Τρίτη, Ιουλίου 24, 2007

Του χρόνου στόμα μπούκωνε

Βράδυ ονειρεύονται τα μάτια σκοτεινά, ορθάνοιχτα
τα φιδογυριστά δρομάκια, των δένδρων τα αλληλέγγυα κλαδιά.

Κι η μέρα αξημέρωτη κι η μνήμη φεύγει, χάνεται

άγνωστα της λήθης τα γκρεμνά, το παλαι ποτέ
ένα ποτέ ποτέ φθηνό , και το αείποτε
ένα πότε-πότε χυδαίας πολυτέλειας.

Του χρόνου στόμα μπούκωνε κρασί από αγία νοσταλγία
κι από την ανεμελιά που απήχθη, μούδιασε γλώσσα .

Να θυμάσαι, να θυμάσαι, να θυμάσαι, κι απ’ τους αντίλαλους
πάντα τραβιέται το τσιγκέλι της δόλιας ανάμνησης,
η πεθαμένη μόνη υπάρχουσα του παρελθόντος σάρκα.

9 σχόλια:

Man on the moon είπε...

και φυγαν εντρομες, πολλες οι αναμνησες (τελλος αγρας).

raphssodos είπε...

η μνήμη είναι ζωντανή σάρκα...

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Σε παραπέμπω στο κεφάλαιο

"Μια μέρα των ημερών νόμισα πως είχα πεθάνει"

raphssodos είπε...

δεν πιάνω τον συσχετισμό.

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Ραψωδέ μου άκου,

είναι μάταιο να αναλύσουμε γιατί η σάρκα της ανάμνησης μπορεί να είναι ζωντανή

ή

μπορεί να βιώνεται ως πεθαμένη.

Μπορεί να ισχύουν και τα δύο αφού ο τρόπος του ποιήματος, η γλώσσα δλδ. και ο τρόπος που τον χρησιμοποιούμε, λειτουργώντας ως αυθύρπακτα όντα εμπεριέχει την έννοια της αμφισημίας.

Η σάρκα της ανάμνησης είναι ζωντανή για σένα που της ζεις σαν "αείποτε"

κι είναι πεθαμένη

για μένα που το βλέμμα μου εστιάζεται σε αυτό το "αείποτε που έχει γίνει ένα ποτέ, ποτέ" και άρα με σκοτώνει ή που γίνεται αυτό το "πότε πότε".

:)

raphssodos είπε...

έχει βαρέσει κόκκινο η απαισιοδοξία σου αφού και είναι καλοκαίρι!:smash:

raphssodos είπε...

cheer up!

Μοιραιος Χαρακτηρας είπε...

Και να σκεφτείς νομίζω πως είμαι καλά!

:D

Man on the moon είπε...

υπαρχουν και χειροτερα (ισως) μα θα στα πω αργοτερα (και παλι ισως)...

don't worry, be happy (ρε τους κατσιμιχες).