πλευρά του σκηνοθέτη. Πως δηλαδή μέσα στο κράτημα μιας ανάσας υπάρχει η υπόσχεση για να γίνουμε Άλλοι. Μετά το πέρας της στιγμής, η ιστορία έχει πάρει τον δρόμο της.

Αποδεκτά Ψεύδη

Αν ο Παράδεισος είναι ένα επουράνιο σχέδιο τότε η προδοσία είναι σίγουρα η πρόσκρουση με την πραγματικότητα: στις σχέσεις μας εξόν απο εκείνους που είχαν το θάρρος να βουτήξουν στα βαθιά νερά της αυτογνωσίας, εκεί που η αντανάκλαση του Νάρκισσου έχει απο καιρό ραγίσει, είμαστε σαν τα παιδιά που παίζουν στο παιδικό τους δωμάτιο την ώρα που όλοι κοιμούνται. Όταν ο ξύλινος στρατιώτης δεν εξυπηρετεί πλέον τις ανάγκες μας, το παιχνιδάκι που με τόση χαρά μας διασκέδαζε, θα καταλήξει ως άλλο ένα άχρηστο άθυρμα στο ραφάκι με τις αζήτητες αναμνήσεις της προσωπικής μας ιστορίας. Για την κακή κατασκευή του, όταν ο αντικατοπτρισμός του εαυτού μας πάνω του δεν μας είναι πλέον αναγνωρίσιμος, ο ξύλινος στρατιώτης προηγουμένως θα πληρώσει με τον ακρωτηριασμό του. Είναι γνωστό πως τα μαλακά παιδικά χέρια εύκολα μπορεί να εγκληματήσουν. Θα καταλήξει εκεί χωρίς μάτια. Θα του τα έχουμε βγάλει προηγουμένως αφού στο κάτω κάτω σε τίποτα δεν του χρησίμεψαν και ήταν σίγουρα η δική του τυφλότητα του που τον οδήγησε στην δυσάρεστη τούτη κατάληξη. Υπάρχει μια συνενοχή σε όλο αυτό το άτυχο παιχνίδι : η αλλοτρίωση της προσωπικής ταυτότητας του καθενός απο εμάς ξεκινάει απο εμάς για να γυρίσει σε εμάς πάλι, διαμέσου του άλλου. Υπάρχει όμως και μια σωτηρία. Ο άνθρωπος που θα πάψει να ψάχνει αντανακλάσεις του ειδώλου του, ίσως μπορέσει να συγκεντρώσει κάποτε το βλέμμα του στο σκοτεινό εσώτερο εαυτό του. Εκεί που υπάρχουν τα αποδεκτά ψεύδη.

Tο διαολεμένο παιχνίδι με τον Xρόνο

Κι ύστερα,

είναι κι αυτό το διαολεμένο παιχνίδι με τον χρόνο, ένα τράβηγμα που το νιώθεις ξαφνικά στο στήθος, όταν ξέρεις οτί σε κάτι αφιέρωσες περισσότερο χρόνο από εκείνον που του αναλογούσε ή και λιγότερο.Κι ίσως για κάθε πράγμα υπάρχει αυτή η μαγική συνταγή του χρόνου, που κανείς δεν μας την είπε, πως αν ρίξεις μια πρέζα χρόνου παραπάνω, χαλάει η συνταγή. Κι όμως, τα περισσότερα πράγματα έχουν τον χρόνο που τους αναλογεί. Λίγος λιγότερος ή λίγος περισσότερος θα αλλοιώσει το αποτέλεσμα.

Η αναγκαιότητα της Λήθης

Ημερολογιάκι μου,

ο μέγας Μπαλζάκ είπε πως η ελπίδα είναι η ανάμνηση της επιθυμίας. Κι είχε δίκιο. Απο την άλλη, ο μέγας Φρόυδ είπε πως οι υστερικοί υποφέρουν απο τις αναμνήσεις τους.